Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Τζεντιλόνι, ο επίτροπος Οικονομικών που επισκέφθηκε την Αθήνα, είναι από τους μετριοπαθείς του νέου ιερατείου των Βρυξελλών. Ας πούμε πως είναι ό,τι πλησιέστερο στον Μοσκοβισί, που ήταν από τους φιλικότερους προς την Ελλάδα.
Παρότι ο Τζεντιλόνι, προερχόμενος από τη βουτηγμένη σε ένα βουνό χρέους και μερικά βουνά κόκκινων δανείων Ιταλία, είναι ευρύτερα υπέρ της χαλάρωσης του Συμφώνου Σταθερότητας και της δημοσιονομικής εποπτείας και ακούει με συμπάθεια τα ελληνικά αιτήματα για μείωση των πλεονασμάτων, στο «ταξίδι της Ελλάδας προς την κανονικότητα», το οποίο γλαφυρά περιέγραψε μιλώντας στους Έλληνες βουλευτές, συμπεριέλαβε ως αναπόφευκτους σταθμούς την τήρηση των δεσμεύσεων. Και ανάμεσα σ’ αυτές είναι η πλήρης άρση της προστασίας των ενυπόθηκων ακινήτων από τους πλειστηριασμούς.
Ουδείς δικαιούται να εκπλήσσεται -ούτε τα στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης- για το γεγονός ότι πράγματι η ηγεσία της Ε.Ε. είναι αλλεργική στην «απόλυτη προστασία» της πρώτης κατοικίας. Επομένως και ο αμετροεπής Άδωνις δεν είπε κάτι φοβερά πρωτότυπο.
Μεταξύ δικαιώματος στην κατοικία και δικαιώματος στην ιδιοκτησία η Ε.Ε., που ο σκληρός πυρήνας της παραμένει εντός της νεοφιλελεύθερης φούσκας της, προκρίνουν το δεύτερο. Και η ιδιοκτησία ακολουθεί το χρήμα και το δίκαιο του πιστωτή, δηλαδή των τραπεζών ή των ιεράκων που αναδέχονται τα κόκκινα δάνεια. Πράγμα απόλυτα συνεπές προς το σχήμα χρεοκρατίας που έχουν επιβάλει στη χώρα.
Όπως το υπερταμείο ή το ΤΑΙΠΕΔ με την υπό εκποίηση δημόσια περιουσία λειτουργεί ως μηχανισμός εγγυοδοσίας των δανειστών, έτσι και η «απελευθέρωση» των ενυπόθηκων (περίπου 150.000) κατοικιών από κάθε είδους προστασία αποτελεί την εγγυοδοσία των τραπεζών. Με μπόνους τις κρατικές εγγυήσεις των 11 δισ. με τις οποίες ετοιμάζεται να προικοδοτήσει η κυβέρνηση το σχέδιο «Ηρακλής».
Έχει τον συμβολισμό του το γεγονός ότι τον δραματικό Ιούλιο του 2015 οι δανειστές έθεσαν ως απόλυτες προτεραιότητες για την ενεργοποίηση της δανειακής σύμβασης του τρίτου Μνημονίου την υλοποίηση της επένδυσης στο Ελληνικό -μια εμβληματική εκποίηση δημόσιας περιουσίας- και την ενεργοποίηση των αλλαγών στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, που στη σειρά κατάταξης των πιστωτών που περίμεναν να πάρουν κάτι από την εκπλειστηριαζόμενη περιουσία έβαζε στην κορυφή τις τράπεζες και στον πάτο τους εργαζόμενους. Τρία χρόνια αργότερα αυτό άλλαξε εν μέρει, αλλά η πρωτοκαθεδρία των τραπεζών που έχουν στα χέρια τους τις υποθήκες και τα ενέχυρα έμεινε αλώβητη.
Έτσι απλά και καθαρά επιχειρήθηκε και επιχειρείται να δρομολογηθεί η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου εδώ και πολλές δεκαετίες στην Ελλάδα, από το Δημόσιο στους ιδιώτες, από τους κάτω προς τους πάνω και από τους μέσα προς τους έξω. Οι εταίροι δανειστές καθίστανται τροχονόμοι αυτής της γιγάντιας μεταφοράς πλούτου, που αποτελεί αδιαπραγμάτευτο στοιχείο της περίφημης επιστροφής στην κανονικότητα.
Όμως, για να είμαστε ειλικρινείς και ακριβείς, αυτό δεν το κάνουν λόγω κάποιου διεστραμμένου κοινωνικού σαδισμού, δεν είναι αφοσιωμένοι σε έναν τυφλό κοινωνικό δαρβινισμό (φυσικά, ανάμεσά τους υπάρχουν αρκετοί Σάιλοκ). Ωστόσο η βαθιά, σχεδόν θρησκευτική, νεοφιλελεύθερη πεποίθησή τους είναι πως η κινητικότητα και η ρευστότητα του πλούτου είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία νέου πλούτου, στο πλαίσιο της γενικότερης αντίληψης περί δημιουργικής καταστροφής.
Οι κοινωνικές επιπτώσεις ενός πογκρόμ πλειστηριασμών και εξώσεων χιλιάδων νοικοκυριών από τα σπίτια τους, όπως έγινε στην Ισπανία, δεν τους είναι παντελώς αδιάφορες (ακόμη και για λόγους αυτοπροστασίας) και γι’ αυτό προτείνουν στη θέση της προστασίας της πρώτης κατοικίας ένα πλαίσιο στεγαστικής πρόνοιας, στα όρια των βικτωριανών πτωχοκομείων.
Αυτή η προσέγγιση είναι απόλυτα συνεπής με τις πολιτικές που εισηγούνται και σε άλλα πεδία. Όπως, για παράδειγμα, η αντίληψή τους για απελευθέρωση των απολύσεων, που αντισταθμίζεται από επιδόματα και ευκαιρίες επανακατάρτισης, για την ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος που μετατρέπει τις συντάξεις σε προνοιακά επιδόματα και για την αντικατάσταση του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας από ένα κράτος φιλανθρωπίας. Από πολλές απόψεις το ταξίδι προς την κανονικότητα οδηγεί κατευθείαν στον 19ο αιώνα.
