Κοινοβουλευτικό πραξικόπημα με τα όλα του και με τη βούλα.
Η βίαιη εξαίρεση από την Προανακριτική του Τζανακόπουλου και του Πολάκη.
Με τι πρόσχημα; Με κανένα πρόσχημα.
Έτσι, με τον τσαμπουκά της πλειοψηφίας.
Και με τις πλάτες του ΚΙΝ.ΑΛΛ. βεβαίως-βεβαίως, αλίμονο.
Επειδή απλώς όπου να ’ναι καταθέτουν Φρουζής και Μανιαδάκης.
Οπότε... ο φόβος φυλάει τα έρμα.
Αλλά μη νομίζετε, τα χειρότερα του «τι σημαίνει Δεξιά» έρχονται...
Δεν μπορείς να συνεννοηθείς με ανάπηρους, διαπιστώνει ο Μάκης Βορίδης.
Άραγε με ρατσιστές και φασίστες ποιος μπορεί;
Αλλά προς τι η έκπληξη; Στον πυρήνα της ιδεολογίας του Βορίδη βρίσκεται ο Καιάδας.
Εννοείται πως η ηγεσία της Ν.Δ. και πάλι δεν άκουσε τίποτα...
Η Νίκη Κεραμέως επελέγη ως υπουργός Παιδείας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στο πλαίσιο της αριστείας προφανώς.
Η Νίκη Κεραμέως, η οποία «οριοθέτησε» την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με καθυστέρηση ενός χρόνου και κάτι.
Η Νίκη Κεραμέως, η οποία ερμήνευσε με όρους βιολογίας (διά του DNA, ας πούμε) τη γενναιότητα των Ελλήνων στο αλβανικό μέτωπο.
Η Νίκη Κεραμέως, η οποία είδε την αντίθεση προς τον λαϊκισμό ως κίνητρο ηρωισμού των μαχητών του ελληνοϊταλικού πολέμου.
Περί φασισμού και ναζισμού είπε καλύτερα να μην μιλήσει στο μήνυμά της προς τους μαθητές, αγριευτικά πράματα βλέπεις.
Η Νίκη Κεραμέως, η οποία μας πληροφόρησε ότι οι τρεις πρώτες λέξεις που κατάφερε να πει ο γιός της, ήταν μπαμπάς, μαμά, Κυριάκος.
Μωρέ μπας και επιβάλλεται να επιστρέψουμε επειγόντως στην τακτική της κλήρωσης;
Όχι για τη σημαία, για το υπουργείο Παιδείας λέω...
Ίσως και για το υπουργείο Εργασίας, αν γίνεται.
Εκεί όπου η υφυπουργός Δόμνα Μιχαηλίδου μάλλον μπέρδεψε την 28ηΟκτωβρίου με την Ολυμπιάδα, εξαίροντας επετειακά τον... εθελοντισμό.
Η δε Μαριέττα Γιαννάκου, κατέταξε τον εθνικοσοσιαλισμό στην Αριστερά!
Τι να πεις; Κρίμα, πολύ κρίμα.
Όσο για τα παλικάρια της ΔΑΠ, που σε αφίσα τους αντικατέστησαν την αμερικανική σημαία στο εμβληματικό μνημείο της Ιβοζίμα με την ελληνική, συνδέοντάς την μάλιστα με το 1940.
Ε, εντάξει, μωραίνει Κύριος...
Πολύ (και πολλούς) ενόχλησαν τα κορίτσια στη Νέα Φιλαδέλφεια, με την αντιμιλιταριστική παντομίμα στην παρέλαση.
Οι οποίοι όμως ουδόλως ενοχλήθηκαν όταν στον Δήμο Αμπελοκήπων Μενεμένης παρήλασαν, ενώπιον των επισήμων, απορριμματοφόρα.
Οι οποίοι ουδόλως ενοχλήθηκαν και με το «Κατσίφα, ζεις - εσύ μας οδηγείς» των μαθητών στην Κατερίνη.
Οι οποίοι ουδόλως ενοχλήθηκαν και με το τρίχρονο αγοράκι που παρήλασε στην Αλεξανδρούπολη με στολή παραλλαγής και το όπλο επ’ ώμου.
Οι οποίοι επίσης ουδόλως ενοχλήθηκαν όταν στο Κερατσίνι μαθητές δημοτικού παρήλασαν με στολή και με σημαία του Ολυμπιακού.
Όχι, κάδρα με το πορτραίτο του Μαρινάκη δεν είδα να κρατούν.
Ούτε άκουσα αν η φιλαρμονική παιάνιζε το «ομάδα, ομαδάρα μου...».
Ξέρετε, καμιά φορά η γελοιότητα βρίσκεται αλλού από κει που την ψάχνουμε. Το ίδιο και η υποκρισία...
Δεν έχουμε, ασφαλώς, κανένα λόγο να δίνουμε βάση στους ισχυρισμούς του Μεβλούτ Τσαβούσογλου.
Ότι οι Έλληνες πυροβολούν και βουλιάζουν βάρκες με πρόσφυγες.
Μήπως όμως θα έπρεπε, παρ’ όλ’ αυτά (έτσι, για καλό και για κακό...), να το ψάξουμε λιγάκι το πράμα;
Όσο διακριτικά και αθόρυβα, πλην πολύ σοβαρά.
Γιατί, πού ξέρεις, τίποτα θερμοκέφαλοι λιμενικοί, ξέρω γω.
Είναι, βλέπεις, και η περιρρέουσα σήμερα πολιτική ατμόσφαιρα που, όσο να ’ναι, παρέχει κίνητρα.
Εκεί κάτω, στη Λατινική Αμερική, κάτι γίνεται.
Εκεί όπου στην Αργεντινή θριαμβεύει η Κεντροαριστερά.
Όπου στη Βολιβία κάνει περίπατο ο Μοράλες.
Όπου στη Χιλή έχει ξεσηκωθεί το άπαν σύμπαν κατά του Πινιέρα.
Όπου στη Βενεζουέλα ο Γκουαϊντό αναζητείται μέσω Amber Alert.
Ναι λοιπόν, εκεί κάτω, στη Λατινική Αμερική, κάτι γίνεται...
