Το 22οΦεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στη Θεσσαλονίκη πρόκειται να φιλοξενήσει ένα πόνημα που γεννάει ένα μείγμα γέλιου και αναπόλησης, έστω κι αν ακούει στον υπερφίαλο τίτλο «Ο Χριστός γεννήθηκε στο 'Ρόζικλερ'». Ήταν τότε η εποχή που το "Ρόζικλερ" - ένας από τους παλιότερους και κακόφημους κινηματογράφους των Αθηνών - πλαισίωνε μαζί με το "Αθηναϊκόν", την "Αλάσκα" κ.ά. την πλατεία Ομονοίας. Μάλιστα, έξω από το "Αθηναϊκόν" υπήρχε η επιγραφή «Παρακαλείται η αξιότιμος πελατεία να αφήνει τα κασελάκια της απέξω» - η οποία πλέον χρήζει ερμηνείας για να γίνει κατανοητή από το ευρύτερο κοινό: η «αξιότιμος πελατεία» ήταν οι λούστροι, οι οποίοι ήταν τόσο υψηλής φήμης, ώστε είχαν δανείσει το όνομά τους για υβριστικές χρήσεις...
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Κώστας Δημολίτσας μιλάει για «έναν τρόπο θέασης του κινηματογράφου» και για ένα «διαδραστικό βίωμα, όπου ο θεατής συνομιλεί ανοιχτά με την ταινία σαν να αποτελεί και ο ίδιος μέρος της» - και έχει εν μέρει δίκιο. Υπήρχαν διάλογοι του θεατή με την ταινία, πολλές φορές χαριτωμένοι και πλακατζίδικοι, στους οποίους έχω αναφερθεί και άλλες φορές στην «Αυγή», αλλά δεν νομίζω να συναγωνίζονται σε σύλληψη αυτόν που αφηγήθηκε ο μακαρίτης Σάββας Παύλου: Κατ' αρχάς τους τοποθέτησε σε ένα βιβλιαράκι που θύμιζε έντυπο «λειψό», απευθυνόμενο σε θρησκόληπτες των Ταμπουρίων και τους έδωσε τίτλο καθαρευουσιάνικο: «Λαογραφικαί τινές παρατηρήσεις επί των κινηματογράφων του άστεως». Σε έναν από αυτούς έβαλε ένα γεροντάριο να εισέρχεται με το μπαστούνι του (τη βακτηρία) στον κινηματογράφο όπου "επαίζοντο σκηναί παρενδυματικαί" (τραβεστί στην καθομιλουμένη), εντέλει δε το μπαστούνι έφευγε από τα χέρια του προκαλώντας θόρυβο... Τότε ηγέρθη τις εκ του εξώστου και εφώναξε «στεντορεία τη φωνή»: "Τι ήλθες εδώ, ρε γέρο, να κ@βλώσει το μπαστούνι σου;".
Η «Ροζίκλα» -όπως την αποκαλούσαν οι μάγκες- παρά το γεγονός ότι ήταν μακαρίτισσα όταν είχε εισρεύσει το πορνό στην κινηματοθέαση, ήταν κανονικός βιότοπος για κοπανατζήδες μαθητές, για μικροπωλητές, για ομοφυλόφιλους και άλλους αργόσχολους. Έζησε την εποχή της κυριαρχίας του κινηματογράφου, όταν σε έναν χρόνο γυρίζονταν πάνω από εκατό ταινίες (1966), αλλά υπέκυψε επί χούντας (1968) - ίσως θύμα της σεμνόφιλης πολιτικής του καθεστώτος...
Όπως έχω γράψει στο άρθρο «Κινηματογράφος και πόλη» περιοδολογώντας τον αθηναϊκό κινηματογράφο, τη φάση της καουμπόϊκης απλοϊκότητας διαδέχθηκε η φάση του «μασίστα» και των κατορθωμάτων του «τσονταρισμένη» δεόντως με σκηνές άσχετες μεν, πλην ερωτικές. Τελευταία φάση ήταν αυτή του ολοκληρωτικού πορνό - που διαδραματίστηκε σε ελάχιστες αίθουσες...
