ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΣΑΠΗ
Εδώ και έξι εβδομάδες εξελίσσεται μια απεργία με καθολική συμμετοχή, μαζικές συνελεύσεις, αγωνιστική διάθεση των απεργών παρά την αγωνία για την έκβασή της και πλήρη συναίσθηση ότι ο αγώνας τους δεν αφορά μόνο στη διασφάλιση της εργασίας τους, αλλά τελικά στη λειτουργία του δημόσιου, δωρεάν, ακαδημαϊκού και δημοκρατικά οργανωμένου πανεπιστημίου. Είναι η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων, η οποία, με το σύνθημα «ή όλοι πίσω στις δουλειές μας με το κεφάλι ψηλά ή κανένας», διαμόρφωσε μια κατάσταση εντελώς διαφορετική από τη συνηθισμένη κατάσταση μιας απεργίας. Ενίσχυσε τη συλλογικότητα και τον πολιτικό λόγο των απεργών, παρά το δυσβάστακτο οικονομικό κόστος που συνεπάγεται η μακρόχρονη διάρκειά της και δημιούργησε στην κυβέρνηση μια κατάσταση πανικού από τη διαπίστωση ότι για πρώτη φορά αδυνατεί να υλοποιήσει μια απόφασή της για απολύσεις υπαλλήλων.
Αυτή την κυβέρνηση, η οποία, αφού αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει την αξιολόγηση των διοικητικών δομών των πανεπιστημίων, αποφάσισε εντελώς αυθαίρετα ότι 1.349 (ακριβώς!) διοικητικοί υπάλληλοι από 8 εκ των 23 ΑΕΙ της χώρας πρέπει να τεθούν σε άμεση διαθεσιμότητα. Η εφαρμογή αυτής της απόφασης στερεί τα δημόσια πανεπιστήμια από ένα μεγάλο αριθμό διοικητικών υπαλλήλων, βιβλιοθηκονόμων, φυλάκων και τεχνικών και τα οδηγεί σε αδυναμία λειτουργίας στην παρούσα μορφή τους, οπότε ανοίγει την αντίστοιχη αγορά εκπαιδευτικών υπηρεσιών σε ιδιωτικά πανεπιστήμια, ένα από τα οποία εγκαινιάστηκε πρόσφατα με την παρουσία του υπουργού Παιδείας. Οι πρυτάνεις αρνήθηκαν να συμπράξουν στη διάλυση των ιδρυμάτων τους και στην κατάλυση της συνταγματικά κατοχυρωμένης αυτοδιοίκησής τους και οι σύλλογοι των διοικητικών υπαλλήλων κήρυξαν απεργία με αποτέλεσμα να καταστεί αδύνατη η εφαρμογή της κυβερνητικής απόφασης, ελλείψει καταλόγων για την επιλογή των προς απόλυση υπαλλήλων.
Ο υπουργός Παιδείας επιδόθηκε έκτοτε σε μια επίδειξη πολιτικού αυταρχισμού προσφεύγοντας στον εισαγγελέα και επιχειρώντας παράλληλα να υλοποιήσει μια κανιβαλική διαδικασία: όρισε μια τριμελή επιτροπή, τα δύο μέλη της οποίας είναι διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου Αθηνών για να επιλέξουν τους προς απόλυση συναδέλφους τους. Όλες αυτές οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό. Οι σύλλογοι των υπαλλήλων ανανεώνουν κάθε εβδομάδα τις απεργίες τους με τη συμπαράσταση του διδακτικού προσωπικού και των φοιτητών, παλιών και νεοεισελθόντων στο πανεπιστήμιο. Μέχρι σήμερα η κυβερνητική και ραδιο-τηλεοπτική τρομοκρατία απέναντι σε μια απεργία εργαζομένων σε δημόσιους οργανισμούς οδηγούσε άμεσα σε επιστράτευση ή σταδιακά σε μορφές αποπολιτικοποίησης και αδρανοποίησης των απεργών και στην ενίσχυση ατομικών στρατηγικών επίλυσης των προβλημάτων τους.
Σήμερα η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με μια αντίσταση που θεωρούσε ότι έχει πλέον εξαλειφθεί από τις συλλογικότητες των εργαζομένων και φοβούμενη ότι η αδυναμία της να υλοποιήσει μια απόφαση για απολύσεις υπαλλήλων θα τροποποιήσει ριζικά τους όρους εφαρμογής παρόμοιων αποφάσεων στο άμεσο μέλλον, καταφεύγει σε ένα νομικο-πολιτικό πραξικόπημα. Εισάγει στη Βουλή μια τροποποίηση του κώδικα δημοσίων υπαλλήλων η οποία καθιστά παράπτωμα την άρνηση ή την αδυναμία ατομικής υποβολής στοιχείων με ποινή την αργία, παράπτωμα ισότιμο ως προς την ποινή με τα πιο βαριά παραπτώματα των δημοσίων υπαλλήλων.
Πολλές από τις αναλύσεις μας θεωρούν δεδομένη μια ασυμβατότητα ανάμεσα στις νεο-φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές και τις δημοκρατικές πολιτικές λειτουργίες. Διαπιστώνουν ότι οι δυνάμεις της αγοράς κυριαρχώντας στην πολιτική οδηγούν αναπόφευκτα στη συρρίκνωση της δημοκρατίας, η οποία εκφυλιζόμενη σε μια διαδικασία τεχνικών διευθετήσεων παύει να αποτελεί αξία για τους ανθρώπους των οποίων η ζωή διαλύεται από τις πολιτικές λιτότητας και διάλυσης του κοινωνικού κράτους. Οι αντιδράσεις της κυβέρνησης απέναντι στον αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων φαίνεται να επιβεβαιώνουν μόνο την πρώτη από τις διαπιστώσεις αυτές. Γιατί την ίδια στιγμή η απεργία αυτή έχει μετασχηματιστεί σε έναν αγώνα υπεράσπισης των αξιών και των πρακτικών της δημοκρατίας και σε μια διεκδίκηση της αποκατάστασης του ρόλου της πολιτικής απέναντι στα οικονομικο-τεχνικά προτάγματα της ιδεολογίας της αγοράς. Από αυτή την οπτική πρέπει όλοι και όλες να διακηρύξουμε, έστω και συμβολικά, αλλά τώρα, και πριν να είναι πάλι πολύ αργά, ότι «είμαστε όλοι και όλες διοικητικοί υπάλληλοι των δημόσιων πανεπιστημίων» και φυσικά, αφού όντας όλοι είμαστε πολλοί, θα νικήσουμε οριοθετώντας το δικαίωμα όλων μας στην εργασία.
