Ο συχωρεμένος ο μπαμπάς μου μετά από δύο εμφράγματα δήλωνε “εγκάρδιος”. Κι απέκτησε νέες γνωριμίες περπατώντας κάθε πρωί στην παραλία της Θεσσαλονίκης μαζί με άλλους εγκάρδιους. Η συμβουλή του γιατρού για τους εμφραγματίες ήταν “κάθε μέρα περπάτημα”. Αν ζούσε αυτές τις μέρες, θα έπρεπε να συνεχίσει να περπατάει - και να χαιρετά τους ομοιοπαθείς από μακριά. Βλέπετε, τις μέρες του κορωνοϊού δεν γιατρεύτηκαν αίφνης όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πρέπει να περπατάνε, ούτε είναι “απείθαρχοι” και “ασυνείδητοι” όσοι φροντίζουν την υγεία τους και παράλληλα φροντίζουν να μην επιβαρύνουν τις -ελάχιστες- ΜΕΘ. Κι αν τους στερείς την παραλία -ένα από τα ελάχιστα μέρη για περπάτημα στην τσιμεντούπολη της μαμάς του Μεγαλέξανδρου-, κάνεις έγκλημα.
Όπως λέει και ο -διαβητικός- φίλος μου ο Μιχάλης, “το περπάτημα στην παραλία για έναν κοσμο που το έχει ανάγκη δεν ειναι καπρίτσιο”. Και ρωτάει: “Έχετε δει πόδι διαβητικό να μαυρίζει από την ακινησία;”.
Κάκη Μπαλή
