Του Αδάμ Γιαννίκου
Ένας από τους τουρίστες που κατάφεραν να έρθουν στη μακρινή Ελλάδα εν μέσω πανδημίας μαθαίνει ότι κάποια στιγμή την εγχώρια επικαιρότητα απασχόλησε ένα μεγάλο ζήτημα που αφορά στους δημοσιογράφους και το αν τα παίρνουν για να (μην) κάνουν τη δουλειά τους. Η σχετική συζήτηση λαμβάνει χώρα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη με διάφορες αφορμές. Αλλά στην Ελλάδα εντάθηκε, όταν διαπιστώθηκε ότι η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να πειραματιστεί με νεοφιλελεύθερες πρακτικές ανάθεσης κρατικού χρήματος. Στήριξη ύψους 20 εκατ. ευρώ προς υπαρκτά ή και ανύπαρκτα ΜΜΕ για την καμπάνια «Μένουμε Σπίτι», μέσω διαφημιστικής εταιρείας και με κριτήρια όχι διαφημιστικά, όπως φάνηκε στην πορεία, αλλά πελατειακά - ποιο δηλαδή μέσο στηρίζει και κατά πόσο την κυβέρνηση. Η απροθυμία της τελευταίας να δημοσιοποιήσει ποιος πήρε τι αύξησε την καχυποψία πολλών ότι, με πρόσχημα την πανδημία, η κυβέρνηση επιχειρεί να εξαγοράσει τα ΜΜΕ της χώρας.
Η κίνηση του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης να καταγγείλει την παραπάνω κατάσταση μέσα από ένα τηλεοπτικό σποτ άναψε περισσότερο τα πνεύματα. Πολλοί δημοσιογράφοι έσπευσαν να υπερασπιστούν τη συντεχνία τους, καταγγέλλοντας από την πλευρά τους το ΣΥΡΙΖΑ για τσουβάλιασμα και στοχοποίηση. Πολλά ειπώθηκαν εν θερμώ και γρήγορα η επικαιρότητα πέρασε σε άλλα ζητήματα. Έμεινε, όμως, η αίσθηση ότι πράγματι κάτι πάει λάθος στον δημοσιογραφικό και εκδοτικό χώρο. Αν κάτι θα έκανε εντύπωση στον επισκέπτη της Ελλάδας, αυτό θα ήταν η πεποίθηση πολλών θιγμένων δημοσιογράφων ότι ασκούν κάποιου είδους λειτούργημα, το οποίο είναι ανώτερο από τα επαγγέλματα των κοινών θνητών και το οποίο δεν επιδέχεται κριτικής και σίγουρα όχι με τους όρους που θέτει ένα ηττημένο αριστερό κόμμα εξουσίας.
Η αλήθεια είναι ότι ο κοινωνικός αυτοματισμός υπήρξε πάντα ένα κατεξοχήν όπλο της εξουσίας κατά διάφορων κοινωνικών ομάδων, στην ανάγκη της πρώτης να αφαιρέσει απ’ τις τελευταίες διάφορα κεκτημένα τους, συνήθως οικονομικής φύσης. Δεν είναι και λίγοι οι δημοσιογράφοι και εκδότες που καταφανώς έχουν συνδράμει αυτή την τακτική, μην αφήνοντας σε χλωρό κλαρί όχι την εξουσία, αλλά τους πολίτες. Κι επειδή στη δημόσια ζωή η μνήμη δεν χρεοκοπεί το ίδιο εύκολα με το πορτοφόλι, οι άνθρωποι θυμούνται ποιος ή ποιοι τους στοχοποίησαν κάποτε.
Αν εξαιρέσουμε ενδεχομένως τους κυνηγούς, οι δημοσιογράφοι είναι μια επαγγελματική ομάδα που έχει ιδιαίτερη σχέση με τη στοχοποίηση, σε αντίθεση με άλλες που δεν έχουν καμία σχέση -ας πούμε οι μανάβηδες. Αυτοί, αραιά και πού, στοχοποιούνται από κλέφτες, από μεγάλα πολυκαταστήματα, αλλά σπανίως στοχοποιούν. Αρκούνται στο να πουλάνε τα εμπορεύματά τους, φρούτα και λαχανικά. Και δεν θεωρούν ότι κάνουν λειτούργημα, κι ας ταΐζουν γειτονιές ολόκληρες. Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, την τελευταία φορά που ένας μανάβης απασχόλησε τον εγχώριο Τύπο ήταν όταν εξαφανίστηκε ο Μανώλης ο Μανάβης από τη Φρουτοπία, προκαλώντας πανικό κι ένα μεγάλο κύμα φυγής ανθρώπων από τη χώρα των φρούτων. Την υπόθεση είχε αναλάβει να διερευνήσει για λογαριασμό της εφημερίδας «Τρέχα Γύρευε» ο δαιμόνιος δημοσιογράφος Πίκος Απίκος. Όπως διαβάζουμε, η ιστορία της Φρουτοπίας είναι γεμάτη με πράξεις αφάνταστου ηρωισμού και κατάπτυστης προδοσίας, με υπέροχες θυσίες και ασίγαστα μίση, τολμηρές προσδοκίες και αποτρόπαιες δολοπλοκίες. Λίγο πριν εκτελεστεί δια τηγανισμού ο Θάνος το Κολοκυθάκι από τον αστυνομικό - δικαστή Κρυψίβουλο ως ένοχος της εξαφάνισης του μανάβη, η αλήθεια λάμπει. Κανείς δεν ήταν ένοχος για το μανάβη. Είχε απλώς κερδίσει το λαχείο και αποφάσισε να φύγει στα κρυφά για να κάνει αιώνιες διακοπές στη Χονολουλού. Το αποκάλυψε ο ίδιος ο πρέσβης της μακρινής νήσου, ένας από τους νέους πρεσβευτές που είχαν στείλει τα φρούτα στη Φρουτοπία, όταν έφυγαν οι άνθρωποι.
Πολλές φορές στα εγχώρια δράματα οι αποκαλύψεις έρχονται από την Ουάσιγκτον και γενικώς απ’ έξω, όπως είναι σε θέση να γνωρίζει ο τουρίστας της ιστορίας μας, διαβάζοντας στις ειδήσεις για το σκάνδαλο Novartis, το οποίο εμπλέκει γιατρούς, δικαστικούς και πολιτικούς. Το λαχείο της υπόθεσης αναζητείται σε χαμένους εξωτικούς παραδείσους και ελβετικούς λογαριασμούς, αλλά τρέχα γύρευε. Ο επισκέπτης της Ελλάδας αλλάζει σελίδα και πέφτει στην περιώνυμη ανάπλαση της ελληνικής πρωτεύουσας που ονομάστηκε «Μεγάλος Περίπατος της Αθήνας». Ενδεχομένως να έχει ιδία άποψη περπατώντας κι απορώντας για τα πανάκριβα παγκάκια και ζαρντινιέρες και τις εξίσου ακριβές ψευδοπιπεριές και ουασιγκτόνιες. Πού να μάθαινε ότι και η στήριξη των ΜΜΕ και η ανάπλαση συνδέονται στα επίσημα κιτάπια του ελληνικού κράτους με τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας. Εμείς πάλι, δεν απορούμε. Γιατί, είναι μία η ονειρεμένη Φρουτοπία και δεν υπάρχει άλλη καμία. Αλλά, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
