Αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς όσα γράφονται σε κάποιες εφημερίδες και, περισσότερο, στο Διαδίκτυο, μπορεί να πιστέψει ότι εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ σφάζονται κυριολεκτικά. Είτε για το ενδεχόμενο «πασοκοποίησης» του κόμματος, που κάποιοι τη φοβούνται ενώ κάποιοι άλλοι την επιδιώκουν, λέει. Είτε για το όνομα και τα σύμβολα, που κάποιοι τα θέλουν ατόφια και ανέγγιχτα και κάποιοι άλλοι τα προτιμούν με επιπρόσθετα πλουμίδια. Είτε για τον τρόπο εκλογής του αρχηγού (λίγο παλιότερη και μάλλον ξεπερασμένη ως σεναριακή εκδοχή αυτή). Είτε για τη ριζοσπαστική ή την ανανεωτική ή ίσως και σοσιαλδημοκρατική συνέχεια του χαρακτήρα του κόμματος. Ότι πάντως σκοτώνονται γενικώς και επί παντός...
Όποιος ξέρει κάτι από τις ιστορικές εσωτερικές συγκρούσεις στην Αριστερά, ιδίως εν όψει κομματικών συνεδρίων, ασφαλώς μειδιά με τα σχετικά δημοσιεύματα. Καθώς έχει πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας. Της πραγματικότητας που λέει πως, μπροστά στα ιστορικά δεδομένα, η σημερινή εσωτερική εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το καλοκαίρι του 2015 και την όντως σοβαρή κρίση και τη διάσπαση εκείνης της εποχής, ήταν και παραμένει σχεδόν ειδυλλιακή.
Ναι, λοιπόν, υπάρχουν σήμερα διαφωνίες, υπάρχουν αντιπαραθέσεις, υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και οι αντίστοιχες προτάσεις, υπάρχει ζύμωση, υπάρχουν και συγκλίσεις και συνθέσεις κι απ’ όλα. Και αλίμονο αν δεν υπήρχαν. Σε συνέδριο πάει ο ΣΥΡΙΖΑ, και τι συνέδριο.
Σε συνέδριο «επανίδρυσης». Που πάει να πει ένα οιονεί «ιδρυτικό συνέδριο», όπου θεωρούνται και κρίνονται και αποφασίζονται τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα από την αρχή. Με πολύ συγκεκριμένο πάντως πολιτικό στόχο. Εκείνον της εκπροσώπησης αλλά και την «έκφρασης», διά του ΣΥΡΙΖΑ, του συνόλου του προοδευτικού κόσμου της χώρας. Και επ’ αυτού, όπως και επί της συνεπαγόμενης οργανωτικής διεύρυνσης, δεν υπάρχει κανείς που να διαφωνεί.
Η σχετική διαδικασία βρίσκεται ήδη άλλωστε σε εξέλιξη, με θετικά απ’ ό,τι φαίνεται αποτελέσματα. Και, απ’ ό,τι επίσης φαίνεται, έχουν πλέον υποχωρήσει ως την εξαφάνισή τους οι περί «face control» ή περί «αριστερόμετρου» απόψεις, οι πάντα εξάλλου περιθωριακές.
Αλίμονο λοιπόν αν δεν υπήρχαν και οι διαφωνίες και οι αντιπαραθέσεις και οι διαφορετικές προτάσεις στο δρόμο προς το συνέδριο της Αριστεράς. Τότε δεν θα ήταν συνέδριο, γαϊτανάκι θα ήταν. Σαν κι αυτά που στήνει κατά καιρούς η Ν.Δ., όπου απλώς δοξολογείται ο αρχηγός, κι όξω απ’ την πόρτα...
Ας μην διυλίζουμε τον κώνωπα
Αλλά, για κάτσε, και επί των υποτιθέμενων διαφωνιών ή και συγκρούσεων, για τις οποίες σεναριολογούν με πάθος οι καλοθελητές. Έχει άραγε τόση σημασία αν το κόμμα θα εξακολουθήσει να ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ ή θα τροποποιηθεί σε ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία ή κάπως έτσι; Ή μήπως έχει βαριά πολιτική σημασία το αν θα διεξαχθεί ή όχι εσωτερικό δημοψήφισμα επ’ αυτού; Ας είμαστε σοβαροί. Και, προπάντων, ας μην διυλίζουμε τον κώνωπα. Έχει πάθει κι αν έχει πάθει η Αριστερά από τέτοιου επιπέδου συγκρούσεις «επί του φύλου των αγγέλων». Κι έχει μάθει.
Και βέβαια δεν μπορεί να είναι ή να εξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγικό κόμμα. Είναι έξω, εντελώς έξω από τη φύση του. Δίχως, ασφαλώς, να παραγνωρίζει ή και να μην αξιοποιεί την ευρύτερη ακτινοβολία του Αλέξη Τσίπρα. Δεδομένο που αποτελεί, έτσι και αλλιώς, όπλο πολύτιμο και αναντικατάστατο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Και όχι βέβαια πεδίο σύγκρουσης.
Όσο για τη διατήρηση του ριζοσπαστικού ή μη του χαρακτήρα του, αστεία πράγματα. Πρώτα - πρώτα αυτό είναι κάτι που «επιδεικνύεται» και αποδεικνύεται στην πράξη. Και ύστερα ως τέτοιος ενέπνευσε και προσήλκυσε κάπου ένα εκατομμύριο κόσμο από το 2012 έως το 2015 και, εν πολλοίς, τον διατηρεί μέχρι ως τα σήμερα. Κόσμο που δεν διέθετε πολιτικές αναφορές στην ιστορική Αριστερά.
Όσο για την περί του κινδύνου «πασοκοποίησης» φιλολογία, εξαρτάται από το τι εννοεί κανείς μιλώντας για πασοκοποίηση. Αν ο όρος παραπέμπει στον ροζοσπαστισμό του ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου ή στην ανάδειξη και την ενίσχυση των έως τότε περιθωριοποιημένων κοινωνικών στρωμάτων ή σε εμβληματικά τύπου ΕΣΥ πρωτοπόρα κοινωνικά μέτρα, γιατί όχι;
Αν, αντιθέτως, παραπέμπει στην δεξιά στροφή των τελευταίων χρόνων ή στον εκμαυλισμό μερίδας στελεχών, τότε ναι, πρόκειται για απολύτως απευκταία προοπτική. Όμως κάτι τέτοιο δεν έχει να κάνει με την προσχώρηση στον ΣΥΡΙΖΑ των προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ στελεχών, πολύ περισσότερο απλών μελών. Αποτελεί αποκλειστικά ευθύνη της ηγεσίας, της ηγετικής ομάδας και των θεσμών του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά όλ’ αυτά τα έχει περιγράψει μια χαρά ο Νίκος Τσαγκρής στην “Αυγή” της περασμένης Κυριακής...
