Αντιμέτωπος με την κοινωνική καταστροφή, που συντελείται καθημερινά εξαιτίας του Μνημονίου, αλλά και υπόλογος για ανικανότητα απέναντι στην τρόικα, επειδή δεν προχωρά "με αποφασιστικότητα" στην υλοποίηση των δεσμεύσεών του, ο Σαμαράς εφευρίσκει τώρα το 2020 ως χρόνο λύτρωσης και επιχειρεί άλμα στο κενό. Επικεντρώνεται στις ιδιωτικοποιήσεις και επιμένει, παρά την περί του αντιθέτου προεκλογική υπόσχεσή του, στη διαιώνιση του φορομπηχτικού μέτρου στα ακίνητα ("χαράτσι").
Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, με δεδομένη μάλιστα την κυβερνητική αποσάθρωση, μετατρέπεται από "ηγεμονικό επιχείρημα" σε σπιράλ κατάρρευσης της κυβέρνησης εν μέσω επιχειρηματικών μαχαιρωμάτων. Οι ιδιωτικοποιήσεις του ΟΠΑΠ, της ΔΕΠΑ και της Ακτής του Σαρωνικού, με ιδιαίτερη έμφαση στο Ελληνικό και τον Αστέρα Βουλιαγμένης, δείχνουν ότι πολιτικές που μέχρι πρότινος παρουσιάζονταν ως αντίβαρο προκειμένου να μην λεηλατηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις και παράλληλα ως "ευκαιρίες για αναπτυξιακές επενδύσεις", τώρα αποδεικνύονται παγίδες ακόμη και για την ίδια την κυβέρνηση.
Όταν η χρηματιστηριακή αξία της μετοχής του ΟΠΑΠ είναι 7 ευρώ, πώς θα εκποιηθεί με τιμή 3 ευρώ; Όταν το φυσικό αέριο συναρτάται με γεωπολιτικές ανακατατάξεις, που χρειάζονται κι άλλο χρόνο για να μορφοποιηθούν και να εκποιηθούν, γιατί η κυβέρνηση να βιαστεί να πουλήσει ερήμην αυτών των εξελίξεων; Όταν μια απλή σύμβαση της ΔΕΗ προκαλεί εισαγγελική παρέμβαση και αλυσίδα παραιτήσεων στην κυβέρνηση και το ΤΑΙΠΕΔ, ποιος θα δεχτεί να υπογράψει μια τόσο σύνθετη γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά εκποίηση;
Αν μια κυβέρνηση δυσκολεύεται να υπογράψει τέτοιες αποφάσεις, μια απονομιμοποιημένη κυβέρνηση δεν είναι ικανή ούτε να τις σχεδιάσει. Υπόκειται σε εύλογες ή αθέμιτες πολιτικές πιέσεις και επιχειρηματικές αντιπαραθέσεις. Προκαλεί αντιδράσεις ακόμη και των δικών της στελεχών. Η παραίτηση, π.χ., του προέδρου της "Ελληνικά Ακίνητα Α.Ε.", επειδή διαφωνούσε με την επιχειρούμενη εκποίηση του Σαρωνικού, δείχνει τα όρια της συναίνεσης ακόμη και στελεχών του τρικομματικού χώρου. Γι' αυτό στη θέση των παραιτουμένων διορίζονται οι δογματικοί της αγοράς, όπως ο νέος πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ κ. Σταυρίδης. Είναι αυτοί που συγχέουν τα όρια ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό και αντιμετωπίζουν την ανάπτυξη ως ένα τεράστιο real estate εις βάρος του Δημοσίου. Τυφλοί μπροστά στα σκάνδαλα, τυφλωμένοι από την "αντικρατικιστική" ιδεοληψία τους. Και ταυτόχρονα ευεπίφοροι σε παροτρύνσεις για εύνοια υπέρ επιχειρηματιών - πολιτικών φίλων της κυβέρνησης.
Ο Σαμαράς έχει θέσει ως πρωταρχικό στόχο της κυβέρνησής του το γενικό ξεπούλημα. Δυσκολεύεται, αλλά επιμένει. Μοιάζει σαν να ρίχνει την τελευταία του ζαριά πριν προχωρήσει στο απονενοημένο διάβημα των εκλογών. Δίνει τα ρέστα του, με τα ρέστα του λαού!
