ΤΗΣ ΜΥΡΣΙΝΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ*
Ήταν μεγάλη η επίθεση που δέχθηκαν το εκπαιδευτικό κίνημα και το δημόσιο σχολείο από τη μνημονιακή κυβέρνηση για να μην απαντηθεί με απεργιακή κινητοποίηση και μάλιστα διαρκείας. Από την αρχή της περσινής χρονιάς οι μειώσεις μισθών, η εξαφάνιση των «δώρων», οι συγχωνεύσεις σχολείων και η διόγκωση των τμημάτων σε μαθητές, παράλληλα με την αύξηση του ωραρίου των καθηγητών, η επαπειλούμενη αξιολόγηση, που συνεπαγόταν απολύσεις, και τελικά η αντισυνταγματική επιστράτευση του Μαΐου εξόργισαν τον εκπαιδευτικό κόσμο. Το ποτήρι ξεχείλισε με την κατάργηση θέσεων στις ΕΠΑΣ και μάλιστα βασικών ειδικοτήτων, με τη μη επαναπρόσληψη των χιλιάδων αναπληρωτών καθηγητών που στελέχωναν χρόνια τα σχολεία και τέλος με τη διοχέτευση στα ΜΜΕ νέων απολύσεων καθηγητών, με ειδικότητες που το υπουργείο μάλλον θεωρεί πολυτέλεια για το ελληνικό σχολείο, όπως οι ξένες γλώσσες, η καλλιτεχνική παιδεία, η πληροφορική, η τεχνολογία.
Τέλος, εκτός από το περιεχόμενο του επαγγελλόμενου Νέου Λυκείου, που απογυμνώνεται από τον ανθρωπιστικό του χαρακτήρα με την κατάργηση ανάλογων μαθημάτων, θεωρήθηκε ανθρωποφαγική η συνεχής αξιολόγηση των μαθητών με πανελλαδικού χαρακτήρα εξετάσεις σε κάθε τάξη του Λυκείου, αφού σε μια κοινωνία ανεργίας και υποαπασχόλησης δεν απαιτούνται πολλοί εκπαιδευμένοι. Επομένως σωστά η ΟΛΜΕ διείδε ως εμφανές αποτέλεσμα των εξετάσεων τη διόγκωση της παραπαιδείας, τον αποκλεισμό των μαθητών των πιο απομονωμένων ή υποβαθμισμένων περιοχών και των κοινωνικά αδύναμων και τη δημιουργία ενός σχολείου με πιο ταξικό προσανατολισμό, προορισμένο για τους λίγους και εκλεκτούς. Και παράλληλα για τους μη έχοντες τμήματα καθηγητές η άμεση συνέπεια θα είναι περισσότερες απολύσεις, υποχρεωτικές μετατάξεις και αποσπάσεις, αφού θα μειωθεί το μαθητικό δυναμικό με μαθηματική ακρίβεια.
Έτσι η ΟΛΜΕ σωστά επέλεξε έναν αγώνα διαρκείας για να αντιταχθεί στις απολύσεις, που θα ήταν προοίμιο και για τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα και βέβαια για να υπερασπιστεί το δημόσιο σχολείο για όλα τα παιδιά χωρίς αποκλεισμούς και εξαιρέσεις. Απώτερος πολιτικός στόχος της, να γίνει ο εμβρυουλκός για την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής σε περίπτωση που και άλλοι θιγόμενοι κλάδοι θα έμπαιναν στον χορό των απεργιών.
Αλλά η αφερέγγυα ηγεσία της ΓΣΕΕ και η κατώτερη των περιστάσεων ΑΔΕΔΥ δεν διείδαν την κρισιμότητα της κατάστασης ή εξυπηρετούσαν άλλες αναγκαιότητες και η μεν πρώτη δεν ήρθη στο ύψος των απαιτήσεων του κινήματος, ώστε να κηρύξει απεργία, η δε άλλη, αναντίστοιχη των καιρών, απάντησε με διήμερη τη δεύτερη εβδομάδα των κινητοποιήσεων, χωρίς καμιά απεργιακή προετοιμασία, όπως πάντα.
