Του Δημήτρη Βλαχοπάνου
Όταν ακούς «τάξη», ανθρωπινό κρέας μυρίζει
Οδυσσέας Ελύτης, “Μαρία Νεφέλη”
Όσο θα περνά ο καιρός, τόσο θα αποκαλύπτεται το αληθινό και άτεγκτο πρόσωπο του κατεστημένου και της κυβέρνησης που το υπηρετεί και διεκπεραιώνει με συνέπεια και απόλυτη πειθαρχία τα συμφέροντά του. Κι όσο θα σκληραίνουν τα αντιλαϊκά μέτρα και θα βαθαίνει το ρήγμα των κοινωνικών ανισοτήτων, τόσο θα γιγαντώνεται ο αυταρχισμός και θα περιορίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, με το αστυνομικό κράτος να επιχειρεί δια ροπάλου να επιβάλει τον νόμο και την τάξη του καθεστώτος.
Δεν χωρά αμφιβολία πως τα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης δεν έχουν και την καλύτερη ιδέα για τα λαϊκά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Το χάσμα που τα χωρίζει από αυτά είναι αγεφύρωτο. Κι ούτε πως το κύριο ενδιαφέρον τους επικεντρώνεται στην τακτοποίηση των δικών τους παιδιών, τοποθετώντας τα σε ανώτερες διοικητικές θέσεις με αστρονομικές αμοιβές.
Με συνοπτικές διαδικασίες, με ανόητα φληναφήματα και ηγεμονικό ύφος καταργούν τα προνόμια των πολλών, όπως το κοινωνικό επίδομα αλληλεγγύης ή τη 13η σύνταξη, και τα μετατρέπουν σε προνόμια των ελάχιστων, δηλαδή των συνεργατών τους, των φίλων τους και των κομματαρχών τους, που έθεσαν στο πλευρό τους τον δικό τους «στρατό» για να αναρριχηθούν στην εξουσία. Προφανώς «διαφεύγει» από αυτούς -δυστυχώς και από άλλους που δεν πρέπει να διαφεύγει- πως τα πενιχρά βοηθήματα των πολλών κατευθύνονται στην εγχώρια αγορά, ενώ οι βασιλικές αμοιβές των δικών τους παιδιών κατατίθενται στις ξένες τράπεζες ή γίνονται ακίνητα και αρχοντικά στις ξένες χώρες.
Με σχέδιο που δεν έχει μέλλον
Η πολιτική τους έχει σχέδιο. Αλλά γνωρίζουν καλά πως δεν έχει μέλλον. Φρόντισαν, βέβαια, να θέσουν, άμα τη αναλήψει της εξουσίας, υπό τον άμεσο έλεγχό τους την ενημέρωση, αν και δεν μπορεί να νιώθουν τόσο ασφαλείς, καθώς δεν είναι πάντα δυνατό να κρύβεται το μακρύ χέρι της αρπαγής ή να πλάθει το επιτελείο τους μυθεύματα για να δικαιολογήσει τον δόλο και την απάτη. Η ανασφάλεια αυτή κουβαλά μέσα της πολλή νευρικότητα και εκδηλώνεται με μια βαθιά σύγχυση: άλλα λέει ο ένας και άλλα ο άλλος· οι ίδιοι άνθρωποι σήμερα λένε αυτά και αύριο ακριβώς τα αντίθετα.
Ο ερασιτεχνισμός και η έλλειψη σοβαρότητας είναι προνόμια που χαρακτηρίζουν τα στηρίγματα του κατεστημένου. Το ζήτημα είναι πως μέσα σ’ αυτή την αναστάτωση έχει καταστεί δόγμα πως η παρανομία, η παρατυπία και η χυδαιότητα συνιστούν δικαίωμα του κατεστημένου και υποχρέωση του λαού να τις υφίσταται. Η κυβέρνηση πληρώνει αδρά όσους μπορούν να λένε το ψέμα εύκολα και χωρίς να ντρέπονται. Και το πρώτο ψέμα που έχουν τοποθετήσει ως τίτλο στο εξώφυλλο του φακέλου τους είναι η πρόχειρη, έωλη και κίβδηλη πρόταση πως για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και το πρώτο προσόν που πρέπει να διαθέτει κανείς για να προσληφθεί στους μηχανισμούς της καθεστωτικής προπαγάνδας είναι η αντισυριζαϊκή προϋπηρεσία του και η δήλωσή του πως θα συνεχίσει το θεάρεστο και προσοδοφόρο έργο της λασπολογίας με την ίδια αφοσίωση και την ίδια αμετροέπεια.
Να έχουμε τον νου μας λοιπόν. Η βαρβαρότητα επανέκαμψε. Με σοβαρές εσωτερικές αντιφάσεις και υπερβολές. Και με τη βεβαιότητα, επομένως, της πτώσης. Αλλά η πτώση δεν μπορεί να έρθει μόνη της. Δεν πρέπει ν’ αφήσουμε να έρθει μόνη της. Γιατί στις περιπτώσεις αυτές οι μηχανισμοί προστατεύουν τα στελέχη τους και τους παρέχουν τα μέσα για ν’ αρπάξουν ό,τι περισσότερο μπορούν την τελευταία στιγμή και να σώσουν τον εαυτό τους αφήνοντας πίσω τους μια λεηλατημένη πατρίδα και μετατρέποντας τους θεσμούς της σε μια έρημη χώρα.
Η πτώση και η απαλλαγή της χώρας απ’ το σάπιο και διεφθαρμένο κατεστημένο θα πρέπει να γίνει το νέο σάλπισμα όσων αγωνιούν για τον τόπο, το γενικότερο αίτημα του λαού, ο ανυποχώρητος και ενωμένος αγώνας των πολιτών εκείνων που νιώθουν καθημερινά γύρω τους να υψώνονται τα βάρβαρα τείχη μιας καθεστωτικής νοοτροπίας, που προσβάλλει βάναυσα και την ηθική τους, και την αισθητική τους.
