Το μεγάλο ατού της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι η επικοινωνιακή και μιντιακή υπεροπλία της και το χρησιμοποιεί κατά κόρον, ακόμη κι εκεί που δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα. Όπως στην εξωτερική πολιτική, για παράδειγμα.
Ελάχιστη σημασία έχει εάν πείστηκαν οι Έλληνες πολίτες για το γκραν σουξέ Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον -όπως επιμένουν τα παπαγαλάκια του Μαξίμου”-, όπως ελάχιστη σημασία έχει εάν πειστούν ότι επρόκειτο περί φιάσκου, όπως χαρακτήρισε την επίσκεψη ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα, το οποίο για την ώρα δεν είναι ορατό.
Κακή εικόνα...
Η εικόνα της ad hoc συνέντευξης Τύπου που έδωσε ο Αμερικανός Πρόεδρος για όσα τον “έκαιγαν” εκείνη την ημέρα, από τη μομφή εναντίον του μέχρι τις εξελίξεις με το Ιράν μετά τη δολοφονία Σουλεϊμανί, με αμήχανο θεατή τον Έλληνα πρωθυπουργό, ήταν σαφώς κακή - ενώ άφηνε την εντύπωση ότι ο Τραμπ θεωρεί φίλη μεν την Ελλάδα, φιλτάτη δε την Τουρκία. Ή, στη γλώσσα που καταλαβαίνει ο Πρόεδρος, ότι δεν είναι διατεθειμένος να χαλάσει την καρδιά του αγαπημένου του φίλου Ερντογάν μόνο και μόνο επειδή του επισήμανε κάποιες... αταξίες του ο Μητσοτάκης.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός, μάλιστα, δεν έκανε κάτι για να “ισοφαρίσει” αυτή την τραγική εικόνα, που θα κάνει καιρό να την ξεχάσει το Πανελλήνιο - και που ίσως να την είχε υποστεί και ο πρωθυπουργός κάποιας άλλης μικρής χώρας, εάν είχε την ατυχία να βρεθεί σ’ αυτή τη συγκυρία στον Λευκό Οίκο με τον ανοικονόμητο Τραμπ.
Ο Μητσοτάκης δεν έκανε μια μετρημένη δήλωση μετά τη συνάντηση, ώστε να αντιληφθεί ο ελληνικός λαός ότι ειπώθηκαν και πέντε σοβαρά πράγματα με τον Τραμπ όταν έφυγαν οι κάμερες. Ίσως επειδή δεν ειπώθηκαν;
Αντίθετα, οι... κύκλοι του -εκτός από τη γλώσσα, έχει καταστραφεί και η γεωμετρία- έσπευσαν να χαρακτηρίσουν εξαιρετικά επιτυχημένη τη συνάντηση, στη λογική πες, πες, κάτι θα μείνει. Ή ελπίζοντας ότι πολλοί πολίτες δεν βλέπουν τηλεόραση.
...φλου υποσχέσεις
Το μόνο αποτέλεσμα που φαίνεται να είχε η επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον ήταν η δήλωση του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο (στην ανταποκρίτρια της "Καθημερινής") ότι οι ΗΠΑ σκοπεύουν να αναλάβουν σύντομα “μια διπλωματική πρωτοβουλία για να συνδράμουν στην αποκλιμάκωση της έντασης με την Τουρκία”. Πιθανόν, βέβαια, ο Πομπέο να έλεγε το ίδιο και σε ένα τηλεφώνημα με τον ομόλογό του Νίκο Δένδια.