Έπειτα η έλλειψη συντονισμού με άλλες ομοσπονδίες ήταν καθοριστική αιτία για την αναστολή του απεργιακού καθηγητικού αγώνα, παρά τις υποδειγματικές προσπάθειες της ΟΛΜΕ για ένα τέτοιο άνοιγμα, εφόσον είναι πλέον πεποίθηση σε όλο τον συνδικαλιστικό κόσμο πως οι μεμονωμένοι αγώνες δεν έχουν αποτελεσματικότητα. Υπήρχαν και άλλοι λόγοι, δευτερεύοντες, όπως ότι οι άλλες παρατάξεις έβλεπαν ένα κλαδικό μόνο αγώνα και όχι την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής ή ότι και μέλη αγωνιστικών παρατάξεων δεν πίστεψαν από την αρχή τη δύναμη και τις δυνατότητες του κλάδου, αλλά είχαν μεμψιμοιρία ή σκεπτικισμό για τις οικονομικές αντοχές των απεργών. Τέλος κάποιοι νέοι συνάδελφοι, με απειρία αγώνων διαρκείας, φοβούνταν ότι θα στοχοποιηθούν ως απεργοί και δεν θα έχουν ευνοϊκή μεταχείριση από τους διευθυντές τους σε περίπτωση διάθεσης ωρών ή αποσπάσεων.
Δεν πρέπει να αγνοηθεί βέβαια η δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Π. Φύσσα, που συγκλόνισε όλο τον προδευτικό κόσμο, αλλά παράλληλα αποπροσανατόλισε, με την καθοριστική συμβολή των ΜΜΕ, την προσοχή του κόσμου από τα παλαϊκά συλλαλητήρια και ίσως τον τρομοκράτησε ως νέα Marfin. Δεν είναι διόλου παράξενο πως το γεγονός της σύλληψης των ενοχων καλά κρατεί σε όλα τα ΜΜΕ, με διαστάσεις χολιγουντιανής παραγωγής.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών, και άλλων ίσως, ήταν ότι η απεργία διαρκείας της ΟΛΜΕ ανεστάλη για ευθετότερο καιρό και για να περισωθούν οι απεργιακές δυνάμεις και να ανασυνταχθούν. Εντούτοις ο αγώνας των εκπαιδευτικών δεν χάθηκε, αλλά αντίθετα είχε πολλά και σοβαρά αποτελέσματα.
Είχε 90% απεργούς το πρώτο διήμερο και αξιοπρεπή ποσοστά, για αγώνα διαρκείας, τις επόμενες μέρες, γεγονός που αποδείκνυε ότι ο εκπαιδευτικός κόσμος έδωσε την απάντησή του ότι «δεν πάει άλλο». Είχε συνελεύσεις με πολύ μεγάλο αριθμό συμμετεχόντων και μάλιστα νέων συναδέλφων, και τόσο πολυάριθμες όσο χρόνια είχε να δει ο κλάδος. Κινητοποίησε πολλούς εκπαιδευτικούς σε απεργιακές επιτροπές, που μοίραζαν ενημερωτικό υλικό, έκαναν συσκέψεις με γονείς και φορείς, προσπαθούσαν να παρακινήσουν τους διστακτικούς συναδέλφους.
Πραγματοποίησε δύο συλλαλητήρια των δώδεκα και δεκατριών χιλιάδων διαδηλωτών (στη Θεσσαλονίκη) με μεγάλο παλμό και αγωνιστική διάθεση και άλλα μικρότερα, με τα ίδια όμως χαρακτηριστικά. Σε όλες τις κινητοποιήσεις οι απεργοί είχαν τη συμπαράσταση του κόσμου, που επικροτούσε με χειροκροτήματα και με ευχές του τύπου «κρατάτε γερά». Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν υπήρξε «κοινωνικός αυτοματισμός», αλλά αντίθετα αλληλεγγύη και προσπάθεια συμμετοχής στον αγώνα και από άλλους κλάδους.
Το κυριότερο όμως που πέτυχε αυτός ο αγώνας είναι ότι έσπειρε τον σπόρο, που ήδη έχει καρπίσει. Ο κλάδος είναι πολύ καλά ενημερωμένος, σε μεγαλύτερη εγρήγορση και ετοιμότητα. Ήδη είναι έτοιμος να απαντήσει στις υποχρεωτικές μετατάξεις. Οι καταλήψεις στα σχολεία έχουν στόχο την κατάργηση των πολλαπλών εξετάσεων και τη διάσωση του δημόσιου σχολείου. Οι πανεπιστημιακοί κινητοποιούνται για τις απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων, που θα παραλύσουν την εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημίων. Η νέα σύγκρουση του εκπαιδευτικού κόσμου με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική δεν θα αργήσει και αυτή τη φορά θα συμπαρασύρει όλο τον πληττόμενο λαό και αυτή τη φορά θα είναι νικηφόρα.
* Η Μυρσίνη Αθανασιάδου είναι εκπαιδευτικός
