Η Rosalinda έφτασε στη Nogales με τα δυο μικρά παιδιά της για να δουλέψει σε μια μακίγιας (maquilas). Ζει με τα αδέρφια της τώρα. Αναγκάστηκε να στείλει τα παιδιά πίσω στη μητέρα της. Στην καλύβα από χαρτόνι και ξύλο που ζούσαν δεν είχαν θέρμανση και αρρώστησαν από βρογχίτιδα. Αυτά σκέφτεται κάθε βράδυ που επιστρέφει από το εργοστάσιο. Στο εργοστάσιο, όλες είναι γυναίκες από 14 ώς 25 χρόνων, ήρθαν για να βοηθήσουν τα παιδιά τους. Τα εργοστάσια προτιμούν τις νεαρές γυναίκες, γιατί είναι γρήγορες, υπάκουες, πειθαρχημένες, δεν προκαλούν προβλήματα όταν πιέζονται για αύξηση της παραγωγής και του ωραρίου. Ζουν κι αυτές σε παραγκουπόλεις φτιαγμένες από τα σκουπίδια των μακίγιας, με ανοιχτό αποχετευτικό δίκτυο, χωρίς ηλεκτρικό. Λίγοι κάτοικοι μπορούν να διαβάσουν τις προειδοποιητικές πινακίδες στα αγγλικά. Συχνά αποθηκεύουν το νερό σε δοχεία που κάποτε ήταν γεμάτα με τοξικά. Παρά το γεγονός ότι η νόμιμη ηλικία εργασίας στο Μεξικό είναι τα δεκαέξι, πολλά κορίτσια αρχίζουν όποτε τα εργοστάσια θελήσουν να τις προσλάβουν. Είναι συχνό οι μητέρες να είναι χήρες ή μόνες, δουλεύουν με χαμηλότερο μισθό, καθώς οι εργοδότες διαμαρτύρονται ότι έχουν περισσότερες ευθύνες στο σπίτι, κουράζονται και αρρωσταίνουν πιο εύκολα. Τα τρία τέταρτα των εργαζομένων στις 2.000 μακίγιας κατά μήκος των συνόρων ΗΠΑ-Μεξικού είναι γυναίκες.
Έλενα Σταθοπούλου
