Του Κώστα Καναβούρη
Τους ενοχλεί η μυρωδιά απ’ τις λέξεις μας. Τους ενοχλεί η μυρωδιά απ’ το δικό μας σ’ αγαπώ. Τους ενοχλούν τα βράδια μας γιατί δεν κατανοούν αυτό που λέγεται λύπη, και που δεν το λες με λόγια πάντοτε. Συχνότερα το λες με σιωπή, με τη μυρωδιά απ’ το κορμί του άλλου, που συνταιριάζει με τον κρότο της μοναξιάς.
Ο κρότος που αποβράζεται από τον θόρυβο της ισχύος. Τους ενοχλούν τα αποβράσματα της βροχής που πλημμυρίζουν τις «συνοικίες των ψυκτικών». «Οι συνοικίες των ονείρων», η «Συνοικία το όνειρο» και ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Από τότε τους ενοχλούσε και φρόντισαν να κόψουν τα πόδια σε όλους όσοι κατοικούσαν σε συνοικίες ονείρων. Τα κατάφεραν. Η «Συνοικία το όνειρο» βγήκε ζαβή στις οθόνες, μέχρι που και η Ελένη Βλάχου απευθύνθηκε αγανακτισμένη στον Κωνσταντίνο Καραμανλή για το αισθητικό έγκλημα, που το έκαναν αποβράσματα με το πριόνι στα χέρια και τα κατάφεραν: ο Αλέκος Αλεξανδράκης δεν έκανε άλλη ταινία ως σκηνοθέτης.
Η «Συνοικία το όνειρο» κατάντησε μελό και ο ανιψιός του Κωνσταντίνου και υιός του Αχιλλέα (του Αχιλλέα βεβαίως βεβαίως...) μιλάει για αποβράσματα που δεν πληρώνουν εισιτήριο στο μετρό. Και φυσικά δεν έχει κανένα πρόβλημα να ανασκευάσει. Οι συνοικίες των ονείρων έχουν εξοβελιστεί στα απώτατα άκρα των συνειδήσεων. Τις κατοικούν αποβράσματα. Που έχουν μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε άντρο εγκληματικότητας, που μιαίνουν τους χώρους όπου σταθούν κι όπου βρεθούν - αλλά τι να περιμένεις από αποβράσματα;
Έτσι κι αλλιώς, όλοι οι φτωχοί είναι αποβράσματα. Αλλιώς δεν θα ήταν φτωχοί. Αν δούλευαν σκληρά, όπως ο Κώστας Καραμανλής, ή ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, ή ο Κυριάκος Μητσοτάκης προπαντός, ή ο πρωθυπουργικός Κώστας Καραμανλής, ο Κώστας Μπακογιάννης, ο Μιχάλης Λιάπης και τόσοι άλλοι, δεν θα χρειάζονταν εισιτήριο, γιατί δεν θα χρειαζόταν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Θα κυκλοφορούσαν -σαν αποβράσματα- με τα δικά τους τζιποειδή πλοία, με τις δικές τους κλεμμένες πινακίδες, τη δική τους κλεμμένη έπαρση της ισχύος, τη δική τους κλεμμένη ζωή, και δεν θα είχαν ανάγκη κανέναν.
Όμως είναι αποβράσματα. Είναι φτωχοί. Ενοχλούν. Θέλουν να ζήσουν, κάτι που στα αποβράσματα δεν είναι δικαίωμα, τα αποβράσματα δεν ζουν. Επιβιώνουν. Όσο μπορέσουν. Όπως μπορέσουν.
Και ενοχλούν. Γιατί υπάρχουν. Για να σου δυσκολεύουν τη ζωή.
Αναγκάζεσαι να τους κολακεύεις. Να λες ότι τους φροντίζεις (γιατί οι ίδιοι δεν είναι φυσικά ικανοί να φροντίσουν τον εαυτό τους), να τους βαφτίζεις τα παιδιά, να κλείνεις τις γυναίκες τους στο σπίτι γιατί αυτός είναι ο προορισμός της γυναίκας. Αναγκάζεσαι να τους μαθαίνεις πώς να μην είναι ιδεοληπτικοί (αλλά πού να καταλάβουν τα αποβράσματα, που μου θέλουν και να σπουδάσουν - τι ιδεοληψία!), με την εργασία, τη σύνταξη, την Υγεία, την Παιδεία. Εδώ δεν μπορούν να καταλάβουν ότι απλούστατα, για να βρεις δουλειά, δημάρχου κατά προτίμηση, πρέπει να έχεις τελειώσει το Χάρβαρντ, δουλειά πρωθυπουργού το Κολάμπια, δουλειά στην Goldman Chacks το Τζον Χόπκινς και δεν συμμαζεύεται. Αλλά πού να καταλάβουν τα αποβράσματα...
Ενοχλούν. Ενοχλούν αυτούς που γεννήθηκαν ενοχλημένοι. Αυτούς που δεν άργησαν σε καμιά δουλειά. Αυτούς που ποτέ δεν προσπάθησαν για κάτι μπαίνοντας σε ένα λεωφορείο. Αυτούς που ποτέ δεν οδοιπόρησαν ούτε ως τη διπλανή πόρτα. Αυτούς ενοχλούν τα αποβράσματα που δεν πληρώνουν εισιτήριο στο μετρό. Γιατί τα αποβράσματα που μολύνουν τη ζωή δεν ενοχλούν κανένα. Ενοχλεί ο καπνός του Πολάκη, αλλά όχι η απέραντη μπόχα από τα χρηματιστηριακά και τραπεζικά περιττώματα που μπουκώνουν το Κοινοβούλιο. Τους ενοχλεί η μυρωδιά των παιδιών των ΕΠΑΛ που καταστρέφεται το μέλλον τους (και δεν θα έχουν ούτε το εισιτήριο για το μετρό), αλλά όχι η ποδαρίλα από τα υποπόδια των βιομηχάνων και των υπερπλούσιων που βρέθηκαν, χωρίς να εκλεγούν, στο υπουργικό συμβούλιο. Για να χτυπούν το τύμπανο της γαλέρας που ονομάζεται Ελλάδα. Άλλωστε, στις γαλέρες τα αποβράσματα τραβάνε τα κουπιά. Χωρίς να ξέρουν πού πηγαίνει το πλοίο. Γιατί δεν αξίζουν να ξέρουν πού πηγαίνει το πλοίο.
Κι αν κάποια αποβράσματα νομίσουν ότι καταλαβαίνουν, η ποινή είναι μία: στη θάλασσα. «Όχι μόνο γι’ αυτά που κάνουν, αλλά και γι’ αυτά που πιστεύουν» όπως είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και επαναστάτησε ο μικρός λοστρόμος Κώστας Καραμανλής.
Σκασμός λοιπόν. Το κάπνισμα απαγορεύεται. Οι «ψυχικώς νοσούντες» απαγορεύονται. Η δημόσια Υγεία απαγορεύεται, όπως και η Παιδεία. Τα γηρατειά απαγορεύονται. Ο Κωνσταντίνος Λούλης επιτρέπεται, ο συστημικός εξωκοινοβουλευτισμός επιτρέπεται. Οι αλευροβιομήχανοι και οι αλευρομάγειροι επιτρέπονται. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιτρέπεται.
Στο επιτελικό κράτος επιτρέπεται ό,τι δεν ενοχλεί. Κι εσείς ενοχλείτε. Αποβράσματα.
