Ενδέκατη μέρα τηλεργασίας και ήμουν σίγουρη ότι έχω βρει μια κάποια ισορροπία. Πρωινό ξύπνημα με ξυπνητήρι, καφές, κάτι που μοιάζει με γυμναστική -πόσο αυτομαστίγωμα χρειάζεται για να μην σταματήσω στο πεντάλεπτο-, η κλασική γύρα της διαδικτυακής ενημέρωσης, τα απαραίτητα επαγγελματικά τηλεφωνήματα. Διάλειμμα. Για μαγείρεμα, για μια τηλεφωνική κουβεντούλα με τη μαμά στη Θεσσαλονίκη, για “τσατ” με φίλους εκτός συνόρων. Επιστροφή στην τηλεργασία, τηλεδιασκέψεις, δεύτερη γύρα ενημέρωσης. Κι εκεί που πάω να πιω νερό, βλέπω στο ψυγείο το κουνουπίδι, που κάθεται εδώ και δυο εβδομάδες. Άντε, να το βράσω, λέω. Γεμίζω την κατσαρόλα, ανάβω το μάτι και γυρνάω στον υπολογιστή. Επόμενη τηλεδιάσκεψη, τηλεφώνημα με τον εκπρόσωπο του υπουργείου Εξωτερικών - σε πολύ πιο προσωπικό τόνο από το συνηθισμένο, τώρα πια ρωτάμε και για την υγεία, την οικογένεια, τις αντοχές του εγκλεισμού, πέρα από τα της δουλειάς. Και ξαφνικά, βρομάει καμένο. Καμένο κουνουπίδι. Άντε να καθαρίσεις την κατσαρόλα στην κουζίνα, την ώρα που από το μέσα δωμάτιο μια φωνή -από τον υπολογιστή- ρωτάει επιτακτικά “τι ώρα θα παραδώσετε τα κείμενα για το Ημερολόγιο Καραντίνας”.
Ηθικόν δίδαγμα; Η ισορροπία θέλει πολλή και συνεχή δουλειά.
Κάκη Μπαλή
