«Σωτήρ» λοιπόν ο Μητσοτάκης, τη ευγενή φροντίδι των επικοινωνιολόγων του κύκλου του και, ακόμη περισσότερο, των μεγαλύτερων και των ισχυρότερων ΜΜΕ. Εκεί όπου, πραγματικά, δεν τους προλαβαίνεις τους διθυράμβους και τα φωτοστέφανα. Δίχως πάντως και ο ίδιος να δείχνει πως αντιλαμβάνεται το προκλητικό του πράγματος. Στα όρια της «ύβρεως»...
Έχουν τους λόγους τους τα ΜΜΕ, προπάντων τα τηλεοπτικά κανάλια, να υμνολογούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεδομένου ότι τα ενισχύει πλουσιοπάροχα, ακόμη και τώρα στα δύσκολα, ενώ τα απαλλάσσει και από τις οικονομικές τους υποχρεώσεις. Κι εκείνα, τα μεγάλα αφεντικά τους δηλαδή, δεν θα μπορούσαν να φανούν αχάριστα. Βλέπουμε έτσι, εκτός από τους ακατάσχετους επαίνους για το στιβαρό της αντιμετώπισης της πανδημίας, ακόμη και «δημοσκοπήσεις» (εν μέσω κρίσης και απομόνωσης...) προς αποθέωσή του. Τόσο ώστε μέχρι και εκλογικά σενάρια φιλοτεχνούνται. Προς κεφαλαιοποίηση του θριάμβου...
Ας επιχειρήσουμε όθεν να δούμε, όσο πιο ψύχραιμα μπορούμε, τον ισολογισμό των επιλογών του έναντι της τρέχουσας υγειονομικής κρίσης. Με τι δικαίως πιστώνεται αλλά και με τι χρεώνεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Πιστώνεται λοιπόν ο πρωθυπουργός με το γεγονός ότι έλαβε εγκαίρως τα περιοριστικά μέτρα. Κι ότι αυτά τα μέτρα ήταν όσο έπρεπε αυστηρά. Έτσι ώστε μάλλον έχουμε προλάβει τα χειρότερα. Πιστώνεται επίσης με το γεγονός ότι αναγνώρισε δημοσίως, έστω και με καθυστέρηση, τη μοναδικότητα και το αναντικατάστατο του δημόσιου συστήματος Υγείας. Και ότι έλαβε κάποια μέτρα ενίσχυσής του. Πιστώνεται ακόμη με την υπογραφή του κειμένου των εννέα Ευρωπαίων ηγετών που ζητούν την έκδοση ευρωομολόγου, για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης. Και, αν θέλετε, πιστώνεται και με την επιλογή του σοβαρού και υπεύθυνου καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα, ως αρμόδιου για την ενημέρωση των πολιτών...
Κατά τα «άλλα»...
Από την άλλη μεριά, χρεώνεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης την καθυστέρηση ένταξης και της Εκκλησίας στα περιοριστικά μέτρα. Καθυστέρηση που ποιος ξέρει πόσο έχει ήδη κοστίσει. Χρεώνεται το ότι, ενώ αναγνωρίζει την τεράστια σημασία του ΕΣΥ, τσιγκουνεύεται σε μέτρα ουσιαστικής ενίσχυσής του, κατά πώς απαιτούν οι καιροί. Δεν προχωρεί σε μόνιμες προσλήψεις του αναγκαίου προσωπικού. Περιορίζεται σε συμβασιούχους και σε... εθελοντές. Δεν βρίσκει τρόπο να τους παράσχει τα απαιτούμενα μέσα σε αντιδραστήρια, σε αναπνευστήρες, σε μάσκες και στα λοιπά αναγκαία. Ενώ παραλλήλως επιμένει στη λογική των ΣΔΙΤ (συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα), με ακριβοπληρωμένους εν προκειμένω τους ιδιώτες. Με τον εξωφρενικό διπλασιασμό της αποζημίωσης των ιδιωτικών ΜΕΘ, αντί της επίταξης, ως θα όφειλε. Και με την υπερτιμολόγηση της διεξαγωγής των τεστ. Χρεώνεται δε και το ότι αποφεύγει να εντάξει το υγειονομικό προσωπικό στην κατηγορία των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων...
Χρεώνεται επίσης ο πρωθυπουργός τη χορήγηση πολύ μικρού μέρους (γύρω στο 3,6%) του ΑΕΠ για την αντιμετώπιση της κρίσης και των συνεπειών της. Ενώ άλλες ευρωπαϊκές χώρες διαθέτουν το 20% και πλέον του ΑΕΠ τους. Χρεώνεται τα προκλητικά «δωράκια» στους μιντιάρχες για την καμπάνια τού «Μένουμε σπίτι», αλλά και την επ’ αόριστον αναβολή καταβολής της οφειλόμενης για την άδειά τους δόσης. Χρεώνεται τα άλλα «δωράκια» στα ιδιωτικά Κέντρα Κατάρτισης, για την επιμόρφωση, λέει, των επιστημόνων. Χρεώνεται το ορθάνοιχτο παράθυρο στους επιχειρηματίες για κατά βούληση απολύσεις προσωπικού. Χρεώνεται την αξιοποίηση της κρίσης ως ευκαιρίας, προκειμένου να οικοδομηθεί μια «νέα εργασιακή κανονικότητα», με σχεδόν πλήρη κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων. Χρεώνεται την καθιέρωση της εκ περιτροπής εργασίας, με μόνο το 50% της μισθολογικής αναπλήρωσης. Την ώρα που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες τα αντίστοιχα ποσοστά φτάνουν στο 70% έως και στο 90%. Χρεώνεται την παραχώρηση στον υπουργό Εσωτερικών Θεοδωρικάκο της διαχείρισης των πόρων του ΕΣΠΑ, αντί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Χρεώνεται την, για μεγάλο διάστημα, ανοχή του στην αισχροκέρδεια στα βασικά είδη υγειονομικής πρώτης ανάγκης. Εκεί όπου ο υπουργός του παρέπεμψε στους «νόμους της αγοράς»! Χρεώνεται την εγκατάλειψη στη μοίρα τους των αναγκαστικά διαβιούντων σε συνθήκες «συνωστισμένου εγκλεισμού», των μεταναναστών κατά κύριο λόγο, αλλά και των στρατευμένων και των κρατουμένων. Και, βέβαια, χρεώνεται την προσπάθεια φίμωσης του νοσηλευτικού προσωπικού, όταν έχει κάτι «ενοχλητικό» να πει. Με τον αποκλεισμό των -κατά τα άλλα- «ηρώων», ακόμη και από τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, έως και με παρέμβαση των ΜΑΤ όπου δει...
Αυτή είναι λοιπόν πάνω-κάτω η εικόνα. Όποιος θέλει να δει και να καταλάβει, ας το κάνει. Όποιος πάλι δεν το θέλει, δικαίωμά του...
