Δεν ξέρω αν παρακολουθούνται τα τηλέφωνα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν ξέρω καν αν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας ανησυχεί για κάτι τέτοιο. Αλλά πώς άραγε να μην ανησυχεί, όταν έχουνε δει κι αν έχουνε δει τα μάτια μας; Όταν «ομολογημένα» είχαμε υποκλοπές στα τηλέφωνα του Καραμανλή ως πρωθυπουργού, για να μείνουμε στα πιο πρόσφατα. Για να μην πάμε πίσω, ως τους Μαυρίκηδες και τους Τόμπρες, και χαλάσουμε τις καρδιές μας.
Δεν ξέρω αν εξυφαίνεται συνωμοσία ή αν ετοιμάζεται προβοκάτσια κατά του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με σκοπό την -και ποινική ίσως;- ενοχοποίησή του. Όμως αλίμονο αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν καχύποπτος. Και αν δεν ανησυχούσε. Θα μπορούσε να κατηγορηθεί για ασυγχώρητη αφέλεια. Και για ομοίως ασυγχώρητη πολιτική αμέλεια...
Του Βασίλη Πάϊκου
Με βάση το πολιτικό «περιβάλλον» μονάχα και δίχως καμιά πληροφορία και κανένα στοιχείο, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να είναι καχύποπτος. Και να ανησυχεί. Άλλωστε γι' αυτά τα πράγματα σπανίως υπάρχουν τεκμηριωμένες πληροφορίες και σχεδόν ποτέ αδιάσειστα στοιχεία. Είναι γι' αυτό ανόητη αν όχι εκ του πονηρού η συνήθης κυβερνητική προτροπή, να προσκομίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τα στοιχεία που διαθέτει.
Έχει λοιπόν κάθε λόγο να είναι καχύποπτος ο ΣΥΡΙΖΑ. Και να ανησυχεί.
Όταν κατά σύστημα επιχειρείται να ταυτιστεί ή, έστω, να συνδεθεί με εκδηλώσεις βίας. Με κριτήριο τα... ντεσιμπέλ της καταδίκης της. Οι δε «κριτές» διατηρούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα του προσδιορισμού του μέτρου της σωστής έντασης και της ορθής καταδικαστικής διατύπωσης. Ενώ ενίοτε επιστρατεύεται ακόμη και η μονταζιέρα των υπογείων του Μαξίμου, προκειμένου να καταδειχθεί της μαύρης προπαγάνδας το αληθές.
Όταν επανειλημμένως έχει επιχειρηθεί να συνδεθεί, από το πουθενά και για εντελώς μεταφυσικούς λόγους, ο ΣΥΡΙΖΑ με το έγκλημα της Marfin. Δίχως ποτέ να εξηγηθεί από κανέναν τι σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο.
Όταν στην κορυφή του κυβερνητικού οπλοστασίου βρίσκεται το δόγμα «μία είναι η βία». Μία και ίδια. Ανεξαρτήτως χρώματος, αλλά και ανεξαρτήτως είδους. Η ταύτιση δηλαδή της εγκληματικής (και ανθρωποκτόνου) βίας της Χρυσής Αυγής με τους κοινωνικούς αγώνες και με τα, δυναμικά έστω ή ίσως κάποτε και ακραία, κινήματα πολιτών. Εκείνων που αγωνίζονται να προστατεύσουν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους.
Όταν η θεωρία των «δύο άκρων» είναι πια το προσφιλέστερο από τα αξεσουάρ της κυβερνητικής προπαγάνδας. Όπου, ούτε λίγο ούτε πολύ, εξομοιώνεται πολιτικά η νεοναζιστική συμμορία με την Aριστερά. Έχει δε ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι λίαν προσφάτως ο πρωθυπουργός αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Εκεί δηλαδή που η επιχείρηση είχε ανατεθεί στους στενότερους των πρωθυπουργικών συνεργατών, τώρα, από το περασμένο Σάββατο συγκεκριμένα, ανέλαβε να παίξει το διμετωπικό παιχνίδι αυτοπροσώπως ο Αντώνης Σαμαράς. Θεώρησε φαίνεται πως, με άλλοθι τη δίωξη της Χ.Α., έχει τώρα το πολιτικό περιθώριο να εκστρατεύσει και κατά της Αριστεράς.
Όταν ο Φαήλος Κρανιδιώτης, άτυπος πρωθυπουργικός σύμβουλος και μέλος της Π.Ε., δηλαδή του ανώτατου καθοδηγητικού οργάνου της Ν.Δ., έχει πει και έχει γράψει ότι «δεν τα βάζουμε με τους πατριώτες, αλλά κρατάμε τις σφαίρες για τον πραγματικό αντίπαλο», εννοώντας προφανώς την Αριστερά.
Όταν τα άρθρα τα οποία αναγκάστηκε να αποσύρει ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μιχελάκης από το σχέδιο νόμου το σχετικό με την αναστολή της χρηματοδότησης των κομμάτων βγάζουν μάτι ως προς την πραγματική τους στόχευση. Αναφερόμενα σε κόμματα, σε αρχηγούς ή σε βουλευτές που κατηγορούνται για προδοσία, για κατασκοπεία, για απειλή κατά της ακεραιότητας της χώρας. Και για όποιον δεν κατάλαβε, πρόκειται ακριβώς (ακριβώς όμως...) για το περιεχόμενο του νόμου 509 του 1947. Του περιβόητου αναγκαστικού νόμου που ψηφίστηκε μέσα στην καρδιά του εμφυλίου και αποτέλεσε τη νομοθετική σιδηρά χείρα του μετεμφύλιου κράτους. Του νόμου στ' όνομα του οποίου διώχθηκαν ανηλεώς χιλιάδες αριστεροί πολίτες όλη εκείνη τη μαύρη περίοδο, και διά του οποίου έφτασαν στο απόσπασμα ο Μπελογιάννης, ο Πλουμπίδης και δεκάδες ακόμη αγωνιστές της Αριστεράς. Είναι πραγματικά ν' απορεί κανείς και ν' αναρωτιέται ποιος νοσηρός κυβερνητικός εγκέφαλος εμπνεύστηκε τα σχετικά. Και επεχείρησε να τα μετατρέψει σε νόμο της Ελληνικής Δημοκρατίας το 2013. Ασχέτως αν υποχρεώθηκε η κυβέρνηση ν' αναδιπλωθεί επ' αυτού, μετά τις εύλογες αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ.
Ε, λοιπόν, με δεδομένα ολ' αυτά, πώς να μην είναι καχύποπτος ο ΣΥΡΙΖΑ και πώς να μην ανησυχεί; Πώς να μην διακρίνει άνομες επιδιώξεις και ύποπτους σχεδιασμούς; Ιδιαίτερα αν, όπως όλα δείχνουν, η Δεξιά, αυτή η συγκεκριμένη Δεξιά, η Δεξιά του Σαμαρά, αισθανθεί ότι απειλείται εκλογικά από την Αριστερά.
Πώς να μην είναι καχύποπτος ο ΣΥΡΙΖΑ και πώς να μην ανησυχεί; Και γιατί να μην επιχειρήσει, δια της δημοσιοποιήσεως και δια της αποκαλύψεως, να τα προλάβει και να τ' αποτρέψει; Θα ήταν ασυγχώρητα αφελής αν δεν το έκανε...
