ΕΜΕΝΑΝ όμως κάθε μέρα, σχεδόν μέχρι τα ξημερώματα, συζητώντας μεγαλοφώνως. Το πρωί η εικόνα της πλατείας ήταν τραγική. Παντού σκουπίδια, εκατοντάδες κουτάκια μπίρας πεταμένα και κάτουρα παντού! Στην πλατεία, στα πεζοδρόμια, στις εισόδους των πολυκατοικιών, στα αυτοκίνητα των... καπιταλιστών! Δύο φορές που ήρθαν αστυνομικοί με συστάσεις να αποχωρήσουν, κανείς δεν υπάκουσε.
ΚΑΙ ΦΤΑΝΟΥΜΕ στη μοιραία Παρασκευή. Τα 200 άτομα έγιναν 300, η ώρα είχε πάει 2 μετά τα μεσάνυχτα(!), η οχλοβοή ήταν ανυπόφορη για τους ενοίκους των διαμερισμάτων πέριξ της πλατείας. Βγήκα εκείνη την ώρα στη βεράντα που βλέπει όλη την πλατεία και πέτυχα την κρίσιμη στιγμή.
Ξαφνικά, σβήνει ο δημόσιος φωτισμός και ομάδες με μηχανές εισβάλλουν από την οδό Ιθάκης και την Επτανήσου. Κάποιοι, ελάχιστοι, αντέδρασαν πετώντας αντικείμενα.
ΠΕΦΤΟΥΝ καπνογόνα και οι συγκεντρωμένοι αρχίζουν να διαλύονται ταχύτατα. Και εκεί που λέω "για δες, γρήγορα και αναίμακτα διαλύθηκαν", οι δυνάμεις της αστυνομίας εκτοξεύουν κρότου - λάμψης και δακρυγόνα χωρίς, κατά τη γνώμη μου, να χρειάζονται. Βγαίνουν στα μπαλκόνια πολλοί ένοικοι και φωνάζουν «έλεος, σταματήστε τα δακρυγόνα, πνιγήκαμε».
ΟΜΩΣ οι ειδικές δυνάμεις «προστασίας του πολίτη» χαρμάνηδες το τελευταίο διάστημα, κυνήγησαν τους διαφεύγοντες αναζητώντας μια δόση ηδονής ξυλοδαρμού. Την επομένη έγινε μεγάλη διαμαρτυρία στην πλατεία.
Πάνω από 1.500 άτομα, κυρίως μέλη διάφορων αριστερών οργανώσεων, διαδήλωσαν κατά τής αστυνομικής βίας. Και μετά έκαναν πορεία. Στην πορεία είχαμε την κλασική συμμετοχή των «εισοδιστών μπαχαλάκηδων», που κι αυτοί με τη σειρά τους ξεχαρμάνιασαν σε βιτρίνες και αυτοκίνητα. Εδώ τελειώνουν τα γεγονότα. Και από την Κυριακή η πλατεία άδειασε. Οι επισκέπτες έφυγαν.
ΟΣΟΙ λοιπόν νομίζουν πως στη συγκεκριμένη γειτονιά της Αθήνας οι μόνιμοι κάτοικοι αισθάνονται αλληλέγγυοι με τις συγκεκριμένες δράσεις και συμπεριφορές κάνουν μεγάλο λάθος. Κινήματα διαμαρτυρίας χωρίς κοινωνική ευαισθησία και προτάσεις, χωρίς διάλογο και σεβασμό σε διαφορετικές γνώμες ουσιαστικά προσφέρουν πεδίο δράσης στον αυταρχισμό και πλεονεκτήματα στην κυρίαρχη προπαγάνδα ώστε να κρύψει τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας.
