Γιατί επιμένουν τα στελέχη της Δεξιάς να συνδέουν τον ΣΥΡΙΖΑ με «φαινόμενα ανομίας»; «Καταδικάζετε τα φαινόμενα βίας; Τους μπαχαλάκηδες»; «Τι λέτε για τη Μαρφίν;» ρωτούν με ανακριτικό ύφος και πεταγμένες φλέβες.
Η μετεμφυλιακή, ιδίως η μεταδικτατορική Αριστερά, διδαγμένη από την περίοδο των διώξεων, διαμόρφωσε μια κουλτούρα κοινοβουλευτικής και συνδικαλιστικής νομιμοφροσύνης. Η Αριστερά είναι η παράταξη που πλήρωσε ακριβότερα απ’ όλους την αντικοινοβουλευτική εκτροπή τόσο της περιόδου του «Συναγερμού» και της ΕΡΕ όσο και της χουντικής βύθισης. Ιδίως το αφόρητο διωκτικό πλέγμα του Νόμου 509 (1947), του μεταξικού αναγκαστικού Νόμου 375, του προγενέστερου «Ιδιωνύμου», δημιουργούσαν μια απίστευτη πολιτική ασφυξία. «Πεταγμένη έξω», η Αριστερά αντέδρασε με ευλυγισία. Αναγωγή στους θεσμούς, στο δίκαιο, στην πολύ καλή ακρόαση και αφομοίωση λαϊκών αιτημάτων και προσδοκιών. Η Αριστερά θεμελιώθηκε ως δομική δύναμη στο πολιτικό τοπίο της χώρας μέσα από την κοινοβουλευτική, συνδικαλιστική και κινηματική δράση. Η «όλη Αριστερά» (πέρα από τα συντροφικά ενδομίση), με παραλλαγές, έγινε μια ισχυρή δύναμη με επιρροή και ρίζες. Όχι ρίζες του τύπου της Δεξιάς (σκληρού επαγγελματικού ωφελιμισμού, εργολαβιών και διορισμών), αλλά (χωρίς να έχει αποφύγει φάουλ) γενικά έχει καταφέρει μεγάλο τμήμα του λαού να τοποθετείται αντιδεξιά και δυνάμει να επηρεάζεται από μερικές ιδέες της. Ή ακόμα και να βλέπει ως αναγκαστική στέγη του το προς τα αριστερά πολιτικό οίκημα.
Πού εδράζεται η πονηρή επιμέλεια της Δεξιάς να προσπαθεί να δημιουργήσει συνειρμούς στον πολίτη περί αριστερής έλξης στην παραβατικότητα ή στις άτυπες μορφές συγκρούσεων και διαμαρτυρίας; Ακριβώς σ’ αυτά που προανέφερα. Ευρείες ομάδες πολιτών που θα μπορούσαμε να τους περιγράψουμε ως «πολίτες του μεσαίου χώρου» έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ τη νίκη το 2012 (νίκη ήταν η ανάδυσή του ως αξιωματική αντιπολίτευση), τον Ιανουάριο του 2015 (η εύκολη νίκη του φαντασιακού), τον Σεπτέμβριο του 2015 (η δύσκολη νίκη της προσγείωσης) και τον Ιούλιο του 2019 (η σημαντική νίκη της αντοχής). Σ’ αυτό το μεγάλο διάστημα υπήρξαν δύο ήττες. Η ήττα των ευρωεκλογών του Μαΐου του 2019 (η ήττα της αναλυτικής ανεπάρκειας και του αιφνιδιασμού) και η μεγάλη ήττα στον έλεγχο των κυκλωμάτων διοίκησης, αγοράς και παραπολιτικής.
Μέσα σ’ αυτό το πυρετώδες διάστημα, ο ΣΥΡΙΖΑ αφομοίωσε -άτσαλα- κάποιες τεχνικές εξουσίας, προώθησε ένα φιλελεύθερο κλίμα στα δικαιώματα, αποκατέστησε προνοιακές πολιτικές (όσες επιτρέπουν οι φοροφυγάδες), μάζεψε (όσο επέτρεπαν τα κυκλώματα) τον χώρο της Υγείας, δρομολόγησε εξυγιαντικές πολιτικές στον Πολιτισμό, στην Παιδεία, στα εργασιακά πεδία, βελτίωσε τους οικονομικούς δείκτες, την ανάπτυξη, μείωσε την ανεργία και ανέπτυξε μια ευφυή εξωτερική πολιτική. Επίσης (κάτι που όλοι ξεχνούν) αποτέλεσε προστατευτική ομπρέλα για όλες τις αριστερές ομάδες (κι αυτές που τον κατεβάζουν απ’ τον γάιδαρο).
Αυτό το κέρδος μιας σοβαρής, ανθεκτικής πολιτικής δύναμης, θεσμικά αξιόπιστης (έστω με γκάφες, έστω, συχνά, αυτοφθοροποιού), μιας δύναμης που δεν έχει μεν τα τυπικά χαρακτηριστικά της ιστορικής Αριστεράς (αυτά που πολλοί -ιδίως στα δύσκολα- αναπολούμε), αλλά είναι μια υπαρκτή (αντιφατική, ενίοτε ανόητη και πάντως ελπιδοφόρα) εναλλακτική για τον τόπο. Ακριβώς αυτό προσπαθούν να διαρρήξουν με την άτιμη διασύνδεση με μορφές βίας.
Απάντηση είναι η νομιμότητα και οι πάση θυσία ανοιχτοί δίαυλοι επικοινωνίας με τον μέσο πολίτη, με τον πολίτη του μεσαίου χώρου. Οι δίαυλοι επικοινωνίας είναι η δύναμή μας.
