Οπότε το κόμμα της ανανεωτικής και της ριζοσπαστικής Αριστεράς είδε να τετραπλασιάζεται η εκλογική του απήχηση. Για να φτάσει το 2015 ώς τον δεκαπλασιασμό.
Δίχως, παρ’ όλ’ αυτά, να κατορθώσει (ούτε καν το επιχείρησε στα σοβαρά, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους) να εναρμονίσει την κομματική του πραγματικότητα προς την νέα κατάσταση. Και το πλήρωσε...
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Τώρα, σήμερα (κάλλιο αργά...), το επιχειρεί. Και, απ’ ό,τι φαίνεται, το επιχειρεί οργανωμένα, συστηματικά, δυναμικά. Με εφαλτήριο το 31,53% των πρόσφατων εκλογών και με εμπροσθοφυλακή την πολιτική ακτινοβολία του Αλέξη Τσίπρα. Και είναι, θα πρέπει να πούμε, τα ώς τώρα αποτελέσματα της προσπάθειας παραπάνω από ικανοποιητικά. Γεγονός που, δικαιολογημένα, διαμορφώνει συνθήκες αισιοδοξίας. Ενισχύοντας τη δυναμική της όλης προσπάθειας...
Υπάρχουν, ωστόσο, δυσκολίες, πολλές και σοβαρές δυσκολίες. Κάποιες των οποίων μοιάζουν ανυπέρβλητες. Δυσκολίες οι οποίες, απλώς, δεν παλεύονται. Γιατί, βέβαια, άξιος λόγου αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ούτε, ασφαλώς, κάποιο από τ’ άλλα κόμματα της πολιτικής σκηνής.
Κεντρικός αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στην προσπάθεια «επανίδρυσής» του όσο και στο εν γένει πολιτικό του εγχείρημα, είναι η «ενημέρωση». Η ενημέρωση των πολιτών, με τον τρόπο που λειτουργεί σ’ αυτή τη φάση. Με τον τρόπο που λειτουργούσε και πιο πριν, εδώ που τα λέμε. Από το 2012 συγκεκριμένα, οπότε η Αριστερά άρχισε να γίνεται «απειλητική» για το σύστημα. Με έξαρση βεβαίως της «αντιπαλότητας», σ’ ένα πρωτοφανώς εμμονικό αντι-ΣΥΡΙΖΑ παραλήρημα, από το 2015 και μετά, στα χρόνια της «πρώτη φορά Αριστεράς».
Εκεί, τότε, που ο ελληνικός λαός έβλεπε, άκουγε, διάβαζε, μάθαινε, μονάχα ό,τι ήθελαν, ό,τι επέλεγαν, ό, τι συνέφερε τα μεγάλα αφεντικά της ενημέρωσης. Και όμως, παρά πάσαν λογική, παρ’ ό,τι σταθερά και μονότονα παραπληροφορημένος, αυτός ο λαός άντεξε. Και στην κάλπη τούς γύρισε την πλάτη τρεις φορές. Αλλά, βέβαια, δεν θα μπορούσε ν’ αντέξει για πάντα...
Αν θέλει να μην παλεύει με ανεμόμυλους
Σήμερα, μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου, με κυβέρνηση Μητσοτάκη, η «ενημέρωση» της διαρκούς και συστηματικής παραπληροφόρησης απλώς το τερμάτισε. Τώρα είναι που η αποσιώπηση ειδήσεων, ή η απόλυτη υποβάθμισή τους, η διαστρέβλωση, ο δόλιος εξωραϊσμός, οι «κατασκευές», παρακολουθούμενες από ανάλογου «ήθους» αλλά και ανάλογου κύρους σχολιασμό, τείνει πλέον να προσλάβει διαστάσεις πρωτοφανούς «πολιτικού φαινομένου».
Είναι σήμερα, μετά τις εκλογές της 7ηςΙουλίου, με κυβέρνηση Μητσοτάκη, που, ως προς την ενημέρωση των πολιτών, ζούμε την απόλυτη «εικονική πραγματικότητα». Και είναι αυτό που δύσκολα, πολύ δύσκολα αντιμετωπίζεται. Είναι αυτό που μάλλον δεν παλεύεται.
Κι όμως η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει να το παλέψει, οφείλει και να το αντιμετωπίσει. Αν θέλει να καταφέρει να κάνει τη δουλειά του. Αν θέλει να προσδοκά αποτελέσματα από το εγχείρημά του. Με ποιον τρόπο; Δύσκολο να το πει κανείς. Και πάντως δεν είναι αυτή δουλειά του δημοσιογραφικού σχολιασμού. Πρέπει η ίδια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να βρει τους τρόπους. Αξιοποιώντας και εξαντλώντας όλα τα διατιθέμενα περιθώρια. Τα όχι πολλά περιθώρια έτσι κι αλλιώς. Υπό την έννοια ότι το τοπίο της ενημέρωσης μοιάζει σήμερα ανελαστικά δεδομένο και πολύ δύσκολα αναστρέψιμο.
Οπότε τι; Οπότε ναι, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να βρει τους τρόπους. Ποιους τρόπους; Εκείνη ξέρει, οφείλει να ξέρει. Ίσως μέσω του Διαδικτύου. Εκεί όπου τα πράγματα τελούν υπό διαρκή και μη εύκολα ελεγχόμενη διαμόρφωση. Ίσως με την πυκνότερη παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στο επικοινωνιακό στερέωμα.
Είτε με τον πολιτική πριμοδότηση των -όχι πολλών πάντως- ηλεκτρονικών και έντυπων μέσων τα οποία διατηρούν στοιχεία αμεροληψίας και αξιοπρέπειας. Αλλά, πάνω απ’ όλα, οφείλει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ν’ αναζητήσει μεθόδους πολιτικών παρεμβάσεων και μοντέλα επικοινωνίας, τα οποία δύσκολα θα μπορούν να αποσιωπηθούν ή και να διαστρεβλωθούν.
Μεθόδους και μοντέλα που, παρά την επιθυμία των αφεντικών της ενημέρωσης, δεν θα είναι εύκολο να τα φάει το μαύρο σκοτάδι της σιωπής. Και πάντως, ναι, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να βρει τους τρόπους. Δική της δουλειά, δική της και η ευθύνη. Αν θέλει να μην παλεύει με ανεμόμυλους...
