Του Γιάννη Κατσιγιάννη
Τέταρτος όροφος χωρίς ασανσέρ. Κοντοστέκομαι στο κεφαλόσκαλο, καθώς οι ανάσες μου προσπαθούν ν’ ανασύρουν απ’ τη μνήμη τους έναν πρότερο ρυθμό. "Καλημέρα σας" ψελλίζω στην κυρία που με περίμενε. "Σας έφερα την...", "...παραγγελία!" με συμπληρώνει, ενώ η ανάσα μου μ’ αποχαιρετά.
Φευγαλέα ρίχνω μια αμήχανη ματιά νιώθοντας κάπως που πάλεψα πριν να αρθρώσω το αυτονόητο. Μέση ηλικία, ψηλή, οβάλ πρόσωπο, συμπαθητική φυσιογνωμία. Αλλά δεν θα θυμάσαι και πολλά. Πρόχειρο ντύσιμο για μες στο σπίτι, άσπρα γάντια και μάσκα -τα απαραίτητα αξεσουάρ υποδοχής που βγαίνουν και σε μαύρο, πράσινο, αλλά και με σχέδια για όσους αναζητούν μια πιο αλτέρνατιβ προστασία.
Το αδιάβροχό μου πασπάλιζε με σταγόνες βροχής το περιεχόμενο του θερμόσακου καθώς έκανα να το ψαρέψω. Δύο εσπρέσο -ένα μέτριο, το άλλο με τρεις ζαχαρίνες-, μια σοκολάτα λευκή και μπράουνις. Τα απολύτως απαραίτητα δηλαδή για μια βροχερή, αφέγγαρη νύχτα με κορωνοϊό...
Και συνειρμικά μου 'ρχονται εικόνες από συναδέλφους που δουλεύουν σε πιτσαρίες, γυράδικα, κρεπερί... Με τις σακούλες στο χέρι, λασπωμένοι, να ψάχνουν τα κουδούνια στα σκοτεινά μ’ έναν κινέζικο φακό. Κι όταν κάποια στιγμή η πόρτα του διαμερίσματος ανοίγει: "Α, βρέχει; Αν το είχα καταλάβει, δεν θα...".
Δεν ξέρω, αλλά, πέραν των άλλων, έχω την αίσθηση πως αυτό το τραγούδι που ξανάρθε στην επιφάνεια με αφορμή μια τόσο τραγική συγκυρία ακούγεται από κάποιους μάλλον... επιλεκτικά! «Θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι...», ΟΚ, αλλά παρακάτω λέει «κι άμα πεινάσω, τηγανίζω κάνα αυγό!». Άσε που, όταν το έγραφε ο αείμνηστος Κηλαηδόνης, άλλες εποχές, άλλες διαθέσεις, εντελώς άλλα εννοούσε...
"Και ’γώ σ’ αγαπώ" ψιθύρισα από μέσα μου, καθώς το χέρι μου αποχωριζόταν τη σοκολάτα. Η μάσκα, σε συνδυασμό με τα χνώτα, μου θόλωσαν τα γυαλιά. Δεν βλέπω τίποτα. Κάνω να την κατεβάσω αφήνοντας εκτεθειμένη τη μύτη. "Δεν τη φοράς καλά" μου κάνει αφήνοντας μαζί κι ένα πειραχτικό χαμόγελο.
Χαμογελώ. Στην προκειμένη περίπτωση παίζει μια πιο ανάλαφρη αντιμετώπιση της πρωτόγνωρης για όλους μας συνθήκης. Προσωπικά την προτιμώ, αλλά και την προτείνω. Δεν λέει να χάνουμε το χιούμορ μας. Δεν λέει να χάνουμε την επαφή μας. Έστω την οπτική -και δεν αναφέρομαι σε ’κείνη πίσω από τις οθόνες. Την άλλη έτσι κι αλλιώς τη χάσαμε, μόνο μην μας μείνει το κουσούρι όταν όλα θα έχουν τελειώσει. Σ’ άλλες περιπτώσεις ακούς μονάχα μια φωνή απ’ το υπερπέραν -το υπερπέραν, ξέρεις, βρίσκεται μόλις πίσω από μια κλειστή πόρτα- να σου λέει: "Άστο στο χαλί, έχει και 50 λεπτά για τον κόπο σου". Παλ Μαλ για το τελευταίο.
Τα γάντια μου πιάνονται στο φερμουάρ του πορτοφολιού. Πασχίζω να δώσω τα ρέστα. "Καληνύχτα", "καληνύχτα". Αυτό και τίποτε παραπάνω. Στράφι και το «συμπαθητική φυσιογνωμία» ή, μάλλον, εδώ προστίθεται κι ένας αστερίσκος του τύπου «ναι μεν, αλλά...». Το πουρμπουάρ παραμένει μια λέξις άγνωστη, μια ανύπαρκτη πόλη χαμένη κάπου στη Γαλλία...
Κατηφορίζω τα σκαλιά με τις γαλότσες, συσκευασμένος μέσα σ’ ένα χοντρό αδιάβροχο. Το δεύτερο κάνει αδιαλείπτως αισθητή την παρουσία του μέσα από μια ποικιλία συριγμών. Προς στιγμήν καλλιεργώ την ψευδαίσθηση του άτρωτου Ρόμποκοπ. Ψέματα! Ένα τρεμάμενο φύλλο, αυτό είμαι, στη μέση των απειλητικών σκαλοπατιών. Άγιε των ντελιβεράδων, κράτα το φως ανοιχτό, σε παρακαλώ, μην ντεραπάρω λίγα μέτρα πριν από τον διακόπτη. Στον γυαλιστερό δρόμο, πριν, φθηνά τη γλιτώσαμε.
Και κάτι ακόμα. Ένας ντελιβεράς είμαι στα χρόνια του κορωνοϊού. Εκτίθεμαι σε ανθρώπους πολλούς, και συνάμα σ’ έναν αόρατο εχθρό. Κανείς δεν μιλάει για μένα: (ά)τρωτος βλέπεις... Τουλάχιστον, όμως, εσύ μην με ξεχνάς. Μα τώρα έφτασα κάτω και μπορείς, αν θέλεις, να σβήσεις το φως. Άνοιξα και την εξώπορτα. Ευχαριστώ. Καληνύχτα...
