Της Κατερίνας Μπρέγιαννη
Μια μέρα σαν όλες. Ξυπνάει ο κόσμος το πρωί. Η μυρωδιά του καφέ ξεχύνεται στα σπίτια. Οι «έγκλειστοι» ρουφούν γουλιά-γουλιά την ενημέρωση, μαζί με το πρωινό τους. Ή τουλάχιστον προσπαθούν. Αρχίζει η πρωινή βόλτα στο Διαδίκτυο. Κάποιοι προτιμούν το ραδιόφωνο και πολλοί την τηλεόραση ή και όλα τα μέσα μαζί και ταυτοχρόνως.
Ο «εγκλεισμός» αυξάνει τις ανάγκες για ενημέρωση, που συχνά και εσκεμμένα συγχέεται με την ψυχαγωγία. Η «κατανάλωση» ειδήσεων, ψευδοειδήσεων, κουτσομπολιών και ανούσιων πληροφοριών είναι μια μορφή «επικοινωνίας» και ο «κατηραμένος όφις» της καθημερινότητάς μας.
Το φαινόμενο που παρατηρείται τελευταία και δυστυχώς παγιώνεται στις μέρες του κορωνοϊού είναι μια διαρκώς αυξανόμενη μονομερής και μονοδιάστατη κυβερνητική ενημέρωση. Όλα τα κανάλια ηχούν την ίδια κυβερνητική φωνή, με δεκάδες υπουργών να παρελαύνουν καθημερινά από τις οθόνες, χωρίς αντίλογο.
Ούτε ίχνος κριτικής δεν επιτρέπεται, ενώ η διαφορετική άποψη έχει απλώς εξαφανιστεί. Αν τολμήσει μάλιστα δημοσιογράφος να «ρωτήσει» κάτι που υπονοεί κριτική στην κυβέρνηση, παύεται αμέσως ή αντιμετωπίζεται με ειρωνείες και τραμπουκισμούς (Λαζαρίδης στο Κontra: «δεν θα μου τα λέτε εμένα αυτά», ή Βρούτσης: «δεν θα μου ασκείτε κριτική»).
Το φαινόμενο της κυβερνητικής μονοφωνίας έχει καταστρατηγήσει την ενημέρωση και δημιουργεί συνθήκες ασφυξίας στους καθηλωμένους τηλεθεατές, ακροατές που πρέπει να παπαγαλίζουν το κυβερνητικό ποίημα αδιαμαρτύρητα μέχρι να τους γίνει πεποίθηση.
Δεν δικαιούσαι ούτε ψήγμα κριτικής στους αρχαγγέλους της κυβερνητικής επιτυχίας, Μητσοτάκη, Τσιόρδα και Χαρδαλιά. Μιας επιτυχίας που θεμελιώνεται στα συντρίμμια που θα φέρει η πανδημία του κορωνοϊού στην «κανονικότητα», που, όπως φαίνεται, για τον περισσότερο κόσμο δεν θα υπάρξει. Γιατί για ποια κανονικότητα μπορούμε να μιλάμε όταν η κυβέρνηση δεν έχει φροντίσει να διαφυλάξει ούτε την εργασία ούτε το σπίτι;
Μαζί με τα έκτακτα μέτρα περιορισμού των κινήσεων τα κανάλια αποφάσισαν να φιμώσουν εντελώς την άλλη άποψη, την κριτική καθώς και όλα σχεδόν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. (Όχι όλα, γιατί για τον κ. Βελόπουλο πάντα θα βρεθεί τηλεοπτικός χώρος.)
Το εφιαλτικό σενάριο, που ελπίζω να μην επιβεβαιωθεί, σε σχέση με την ενημέρωση είναι η παγίωση των μέτρων εξοβελισμού της πολυφωνίας και της παντελούς έλλειψης κριτικής δυνατότητας που γίνεται με το πρόσχημα της προφύλαξης από τις «διχαστικές» φωνές που δημιουργούν «ρήγματα» στην κυβερνητικής επιτυχία.
Το εφιαλτικό σενάριο είναι να φύγει ο κορωνοϊός και τα «έκτακτα μέτρα» στην ενημέρωση να μείνουν. Να καταδικαστεί για πάντα η άλλη άποψη σε αφωνία. Η φενάκη της δημοσιογραφικής αντικειμενικότητας έχει απόλυτη ανάγκη το οξυγόνο της πολυφωνίας. Όταν οι φωνές της αντιπολίτευσης εξοβελίζονται από τα κανάλια με την πρόφαση ότι δεν χωρούν «κομματικές αντιπαραθέσεις» στις έκτακτες συνθήκες, τότε η Δημοκρατία αρχίζει να κουτσαίνει στο ένα της πόδι.
