Άρχισα να δουλεύω στις maquiladoras της Σιουδάδ Χουάρες όταν ήμουν 16 χρονών. Η βάρδια μου στη maquila ξεκινά στις δώδεκα τα μεσάνυχτα έως τις έξι το πρωί και επειδή είμαι χήρα πρέπει να αφήνω τα τρία παιδιά μόνα κάθε βράδυ.
Όταν φεύγω από το σπίτι, ανησυχώ ότι κάτι μπορεί να συμβεί σε μένα ή σε κάποιο από τα παιδιά μου, γνωρίζοντας ότι άνθρωποι εκεί έξω σκοτώνουν γυναίκες στους δρόμους. Προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τον φόβο, μαζευόμαστε γυναίκες από την ίδια βάρδια που μένουμε κοντά και περπατάμε μαζί για να προστατεύουμε η μία την άλλη. Όλες οι συναδέλφισσες μοιράζονται τον ίδιο φόβο. Όταν μιλάμε για τις δολοφονημένες εργαζόμενες, τις γυναίκες στη Χουάρες, μιλάμε για την αδικία και αναρωτιόμαστε: η αστυνομία άραγε τι κάνει εδώ; Ίσως επειδή είμαστε γυναίκες, δεν έχουμε σημασία για την κυβέρνηση ή για τις maquiladoras. Έχουμε μάθει να ζούμε με αυτό τον σιωπηλό φόβο, γιατί η δουλειά είναι απαραίτητη.
Στις maquiladoras λένε ότι λαμβάνουν προληπτικά μέτρα για την προστασία μας. Μας έδωσαν σφυρίχτρες για αυτοάμυνα. Αλλά δεν έχουμε ανάγκη τις σφυρίχτρες. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι καλύτερους μισθούς, φύλακες, μεταφορά από και προς τα σπίτια μας και δημόσιες υποδομές, όπως φώτα στους δρόμους των συνοικιών. Και αυτά είναι τα ελάχιστα.
'Ελενα Σταθοπούλου
