Με μια μελετημένη επικοινωνιακή λεκτική μετάθεση, τα προβλήματα αλλάζουν διάσταση, μέγεθος, ένταση και στόχο. Χαρακτηριστικές είναι οι μετονομασίες μετά τις απανωτές κυβιστήσεις της Ν.Δ. στα σοβαρά ζητήματα της χώρας.
Εισήγαγαν έτσι στη ρητορική τους την έννοια του «πολέμου» και της «ασύμμετρης απειλής», αρχικά από τον απρόβλεπτο γείτονα που «εκτόξευε» «ανθρώπινες βόμβες» με τη μορφή ταλαίπωρων ανθρώπων. Από τον φαντασιακό αυτό πόλεμο που εφηύραν για χάρη της επικοινωνίας ήρθε ο πραγματικός -ως από μηχανής θεός-, αυτός της πανδημίας.
Με τον κορωνοϊό, η «απειλή» που επένδυαν πολιτικά απέκτησε λογικό έρεισμα και βάση. Με «στρατιώτες» γιατρούς και καθημερινές ανταποκρίσεις από το «μέτωπο», όπου τα πραγματικά δεδομένα ακολουθούν εμψυχωτικά τσιτάτα, παραινέσεις και ενίοτε απειλές για συμμόρφωση.
Ο καιρός περνάει εν μέσω πανδημίας και η Ν.Δ. πανηγυρίζει για μια νίκη που δεν της ανήκει, αφού οι γιατροί του ΕΣΥ και ο κόσμος δίνουν την πραγματική μάχη και η αξιωματική αντιπολίτευση τη στηρίζει αναφανδόν από την πρώτη στιγμή. Ωστόσο, πανηγυρίζει πριν ακόμα λήξει ο κίνδυνος και πριν φανεί φως στο τούνελ της κορωνοκρίσης, γιατί ο Μητσοτάκης φλέγεται από την ανάγκη ενός σεναρίου επιτυχίας μπροστά στην καταστροφή που έρχεται. Κι ας καταστρέφονται την ίδια ώρα οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων που μετά τους περιμένει μόνο η ανεργία.
Η κυβέρνηση χειρίζεται τον «φόβο» ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας την ένταση του πανικού με την κατάλληλη χειραγώγηση από τα ΜΜΕ, καθώς το κυβερνητικό αφήγημα μπαίνει καθημερινά χωρίς αντίλογο σε όλα τα σπίτια, ενώ με την ευκαιρία του εγκλεισμού και της έλλειψης αντιδράσεων απολαμβάνει μια ανοχή κλεμμένη από το σενάριο της δικής της φαντασίας. Μπροστά στη χαράδρα της ύφεσης, η Ν.Δ., χωρίς απολύτως κανένα σχέδιο, συνεχίζει ακάθεκτη να κάνει «παιχνίδι με τις λέξεις».
Άλλο ένα δείγμα απόλυτης υποκρισίας και κυβερνητικής διγλωσσίας είναι το «μαξιλάρι" ασφαλείας των 37 δισ., που, ενώ «δεν υπήρξε ποτέ», όπως έλεγαν αρχικά, ξαφνικά ανακαλύφθηκε και για τους μεν έγινε ήδη φτερά και πούπουλα (Σκυλακάκης), για τους δε έγινε πολυώροφη πολυκατοικία (Πέτσας) και για τους μενδέ (Γεωργιάδης) ήταν σχεδόν από πάντα δικό τους και ονομάζεται «ταμειακά διαθέσιμα». Μπορούν δηλαδή να το κάνουν ό,τι θέλουν.
«Ευλογούν» τα Μνημόνια, τρώνε από τα έτοιμα και χαρίζουν «δωράκια» σε κολλητούς. Μικροπολιτικάντηδες όπως είναι, στοχεύουν σε ακόμα μια εκλογική νίκη για να «ξεμπερδεύουν» με την απλή αναλογική και την απειλή του ΣΥΡΙΖΑ... Ούτε λαός τούς νοιάζει, ούτε χώρα. Μικροκομματισμός, ανικανότητα, κουτοπονηριά και απόλυτη υποκρισία. Κάτι σαν τους κλεφτοκοτάδες ένα πράγμα...
