Ώς την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν γνωρίζω τι έχει συμβεί μετά τις απολογίες των ναζί βουλευτών της Χρυσής Αυγής Μιχαλολιάκου και Παππά, καθώς και εκείνες των ομοϊδεατών τους. Εκείνο που ξέρω είναι πως η Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013 είναι μια κατάμαυρη μέρα για την Ελληνική Δημοκρατία και μια κατάμαυρη μέρα για την Ελληνική Δικαιοσύνη, την ανεξάρτητη υποτίθεται Δικαστική Εξουσία.
Ύστερα από έναν ολόκληρο ορυμαγδό αποκαλύψεων για τη δράση τςη ναζιστικής συμμορίας, ύστερα από τον φόνο του Παύλου Φύσσα, ύστερα από τον βόρβορο των αποκαλύψεων (τεχνηέντως αναμεμειγμένων με "αποκαλύψεις" οι οποίες κινούνται από την υποκλοπή μέχρι τη λογοδιάρροια), που περιλαμβάνουν αίμα και τρόμο, ύστερα από τόση συννεφόπτωση των έκθαμβων ΜΜΕ (ηλεκτρονικών και έντυπων), ύστερα από έναν κορυβαντικό θόρυβο όπου η κραυγή μπερδεύεται με την ιαχή (το θύμα με τον θύτη δηλαδή) κι αυτές με τη σειρά τους μπερδεύονται με τη διαβαθμισμένη και αδιαβάθμητη (και γι' αυτό υποβαθμισμένη τελικά) κριτική, ύστερα από όλα αυτά, το πρώτο αποτέλεσμα ήταν μηδέν εις το πηλίκον και μηδέν εις το πηλήκιον (το αστυνομικό). Μονάχα ο βουλευτής Γ. Λαγός προφυλακίστηκε επειδή δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού έσερνε πάνω του ολόκληρο τον Ποινικό Κώδικα. Προσοχή: τον Ποινικό Κώδικα, όχι τα ποινικά αδικήματα της ναζιστικής του δράσης, τα οποία άλλωστε και επαξίως τον έστειλαν στα έδρανα της Βουλής των Ελλήνων, αφού ως γνωστόν (και άνευ ουδεμιάς αντιρρήσεως, επί ποινή θεωρητικού κολασμού από τον Χρύσανθο Λαζαρίδη) η Βουλή αποτελεί πιστή αντανάκλαση της μαγευτικά αταξικής ελληνικής κοινωνίας. Της ίδιας κοινωνίας που τραγικά ρουσφετολογεί εις βάρος της. Διότι, αντί να αντιλαμβάνεται την εκλογική διαδικασία ως πολιτική πράξη, την αντιλαμβάνεται ως "παγωμένη" κατάσταση συμφερόντων, με αποτέλεσμα, αντί να εκλεγεί, αντί να αναδεύει τον πολιτικό χρόνο και τον πολιτικό καιρό, αποτελεί τον ενδιάμεσο κρίκο διορισμού των βουλευτών διά της εκλογής.
Ας επιστρέψουμε όμως στην Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013, αυτή τη μαύρη μέρα που η ελληνική δικαιοσύνη δεν έκρινε προφυλακιστέους τους ναζί βουλευτές Κασιδιάρη, Παναγιώταρο και Μίχο, αποδίδοντάς τους ελεύθερους (με περιοριστικούς όρους, έτσι σαν φτύσιμο στα μούτρα μας) και ωραίους στην ελληνική κοινωνία. Δεν επείσθησαν περί της αναγκαιότητας του εγκλεισμού τους ανακριτής και εισαγγελέας. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ φοβάμαι αυτούς τους εισαγγελείς και αυτούς τους ανακριτές. Δεν μιλώ προσωπικά για τους συγκεκριμένους, αλλά γι' αυτό το είδος ανακριτών και εισαγγελέων. Αυτό το είδος που είναι τόσο προσεκτικό με τους ναζί και τόσο εύπιστο και αθώο στις καταγγελίες των βαριά οπλισμένων μπάτσων, ώστε να στέλνει στο αυτόφωρο (και ενίοτε στην προφυλάκιση) εμφανώς κακοποιημένα, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από διαδήλωση πολλά από τα πιο φωτεινά παιδιά μας, με βαριές κατηγορίες που θα μπορούσαν να τους καταστρέψουν τη ζωή.
Ας μην πέσουμε όμως από τα σύννεφα, για μια ακόμη φορά. Επιτέλους, ας μην πέσουμε από τα σύννεφα τώρα. Ας μην αφεθούμε στην παραφορά της οργής με τις κτηνογραφίες του Φαήλου Κρανιδιώτη και με το για ποιους φυλάει τις σφαίρες του (φαντάσου τι πατιρντί είχε να γίνει έτσι και έγραφε κανένας Σκουρλέτης -με το συμπάθιο- τέτοια λόγια), ούτε με τις κτηνολογίες του Βορίδη και του κάθε Βορίδη. Αυτές οι μαύρες μέρες της τυφλότητας χρειάζονται το φως μιας αταλάντευτης προσήλωσης στη Δημοκρατία. Χρειάζονται επομένως την επίμονη αναλυτική σκέψη και την επίμοχθη δημοκρατική πράξη. Δηλαδή, το συνεννοημένο διάβημα προς τη δημοκρατική -άρα και βαθύτατα ταξική- αλληλία. Εδώ δεν περισσεύει κανείς. Αλίμονο αν και τώρα δεν γίνει κατανοητό ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί τη λοκομοτίβα του συστήματος εναντίον της Αριστεράς. Αλίμονο αν δεν γίνει κατανοητό ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια μηχανή παραγωγής απελπισίας που κινείται ως φοβερή προστασία εναντίον κάθε έλλογης αλληλουργίας. Αλίμονο αν δεν γίνει κατανοητό αυτό που τόσες δεκαετίες πριν είχε πει ο μαρτυρικός (το ακούς, σύντροφε Κουτσούμπα;) Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι: "Καμιά κυβέρνηση δεν πολεμάει τον φασισμό για να τον καταστρέψει. Όταν η αστική τάξη βλέπει ότι η εξουσία γλιστράει από τα χέρια της, τον ανακαλεί για να διατηρήσει τα προνόμιά της". Επιτέλους. Ούτε τώρα θα γίνει κατανοητό; Από την Αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις, τις αποφάνσεις, τις εγχρωματώσεις, της Αριστεράς που πρέπει κάποτε να απαλλαγεί από τον βρεφικό εσωτροπισμό των οφθαλμών της. Η Αριστερά είναι που φανέρωσε τον εχθρό και που ανάγκασε το τέρας να δείξει το πρόσωπό του. Επομένως, είναι η Αριστερά που πρέπει να υπερβεί τους ηθικούς, λογικούς και αισθητικούς της αυτοματισμούς που οδηγούσαν τη (μεγαλειώδη, ναι, μεγαλειώδη) πολιτική της πορείας και να τους μετασχηματίσει σε μια νέα ποιότητα συσσωματωμένης ιστορικής καθημερινότητας, πολιτικής εμπειρίας της ρευστότητας των υλικών, εμπνευσμένης πολιτισμικής τεχνικής και κριτικής ευφυίας μαζί και παρότρυνσης του λαϊκού παράγοντα. Με μια κουβέντα: οι ναζί είναι έξω. Εμείς είμαστε "έξω" ή μήπως είμαστε "έξω" με αυστηρούς περιοριστικούς όρους και το αποδεχόμαστε;
