Η Εφημερίδα των Συντακτών
(...) Η πρωτοβουλία, λέγεται, απευθύνεται σε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. Όμως είναι ευρύτατα γνωστό ότι το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου εκ προοιμίου την υποστηρίζει. Αυτό ήταν το νόημα της εκδήλωσης της 3ης Σεπτεμβρίου, γι' αυτό και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έσπευσε να την επικροτήσει πριν καν εκδηλωθεί επίσημα. Αντίθετα, είναι επίσης γνωστό ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. την απορρίπτει. Το επίμαχο ζήτημα είναι φυσικά η συμμετοχή στην κυβέρνηση Σαμαρά, όπου οι δρόμοι των δύο κομμάτων χώρισαν τον περασμένο Ιούνιο.
Το να προτείνει κάποιος κοινό πολιτικό φορέα και κοινή κάθοδο των δύο κομμάτων στις ευρωεκλογές, με το ΠΑΣΟΚ να παραμένει στη συγκυβέρνηση, ισοδυναμεί προφανώς με το να ζητά από τη ΔΗΜ.ΑΡ. (και όχι βέβαια από το ΠΑΣΟΚ) να αναθεωρήσει τη θέση της. Διότι ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι θα ήταν αδιανόητο να συνυπάρχουν στο ίδιο σχήμα κόμματα που διαφωνούν ως προς τη συμμετοχή στην κυβέρνηση. Και φυσικά δεν είναι τυχαίο πως οι "58" στο σύνολό τους είναι υπέρ της συγκυβέρνησης και κατά της αποχώρησης της ΔΗΜ.ΑΡ. Εξάλλου τα στελέχη της ΔΗΜ.ΑΡ. που συμμετέχουν ή υποστηρίζουν την πρωτοβουλία είναι αυτά ακριβώς που διαφώνησαν με την αποχώρηση. Οι "58" δεν φαίνεται να απευθύνθηκαν στην "υπόλοιπη" ευρέως πλειοψηφούσα ΔΗΜ.ΑΡ., και εύλογα διότι έχουν επίγνωση ότι δεν "χωράει" στην πρωτοβουλία τους.
Προς τι λοιπόν η "έκπληξη" και η "απογοήτευση" για την αρνητική αντίδραση της ΔΗΜ.ΑΡ.; Και προς τι τα υπονοούμενα περί προσωπικών κινήτρων του προέδρου της, όταν η διαφορά είναι καταφανώς πολιτική (η στάση απέναντι στην κυβέρνηση και τη μνημονιακή και άλλη πολιτική της); Όλα αυτά δεν θυμίζουν τη γνωστή από τα παλιά τακτική τής "ενότητας από τα κάτω" που αποσκοπεί στη διάλυση του δήθεν αποδέκτη της πρότασης;
Δεν αμφιβάλλω ότι οι "58" έχουν μακροπρόθεσμα σχέδια και οράματα για την πρωτοβουλία τους. Καθώς όμως στην πολιτική μετρά η συγκυρία και οι ίδιοι ασφαλώς δεν είναι άπειροι, είναι δύσκολο να μην ερμηνευτεί η κίνησή τους, εν όψει μάλιστα και των ευρωεκλογών, ως προσπάθεια διάσωσης του ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου κα παράλληλα ως προσπάθεια ανατροπής της γραμμής και του προέδρου της ΔΗΜ.ΑΡ. Σεβαστό κι αυτό, αλλά λίγη ειλικρίνεια δεν θα έβλαπτε.
Από το άρθρο του Σωτήρη Βαλντέν, 30.10.2013
