Του Κώστα Καναβούρη
Αν κάτι έγινε πολύ γρήγορα φανερό από την κυβέρνηση της Ν.Δ., αυτό δεν είναι ούτε η περίφημη ελάφρυνση της «μεσαίας τάξης», ούτε η ευλαβική τήρηση του συντάγματος και των νόμων, αλλά το σχέδιο που είχε εξυφανθεί λεπτομερώς εις βάρος της κοινωνίας και της χώρας και απολύτως υπέρ της ολιγαρχικής οικονομικής και πολιτικής δράκας που κυβερνά. Εντός και εκτός προσκηνίου. Πολύ γρήγορα έγινε φανερό πως όποιος χρησιμοποιεί άθλια μέσα για να πετύχει τον στόχο του τούτο σημαίνει πως και ο στόχος είναι άθλιος.
Όταν λοιπόν χρησιμοποιείται ως βασικός μοχλός ανατάραξης η πατριδοκαπηλία και η τυμβωρυχία (οι οποίες κατ’ ουδένα τρόπο συνιστούν προγραμματική συνθήκη), σημαίνει πως πρόγραμμα δεν υπάρχει, αλλά μεθόδευση για επίτευξη σκοτεινών επιδιώξεων. Επιδιώξεων που κάλλιστα μπορούν να συνοψιστούν σε μία και μόνη, όπως σημείωνα πριν από δύο Κυριακές σε αυτή εδώ τη στήλη: τη βίαιη ωρίμανση του καπιταλιστικού συστήματος, με αναπλαισίωση όλων των υστερήσεων που κουβαλάει η «ελληνική ιδιαιτερότητα».
Οι εκλογές κερδήθηκαν από τη Ν.Δ. και το σχέδιο - οδοστρωτήρας λαφυραγώγησης του κράτους μπήκε σε εφαρμογή, αποδεικνύοντας... πως και οι οδοστρωτήρες μπορούν να τρέξουν με ταχύτητες που δεν θα φανταζόμασταν. Θέληση να υπάρχει. Και έτσι, με ταχύτητα εξωπραγματική περάσαμε από την υπερβολική παραγωγή συναισθηματικού θορύβου στην απουσία ακόμη και ελαφρών συναισθηματικών κραδασμών.
Όταν μεθοδεύεται ο... εξωκοινοβουλευτικός κοινοβουλευτισμός, όταν σχεδόν η μισή κυβέρνηση αποτελείται από διορισμένους μανατζαρέους (κάποιοι εξ αυτών εξόφθαλμα εκπρόσωποι μεγάλων οικονομικών συμφερόντων), όταν με το νομοσχέδιο του επιτελικού κράτους απαξιώνεται εν τοις πράγμασι η εκτελεστική εξουσία και τίθεται σε... τιμητική αχρησία (μετά την αχρησία της νομοθετικής εξουσίας), όταν μοιραία οδηγούμαστε σε εργαλιοποίηση της δικαστικής εξουσίας, δεν υπάρχει ανάγκη για συναισθηματικό ορυμαγδό.
Είναι πολλά τα λεφτά και η πολιτική αναφαίνεται ως μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήνουμε στους συστημικούς πολιτικούς. Σ’ αυτό το σημείο ξεχωρίζουν «τα αγόρια» από τους «άντρες». Για τις γυναίκες δεν το συζητάμε. Είναι για το σπίτι, το νοικοκυριό, την τεκνοποιία (κατά προτίμηση πριν τα 30), τα ευχέλαια, τα τρισάγια, την κατήχηση και λειτουργική των υπάκουων παιδιών, την ευλάβεια κατά την «Ημέρα αγέννητου παιδιού» και τα παρόμοια. Α, και να «μην κουνάνε την ουρά τους», γιατί ο βιαστής ποτέ δεν φταίει. Είναι «καλό παιδί» και «ποτέ δεν έδωσε δικαιώματα». Ολίγον φονιάς αποδεικνύεται συχνά, αλλά τι μ’ αυτό, προχωράμε μπροστά αφήνοντας πίσω μας πτώματα. Η ζωή έχει απαιτήσεις.
Και το σύστημα επίσης. Αν λοιπόν δεν εννοεί να ωριμάσει, προσκολλημένο σε βραδυκίνητες ιδεοληψίες που συνωθούνται κάτω από την έννοια της δημοκρατικής νομιμότητας, θα το ωριμάσουν οι οξφορδιανοί και χαρβαρντικοί μανατζαρέοι της Ν.Δ. με το στανιό: δια της κανονικότητας. Δηλαδή κόβοντας δρόμο, που πάει να πει κόβοντας κομμάτια δημοκρατία και πετώντας τα στα σκυλιά. Άλλωστε, η βίαιη ωρίμανση δεν μπορεί να γίνει χωρίς αυταρχισμό και αυθαιρεσία.
Ας το έχει υπόψιν της η πολύφερνη μεσαία τάξη (στην οποία όλοι οι καλοί χωράνε, μαζί με τους κακούς) που τη ρημάξανε οι συριζομαδούροι. Όμως τώρα που καταργήθηκαν (εκδικητικά) οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, τώρα που στην περίπτωση Πολάκη έγιναν κουρέλι το σύνταγμα, οι νόμοι και ο Κανονισμός της Βουλής για να χορεύουν τσάρλεστον οι φακές του ΚΕΕΛΠΝΟ, τώρα που η δημόσια διαβούλευση νομοσχεδίων γίνεται μετά την κατάθεσή τους στη Βουλή, τώρα που ο Άδωνις με την τροπολογία στο Ελληνικό κλείνει το μάτι στη Lamda Development, ενώ η Νίκη Κεραμέως έχει πέσει σε έκσταση ψιθυρίζοντας τεριρέμ για να σωθεί η χώρα από τους «ψυχικώς νοσούντες» της Δόμνας Μιχαηλίδου, τώρα λοιπόν ας έχει υπόψιν της η «μεσαία τάξη» (που τα όριά της χάνονται στα βάθη του χρόνου και της Ιστορίας) το παλιό ρητό: «Στην εύφορη κοιλάδα των υποσχέσεων πολλοί έχουν πεθάνει από πείνα».
Και έχουν πεθάνει από πείνα γιατί το σύστημα είναι αδηφάγο. Η βίαιη ωρίμανσή του δεν θα το κάνει καλύτερο. Αντίθετα, θα αυξήσει τη βουλιμία του. Οι μηχανές δουλεύουν ήδη. Και αλέθουν. Ανθρώπους. Ακόμα και νεκρούς. Ακόμα και νεκρά παιδιά. Όπως ο Αλέξης Γρηγορόπουλος.
Καιρός, λοιπόν, να φανταστεί η «μεσαία τάξη» τον Αλέξη να πλέει στους ουρανούς πάνω στον στίχο του Ελύτη: «Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός τόσο βγαίνει πιο καθαρός ο χρησμός απ’ την όψη μου: ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ’ ΑΓΑΛΜΑΤΑ».
Καιρός να φανταστούμε όλοι. Γιατί δεν έχουμε καιρό.
