Του Νάσου Αθανασίου
Είναι δύσκολο να εισχωρήσεις στην πρωτότυπη σαμαρική σκέψη. Ο σχολάρχης και οι μαθητές του κατηγορούν τους άλλους για κρατισμό τη στιγμή που οι ίδιοι καταστρέφουν την ιδιωτική οικονομία. Κάποιος έδερνε κάποιον και, την ώρα που τον έδερνε, φώναζε "βοήθεια"! Ας στηρίξουμε την κατηγορία...
Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της ΤτΕ (Αύγουστος 2013) το σύνολο του ιδιωτικού δανεισμού αγγίζει τα 222 δισ. ευρώ. Έχουμε 72 δισ. σε ενυπόθηκα στεγαστικά, 29 δισ. σε καταναλωτικά και 105,5 δισ. σε επιχειρηματικά δάνεια. Το τρομακτικό είναι η ιλλιγγιώδης ταχύτητα αύξησης των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Από το 10,4% στο τέλος του 2010, ήρθαμε στο 15,9 το 2011, περάσαμε στο 24,2 το 2012 και προχωρήσαμε ακάθεκτοι στο 28% το πρώτο τρίμηνο του σωτηρίου ή σαξεστορικού έτους 2013. Σε χρόνο ρεκόρ το 1/3 των ιδιωτικών δανείων κατέστη αδύνατο να αποπληρωθούν. Έτσι, οδήγησαν την ιδιωτική οικονομία στο χείλος της αβύσσου. Το οξύμωρο είναι ότι εκβιάζεται σε πλήρη χρεωκοπία η ιδιωτική οικονομία μιας χώρας, η οποία διακρίνεται για ένα από τα χαμηλότερα κατά κεφαλήν ποσοστά ιδιωτικού χρέους στην Ε.Ε.
Η άβυσσος δεν ενοχλεί το Βερολίνο και όσους αναισθητοποίησε. Οι άνθρωποι αυτοί δεν αντιλαμβάνονται το προφανές και αυτονόητο, ότι η αποσταθεροποίηση μεταφέρεται σαν μεταστατικός καρκίνος από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Με άλλα λόγια: Οι εραστές της ιδιωτικής οικονομίας εκδίδουν ασύστολα την ίδια την "αγαπημένη" τους. Το κράτος εποπτεύει τη στράγγιση του ιδιωτικού τομέα από τους τελευταίους κεφαλαιακούς πόρους του, όπου αυτοί υπάρχουν ακόμη. Tι να πρωτομνημονεύσεις; Την εκροή των ιδιωτικών πιστώσεων και καταθέσεων στο εξωτερικό; Την επιβολή χρηματοπιστωτικού απαρτχάιντ μεταξύ Βορρά και Νότου, πράγμα που κάνει αβάσταχτο το κόστος δανεισμού για τις επιχειρήσεις μας; Τον συνεχή ευτελισμό των περιουσιακών στοιχείων των ιδιωτών και των πάσης φύσεως εταιρειών; Τη μετατροπή των υγιών επιχειρήσεων σε προβληματικές; Τη βιοχαλκοποίησή τους;
Οι επιλογές Βερολίνου - Αθηνών - Μαδρίτης - Λισσαβώνας δημιουργούν τις ιδανικές συνθήκες για περαιτέρω συρρίκνωση της ιδιωτικής οικονομίας, με βέβαιο αποτέλεσμα να μεγαλώνουν οι κίνδυνοι για το μακροοικονομικό περιβάλλον της χώρας και να απωθούνται οι επενδυτές. Ήδη, η Ελλάδα, στην παγκόσμια κατάταξη με βάση τον δείκτη μακροοικονομικού περιβάλλοντος του World Economic Forum κατέλαβε την 147η θέση σε σύνολο 148! Στην ανάπτυξη των χρηματοπιστωτικών αγορών πήρε την 138η θέση. Σήμερα, ένας Κουβανός κομμουνιστής δεν θα συνέτριβε την ιδιωτική οικονομία με το πάθος ενός Σαμαρά. Η frau Μέρκελ -λόγω ανατροφής- δικαιολογείται κάπως, όχι όμως και όσοι διέσχισαν τον Ατλαντικό επί προεδρίας Λίντον Τζόνσον. Ο πρωθυπουργός της Ισλανδίας κ. Γκουνλάουγκσον είναι ομοϊδεάτης του κ. Σαμαρά. Διώχνει τους πιστωτές από τη χώρα του (τους αποκαλεί "γύπες") και ψαλιδίζει κατά 10% όλα τα στεγαστικά δάνεια. Φρόντισε, βέβαια, να μην έχει Στουρνάρα.
Καμιά κυρίαρχη κυβέρνηση δεν θα παρακολουθούσε άβουλη την καταστροφή όσων οικονομικών δομών μένουν ακόμη όρθιες. Θα αναδιάρθρωνε τον ιδιωτικό δανεισμό για να απελευθερώσει την επιχειρηματικότητα. Με το καλό ή το στανιό, το τραπεζικό σύστημα (ο Μιχάλης, ο Γιάννης και τ' άλλα παιδιά) οφείλουν να κατανοήσουν ότι το κούρεμα ιδίως των στεγαστικών δανείων είναι όρος για την ανάπτυξη. Η παραίνεση του Ρούσβελτ προς τους τραπεζίτες σε μια ανάλογη κρίση "Κύριοι, δώστε το καπέλο σας για να μη χάσετε το κεφάλι σας" είναι πάλι επίκαιρη. Η αναγκαιότητα δραστικής μείωσης του ιδιωτικού χρέους αιτιολογείται απόλυτα. Ηθικά, από το γεγονός της ραγδαίας απαξίωσης των περιουσιακών στοιχείων που ο ιδιωτικός τομέας απέκτησε πριν από τη δημοσιονομική κατάρρευση. Πολιτικά και οικονομικά, επειδή το κόστος του δανεισμού των ελληνικών επιχειρήσεων έναντι εκείνων της βόρειας Ευρώπης εμφανίζει τεράστιες ανισότητες, οι οποίες υποσκάπτουν την ανταγωνιστικότητα της ιδιωτικής οικονομίας. Άλλωστε, η φοροεπιδρομή των τελευταίων ετών καθιστά αδύνατη την αποπληρωμή των δανείων του ιδιωτικού τομέα, ενώ ταυτόχρονα αφανίζει τη δυνατότητα δημιουργίας και επανεπένδυσης ισχνών, έστω, πλεονασμάτων. Αποτέλεσμα: Η αναπτυξιακή προοπτική της χώρας πάει στον διάβολο.
Βεβαίως, η κ. Μέρκελ, με καλοντυμένο βοηθό (πολιτικό μπάτλερ) τον κ. Σαμαρά, καταστρέφει την ιδιωτική οικονομία στον Νότο, όχι στον Βορρά της Ευρώπης. Αλλά σήμερα ο Βορράς από τον Νότο δεν απέχει και πολύ, κυρά μου. Επαναφέρω το ερώτημα: Ποιος ρίχνει "χημικά" στην ιδιωτική οικονομία; Ο "κρατιστής" Τσίπρας;
