Του Κώστα Καναβούρη
Δεν είναι τίποτα, απλώς ο «πατριωτισμός» των «αρίστων» (που η αξία τους δεν μετριέται με πτυχία -εκτός βέβαια του Μητσοτάκη που έχει «καλές σπουδές», πήρε τρία πτυχία σε επτά χρόνια και «αγοράζει αξιοπιστία» κάνοντας επίδειξη γλωσσομάθειας στα γαλλικά και τα γερμανικά σε άψογες επιδείξεις πρωθυπουργικού επαρχιωτισμού- αφού, όπως λέει και ο Άδωνις, από μόνοι τους οι άριστοι του επελαύνοντος «επιτελικού κράτους” αξίζουν “δέκα πτυχία έκαστος»), ο «πατριωτισμός» αυτός που όπως ο καλός ο μύλος «όλα τα αλέθει», απλώς συνεχίζεται με αμείωτους (για τους ίδιους) αλλά μειωτικούς (για τους υπολοίπους) ρυθμούς.
Ας μην μας ξενίζει λοιπόν το ότι ο υπουργός Επικρατείας και Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκος Πιερρακάκης προσέλαβε ως σύμβουλό του (θα μάθουμε το κόστος αμοιβής του ή θα φανούμε καρμίρηδες που ρωτάμε;) τον πρώην πρόεδρο της Εσθονίας Τόμας Χέντρικ Ίλβες, που το 2015 είχε αποκαλέσει τους Έλληνες «χρήσιμους ηλίθιους».
Σημείωση: Ως γνωστόν, η Εσθονία είναι μια σύγχρονη, σχετικά νεότευκτη δημοκρατία που μπήκε με... δημοκρατική ορμή στο παγκόσμιο προσκήνιο των δημοκρατικών παραδόσεων. Ίσως γι’ αυτό ανήκει στην πρωτοπορία των χωρών που προσπαθούν μετά μανίας (κυριολεκτικώς) να ξαναδιηγηθούν την Ιστορία στις πιο σκληρές στιγμές της. Σ’ αυτό το πλαίσιο αλλαγής της αφήγησης της Ιστορίας, η Εσθονία αντιμετώπισε τους Ναζί ως απελευθερωτές, άσκησε διώξεις σε Εβραίους επιζήσαντες των γκέτο (ελάχιστοι το κατάφεραν) που εντάχθηκαν στην αντιναζιστική αντίσταση των Σοβιετικών, ενώ έβγαλε στην παρανομία το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Σίγουρα λοιπόν ο κύριος Ίλβες έχει πολλά να συμβουλέψει τον Κυριάκο Πιερρακάκη για τα θέλγητρα μιας Ιστορίας που τεμπελιάζει, μιας Ιστορίας «γλεντοκώλας» όπως λέει και ο Νίκος Καρούζος στη «Νεολιθική Νυχτωδία της Κρονστάνδης», τώρα που πλησιάζουμε στους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Ω, ναι! Θα είναι αχτύπητο δίδυμο για μια επέτειο που θα θαμπώσει έως τυφλώσεως τα μάτια των «χρήσιμων ηλιθίων»: από τη μια η Γιάννα Αγγελοπούλου στα πυροτεχνήματα, από την άλλη ο Τόμας Χένρικ Ίλβες στο θεωρητικό υπόβαθρο.
Κι άσε τους ιστορικούς να βουρλίζονται και να βράζουν εξοργισμένοι στο ζουμί τους από τώρα, για τον ευτελισμό της γενεσιουργού στιγμής του ελληνικού κράτους, για τον ευτελισμό της αιματοβαμμένης τελετουργίας εισόδου αυτού του κράτους στον ιστορικό ορίζοντα του νεωτερικού κόσμου. Άσε κι εκείνον τον Κολοκοτρώνη να ψιθυρίζει λυγμικά από το λαγούμι του σ’ εκείνη τη ρυπαρή επιστολή του, πως (εκτός των άλλων) «αγωνιζόμαστε (και) για την ψυχή μας». Άσε και τον σιορ Διονύση να παλεύει με τους δαίμονές του και με τους δαίμονες του έθνους και με τους δαίμονες της κολώνιας και της γλώσσας για να θρηνήσει τον σφαγμένο εχθρό στο μεγαλειώδες ποίημα που ονομάσθηκε «Εθνικός Ύμνος». Ύμνος και θρήνος. Πού να χωρέσει στο πλαίσιο της «ενιαίας αφήγησης» του άγους που προετοιμάζεται, όπου οι χρήσιμοι ηλίθιοι πρέπει να παραμείνουν πιο εντατικά και ηλίθιοι και χρήσιμοι ώστε να το καταπιούν αμάσητο.
Είπαμε. Ο καιρός που ο υπηρέτης του Διονύσιου Σολωμού, του κυρ-Διονύση, έπαιρνε απ’ το τραπέζι του ποιητή τα περιψήματα (τα ψίχουλα, τα περισσεύματα) των στίχων του «Εθνικού του Ύμνου», τα πήγαινε στη λοκάντα και οι κανταδόροι τα φτιάχνανε τραγούδι (ακόμα υπάρχουν), έχει περάσει ανεπιστρεπί. Ή μάλλον όχι, δεν έχει περάσει. Οι χρήσιμοι ηλίθιοι πρέπει να πεισθούν ότι δεν συνέβη ποτέ. Τι μας νοιάζει άλλωστε εμάς τι έγινε τότε αφού ήμασταν αγέννητοι.
Σήμερα έχει κράτος κι εξουσία ο κυρ-Μητσοτάκης. Που σου λέει πως αφού πήρε 40% στις εκλογές, ουδείς «δικαιούται διά να ομιλεί». Όταν σου λέει ο υπουργός Νίκος Παναγιωτόπουλος ότι η Ν.Δ. ουδέποτε ντύθηκε «στολή Μακεδονομάχου» ο ψηφοφόρος της Ν.Δ. πρέπει να αποδεχτεί ότι ουδέποτε τον είδε δίπλα του , παρέα με τους γυμνόκωλους, στα συλλαλητήρια υπέρ Πρεσπών και εστιών αμήν.
Όταν ο διορισμένος στην κυβέρνηση καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου κυρ-Γεραπετρίτης, βγάζει λάδι την κατάπτυστη «φωτογραφία» για τον διοικητή της ΕΥΠ, ο χρήσιμος ηλίθιος που ψήφισε Ν.Δ. πρέπει να ανατριχιάζει από εθνική υπερηφάνεια.
Το ίδιο κι αν έρθει το παιδί του στο σπίτι με ανοιγμένο κεφάλι από κάποιον ένστολο κεφαλοθραύστη. Το ίδιο κι αν ο διπλανός του στη δουλειά είναι χαφιές της ΚΥΠ. Το ίδιο κι αν ο εργοδότης του τον πετάξει στο δρόμο σαν σκυλί. Ο χρήσιμος ηλίθιος πρέπει να είναι ξεδιάντροπος: άρπαγας της δημόσιας γης, φοροφυγάς, να κλωτσάει τον ξένο, να γλείφει τον δυνατό, να θεωρεί τα τζάκια θείο δώρο, να παρακαλάει, να σκύβει, να κλέβει από την τσέπη του.
Και να γιορτάζει «όπως πρέπει» τα 200 χρόνια του 1821. Αλήθεια, αυτό βλέπουμε στον καθρέφτη; Αυτό το άθυρμα «βλέπει» ο ψηφοφόρος της Ν.Δ.;
