Πάνε δεν πάνε δυο εβδομάδες που ο υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας εκτίμησε (δημοσίως...) την ύφεση για φέτος στο 4%. Ενώ μετά από πέντε μόλις ημέρες ανέβασε (επίσης δημοσίως...) το σκορ στο 10%! Έξι εκατοστιαίες μονάδες διαφορά προς τα πάνω οι προβλέψεις του επί των Οικονομικών υπουργού μας, μέσα σε λίγα, σε ελάχιστα 24ωρα. Ε, λοιπόν ποιος και πώς μπορεί, κατόπιν τούτου, να εμπιστευτεί αυτόν τον άνθρωπο για τη διαχείριση των οικονομικών της χώρας, στις τόσο δύσκολες και τόσο απαιτητικές μέρες που ζούμε; Και πώς να μην περιμένει τα χειρότερα;
Τα χειρότερα, ακριβώς. Για την επόμενη της υγειονομικής κρίσης ημέρα. Με τέτοιους κουμανταδόρους της ζωής μας και της τύχης μας. Και με μια Ευρώπη «δειλή, μοιραία κι άβουλη αντάμα». Προπάντων «μοιραία» για το μέλλον των λαών της. Καθώς, σύμφωνα με τα δεδομένα του πρόσφατου Eurogroup, επεφύλαξε «ασπιρίνες» για την καταπολέμηση της πανδημίας. Πάνω μάλιστα στην κορύφωσή της. Και καθώς αποφάσισε να εισηγηθεί στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο την παροχή 0,5 τρισ. ευρώ, την ώρα που η ΕΚΤ (της Κριστίν Λαγκάρντ, παρακαλώ) μιλούσε για 1,5 τρισ. ως στοιχειωδώς αναγκαίο. Ενώ απέρριψε μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη περί ευρωομολόγου, με τους Ολλανδούς στην εμπροσθοφυλακή της απόρριψης, ως τους ιδανικούς «λαγούς» της γερμανικής πολιτικής. Παραπέμποντας, κατ’ ουσίαν, τα πάντα στο φιλόπτωχο του ESM. Εκεί απ’ όπου και νέα δάνεια θα φορτωθούμε, προς διόγκωση του χρέους. Αλλά και όρους, μνημονιακού τύπου όρους, για την αποπληρωμή τους. Μιας και το Eurogroup αποφάσισε πως μονάχα τα προοριζόμενα για την Υγεία ποσά θα είναι απαλλαγμένα όρων. Τα άλλα, τα προοριζόμενα για τη «θεραπεία» των συνεπειών της κρίσης, θα βαρύνονται με «μέτρα». Σαν κι αυτά που ζήσαμε και που ξέρουμε καλά και που στενάξαμε υπό το βάρος τους. Θα πρόκειται, μ’ άλλα λόγια, για καθαρά Μνημόνια.
Για δες λοιπόν πώς τα φέρνει η ζωή. Εκεί που ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαντασιωνόταν τέταρτο Μνημόνιο μετά τον Αύγουστο του 2018, χρεώνοντάς το στον Αλέξη Τσίπρα, νά το τώρα μπροστά μας το τέταρτο Μνημόνιο, μπορεί και το πέμπτο...
Κοντόφθαλμη ολιγωρία...
Δεν ξέρω πώς θα ονομαστεί η νέα, η μετά την πανδημία κατάσταση. Αν θα αποφευχθεί, για λόγους σκοπιμότητας, η ιστορικά βεβαρημένη τιτλοφόρηση. Η πραγματικότητα όμως δεν αλλάζει. Πραγματικότητα που δεν αποκλείεται να θυμίζει ημέρες του ’12 ή και του ’15. Με δυσκολία, και πάλι, πρόσβασης στις αγορές. Με ακυρωμένες τις όποιες επενδυτικές φιλοδοξίες. Ή με όσο-όσο ξεπουλήματα της ανάγκης. Με εκτρωματικά εκτοξευμένη την ανεργία. Με λουκέτα κι άλλα λουκέτα σε μαγαζιά. Στα μαγαζιά που με δυσκολία θα ξανανοίξουν. Και που άντε να μαντέψεις πόσα απ’ αυτά τελικά θ’ αντέξουν. Με πιθανότατη επ’ αόριστον εγκατάσταση, με μονιμοποίηση της «νέας εργασιακής κανονικότητας», αυτής που διαμορφώθηκε στους καιρούς του κορωνοϊού. Μιας «κανονικότητας» μεσαιωνικού προφίλ, χωρίς συλλογικές συμβάσεις, χωρίς δικαιώματα και χωρίς ελέγχους. Με διόλου απίθανες (αντιθέτως...) τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Με φτωχοποίηση, επιστροφή στη φτωχοποίηση, μεγάλων κατηγοριών του πληθυσμού. Με όλο και λιγότερα και πιο μίζερα επιδόματα σωτηρίας. Με την πρώτη κατοικία των ανθρώπων της ανάγκης στο σφυρί. Και βέβαια πολύ μακριά από τις κάθε λογής υπεσχημένες ελαφρύνσεις.
Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί η νέα, η μετά την πανδημία, πραγματικότητα. Κάτι τέτοιο σημαίνει ύφεση της τάξης του 10%, σύμφωνα με τις υπουργικές προβλέψεις. Αν δεν διαψευσθεί και πάλι, επί τα χείρω, ο υπουργός. Είναι ακριβώς οι συνέπειες της πανδημίας. Είναι όμως και η ασυγχώρητα κοντόφθαλμη ολιγωρία της Ευρώπης. Η οποία, ακόμη και τώρα, αρνείται να προλάβει και να θεραπεύσει. Η οποία, ακόμη και τώρα, επιμένει στη λογική της λιτότητας. Είναι, εξάλλου, και η ολιγωρία της δικής μας κυβέρνησης. Η οποία αρνείται πλάι στο σύνθημα «Μένουμε Σπίτι» να προσθέσει και το «Μένουμε Όρθιοι». Με εμπροσθοβαρή μέτρα, μπας και περισωθεί «οτιδήποτε κι αν σώζεται». Η κυβέρνηση, που ενώ, πολύ σωστά, κινήθηκε προληπτικά προκειμένου για τα υγειονομικά μέτρα, αποφεύγει να κάνει το ίδιο προκειμένου για την οικονομία και για την κοινωνία. Και είναι γι' αυτό που απέρριψε το πακέτο των εμπροσθοβαρών μέτρων - προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ως ένα βαθμό και του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Χαρακτηρίζοντάς τα «αχρείαστη πλειοδοσία».
Ε, λοιπόν, αν η Ευρώπη δεν υποχρεωθεί, ως εκ της πιεστικής πραγματικότητας, ν’ αλλάξει μυαλά. Αν και εδώ οι δικοί μας δεν αποφασίσουν επειγόντως να αναμετρηθούν στα ίσα μ’ αυτήν την πραγματικότητα. Τότε, ναι, θα ζήσουμε ημέρες του ’12 ή και του ’15. Οπότε θα αποκτήσουν δραματική επικαιρότητα ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου με το «Να δεις τι σου ’χω για μετά»...
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
