Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ούτε μόνον ελληνικό. Η διαβόητη ρήση του Κυρ. Μητσοτάκη, "τι ενδιαφέρει έναν 17χρονο τι έγινε το 1963" (αναφορά στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη) αποδεικνύεται πως λειτουργεί ως φάρος για την κάθε Κεραμέως, την κάθε Μιχαηλίδου, τον κάθε Μουτζούρη. Και δεν είναι τίποτε λιγότερο από αυτό, που συμβαίνει στη Χιλή: οι 17χρονοι δεν διδάσκονται στο σχολείο τη δολοφονία του Αλιέντε από τα τανκς του Πινοσέτ -"τα μαθαίνουν από τους γονείς τους", όπως είπε στη χθεσινή εκπομπή της Ευγενίας Λουπάκη, ακροάτρια που βρέθηκε ετούτες τις μέρες στο Σαντιάγο και στην εξίσου πολύπαθη Αργεντινή...
Ο Πινοσέτ ως πρότυπο αυτής της κυβέρνησης -από το ασφαλιστικό μέχρι την εκπαίδευση... Διόλου τυχαία, σε τελική ανάλυση αφού ο καθαρός νεοφιλελευθερισμός εμπνέει την επιτελική ομάδα Μητσοτάκη. Το μητσοτάκειο "τι ενδιαφέρει τον 17χρονο" οδηγεί στο "δεν πρέπει η ιστορία να έχει χαρακτήρα κοινωνιολογικό, αλλά να αναπτύσσει την εθνική συνείδηση" της κ. Κεραμέως, που σε απλά ελληνικά μεταφράζεται σε: "δεν πρέπει να ξέρει ο 17χρονος" ώστε να περιοριστεί ο κίνδυνος (για το καθεστώς των συμφερόντων, που εξυπηρετούνται ανενδοίαστα, όπως φάνηκε με το "αναπτυξιακό" τους πολυνομοσχέδιο) να αναπτυχθεί ταξική συνείδηση.
Εκτός από την προετοιμασία για το μέλλον, οι κυβερνώντες "ξεπλένουν" το παρελθόν. Παρελθόν και της παράταξης τους. Παρελθόν ζωντανό το οικογενειακό ιστορικό επιφανών στελεχών της κυβερνώσας Ν.Δ. κάθε άλλο παρά ταυτίζεται με την Αντίσταση στον ναζισμό και τον φασισμό. Ο δωσιλογισμός και η οικονομική συνεργασία με τους ναζί κατακτητές δεν τιμωρήθηκαν ποτέ πραγματικά στην Ελλάδα. Αντιθέτως, η συντηρητική παράταξη φρόντισε να ανοίξει από τότε τη φιλόξενη αγκαλιά της για να υποδεχτεί -να κρύψει αρχικά στους κόλπους της και να αναδείξει στη συνέχεια- τα εκλεκτά μέλη της... δεξιάς πολυκατοικίας, που συνεργάστηκαν με τους ναζί εθελοντικά -εδώ κολλάει πραγματικά ο "εθελοντισμός" της Δόμνας Μιχαηλίδου... Η ελληνική Δεξιά δεν θέλησε ποτέ να πάρει τις αποστάσεις, που έλαβαν σε μεγαλύτερο βαθμό, οι συντηρητικές παρατάξεις άλλων ευρωπαϊκών χωρών, από τους συνεργάτες των φασιστών. Ούτε ένιωσε ποτέ άνετα με την Εθνική Αντίσταση, αυτήν που με χυδαίο τρόπο αποκαλούσε απαξιωτικά "ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς" το οποίο μπήκε εξαρχής στο στόχαστρο σε μια ύστατη προσπάθεια να ξεχαστεί ότι αυτή η Αντίσταση ήταν η μοναδική πραγματικά πατριωτική και εθνική στάση.
Τα χονδροειδή, που διαβάσαμε αυτές τις ημέρες και τα οποία, αν είχαν γραφτεί σε μαθητικές εκθέσεις θα οδηγούσαν σε μηδενισμό, δείχνουν πώς αντιλαμβάνεται η κυβερνώσα Ν.Δ. την "κανονικότητα" στην εκπαίδευση και την κοινωνία. Αν μη τι άλλο, γι' αυτό η Ιστορία πρέπει να μείνει ζωντανή.