Εάν, μάλιστα, αυτή η διπλωματική πρωτοβουλία συνίσταται στο να πέσουν οι τόνοι και να αποφευχθεί ένα θερμό επεισόδιο, αυτό ήδη το προσπαθεί σταθερά η Αθήνα και επί της ουσίας το έχει στον νου της και η Άγκυρα. Δεν είναι τυχαίο ότι, αν και Τούρκοι αξιωματούχοι, του Ερντογάν συμπεριλαμβανομένου, κάνουν “βαριές” δηλώσεις μπροστά από τους χάρτες της “γαλάζιας πατρίδας” και αναγγέλλουν έρευνες για φυσικό αέριο νοτίως της Κρήτης, ταυτόχρονα προσέχουν πόσο τραβάνε το σκοινί. Οπότε, εάν η απόσπαση της υπόσχεσης για διπλωματική πρωτοβουλία από τον Πομπέο σημαίνει ότι στην -ο μη γένοιτο- περίπτωση που υπάρξουν νέα Ίμια ο νυν υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ θα λειτουργήσει ως νέος Χόλμπρουκ για να σβήσει τη φωτιά, επιτυχία της Ελλάδας δεν τη λες. Με αυτό τον τρόπο δεν ενισχύεται η θέση της, απλώς τα νέα “γκριζαρίσματα” που επιβάλλει στην ανατολική Μεσόγειο η Τουρκία δεν μαυρίζουν. Αλλά ούτε και ασπρίζουν.
Η γαλλική στήριξη
Εάν προσπαθήσουμε να κάνουμε έναν ψύχραιμο απολογισμό της δύσκολης εβδομάδας που πέρασε για την ελληνική εξωτερική πολιτική, θα διαπιστώσουμε ότι η συνάντηση που είχε θετικά αποτελέσματα για τις θέσεις της χώρας ήταν η -διευρυμένη με τη Γαλλία- τριμερής Ελλάδας- Κύπρου- Αιγύπτου. Κι αυτό διότι το κοινό ανακοινωθέν, το οποίο πραγματικά ήταν ξεκάθαρο απέναντι στο “γκριζάρισμα” που επιχειρεί η Τουρκία κάτω από την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα, είχε και την υπογραφή της Γαλλίας.
Μιας χώρας που προσπαθεί να παίξει και πάλι σημαντικό ρόλο στη σκακιέρα της ευρύτερης περιοχής - και η οποία, μετά το Brexit, είναι η μοναδική ισχυρή στρατιωτική -και πυρηνική- δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Για τους δικούς της λόγους η Γαλλία δεν τα πάει και τόσο καλά με την Τουρκία ούτε αισθάνεται ότι την έχει τόσο ανάγκη όσο η Γερμανία, για παράδειγμα, οπότε βγαίνει ξεκάθαρα υπέρ των ελληνικών θέσεων και δεν λέει απλώς “βρείτε τα”.
Γι' αυτό και ο Δένδιας δήλωσε “ευγνώμων” για την παρουσία του Γάλλου ομολόγου του στο Κάιρο την Τετάρτη.
Η καταδίκη της συμφωνίας Τουρκίας - Λιβύης για τα θαλάσσια σύνορα, η οποία σβήνει από τη Μεσόγειο την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα, ήταν αυτονόητη για τη Λευκωσία, αλλά και για το Κάιρο, που βλέπουν επίσης τα κυριαρχικά τους δικαιώματα να παραβιάζονται ή να απειλούνται από αυτήν. Αλλά όχι και τόσο αυτονόητη -με τον κατηγορηματικό τρόπο που έγινε στο κοινό ανακοινωθέν- για το Παρίσι.
Υπενθυμίζεται ότι, στο εν λόγω ανακοινωθέν, Ελλάδα, Κύπρος, Αίγυπτος και Γαλλία κρίνουν πως οι συμφωνίες μεταξύ της Τουρκίας και της κυβέρνησης της Τρίπολης παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο και τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, υπονομεύουν περαιτέρω την περιφερειακή σταθερότητα - και θεωρούνται άκυρες. Και υπογραμμίζουν ότι η συμφωνία για τα θαλάσσια σύνορα “παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα τρίτων κρατών, δεν συμμορφώνεται με το δίκαιο της θάλασσας και δεν μπορεί να παράγει νομικές συνέπειες”.
