Γεμάτα τα δημόσια ταμεία, κλειστά τα… εύκολα “μέτωπα” της εξωτερικής πολιτικής μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών, και διψασμένη την κοινωνία -και κυρίως όσους αυτοχαρακτηρίζονται μεσαία τάξη- για ένα θετικό μήνυμα.
Οπότε τους πρώτους τρεις μήνες φρόντισε να μιλάει συνεχώς για επενδύσεις, να στελεχώσει το κράτος με τα δικά του παιδιά, και να πουλήσει “τάξη και ασφάλεια” στην Αθήνα. Επιρρεπής στην ευκολία -αλλά και στους συμβούλους που προσπαθούν πάση θυσία να του χτίσουν ένα όψιμο κεντροδεξιό προφίλ, μακριά από τον προεκλογικό του εθνικισμό- έδειξε απαράδεκτη και παρατεταμένη αδράνεια στα δύσκολα.
Στην αντιμετώπιση της μεγαλύτερης πρόκλησης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής τις τελευταίες δεκαετίες, στην αντιμετώπιση της Τουρκίας και του αναθεωρητισμού της.
Έτσι η χώρα δεν εκμεταλλεύτηκε τα κεκτημένα ούτε των ανοικτών διαύλων επικοινωνίας, χωρίς υποχωρήσεις σε θέματα εθνικής κυριαρχίας, ούτε των ευρωπαϊκών κυρώσεων για τις τουρκικές παραβιάσεις που πέτυχε η προηγούμενη κυβέρνηση, έχασε πολύτιμο χρόνο και πιάστηκε στον ύπνο από την ομολογουμένως αυξημένη προκλητικότητα του δύσκολου γείτονα.
Προφανώς, η Τουρκία δοκιμάζει όλο και πιο σκληρά τα όρια όλων των γειτόνων και των συμμάχων της, όχι μόνο της Ελλάδας. Αλλά εάν η Ελλάδα δεν κρατάει “ζεστές” τις συμμαχίες της, εάν δεν πιέζει συνεχώς για τη διεθνοποίηση -εν προκειμένω με την Ευρωπαϊκή Ένωση- των ζητημάτων, θα δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να αποτρέψει τα τετελεσμένα της Άγκυρας εις βάρος της.
Ο πρωθυπουργός άργησε πολύ να το καταλάβει - κι ας ελπίσουμε ότι τις τελευταίες μέρες το εμπέδωσε.
