Αναγγέλθηκε από τον πρωθυπουργό στις προγραμματικές δηλώσεις και ήδη συμπεριελήφθη στο νομοσχέδιο για το "επιτελικό κράτος" ο φορέας που θα αναλάβει τους εορτασμούς για τα 200 χρόνια ελεύθερου εθνικού βίου, 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Η επέτειος και οι εκδηλώσεις που θα την πλαισιώσουν και θα τη νοηματοδοτήσουν είναι μια ευκαιρία για αναστοχασμό, για ανακεφαλαιώσεις, για εμβάθυνση και διεύρυνση του εθνικού ιστορικού αφηγήματος πέραν του Παπαρηγόπουλου και της “Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους”, ευκαιρία να αντικρίσουμε δύσκολες πτυχές της ιστορίας μας, ευκαιρία να διδαχθούμε. Στα 200 χρόνια από την Επανάσταση συνέβησαν πολλά και σχεδόν τίποτα απ’ όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια δεν συνέβη για πρώτη φορά. Έχει σημασία δηλαδή να διακρίνουμε το κόκκινο νήμα που διασχίζει και οργανώνει την ιστορία μας. Γνώμονας πρέπει να είναι ο αφορισμός του Σολωμού ότι "το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές". Είναι λοιπόν η επέτειος ευκαιρία για μια συλλογική λυτρωτική αναδίφηση στο παρελθόν.
Τι δεν θέλουμε να είναι η επέτειος των 200 ετών; Δεν θέλουμε να είναι μια ακόμα "εθνική παραμύθα", δεν θέλουμε να είναι εκτροφείο σκανδάλων, δεν θέλουμε να γίνει μια καταβόθρα εκατομμυρίων. Έχουμε πικρή πείρα από ad hoc διοργανώσεις τύπου Πολιτιστική πρωτεύουσα, Πολιτιστική Ολυμπιάδα, Μπιενάλε τάδε ή δείνα. Διοργανώσεις που κόστισαν ο κούκος αηδόνι. Είναι μακρά δυστυχώς η παράδοση πρωτοβουλιών "οραμάτων" που αποδείχθηκαν εξαπάτηση ή ήταν απλώς "άρτος και θεάματα", όπως π.χ. το "τάμα" ή οι γιορτές στο Καλλιμάρμαρο επί χούντας. Επίσης, ακόμα και κατά κοινή ομολογία επιτυχημένες διοργανώσεις, όπως οι Ολυμπιακοί του 2004, επέφεραν δυσανάλογο οικονομικό κόστος στη χώρα και προσανατόλισαν την ανάπτυξη στο συγκεντρωτικό, το πομπώδες και το εφήμερο.
Τις τελευταίες ημέρες συζητείται ξανά το Ελληνικό. Μια από τις πτυχές της υπόθεσης που κρατούνται επιμελώς στη λήθη είναι οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Ελληνικού, ένα οικονομικό έγκλημα ενδεικτικό τού πού μπορεί να οδηγήσει η οίηση, ιδίως όταν συνδυάζεται με μεγάλα αλλά βραχυπρόθεσμα συμφέροντα.
Στο Ελληνικό βρίσκονται τα κουφάρια γηπέδων που κόστισαν εκατοντάδες εκατομμύρια, χρησιμοποιήθηκαν μόνο στις δύο εβδομάδες των αγώνων και έκτοτε αφέθηκαν να ρημάξουν ή δίνονται σήμερα προίκα στον επενδυτή. Είναι προφανές ότι από το μοντέλο του 2004 μπορεί να κρατηθεί μόνον η επιλογή της κ. Αγγελοπούλου, αλλά όχι η προχειρότητα, η αμεριμνησία, η σπατάλη, οι φωτογραφικές νομοθετήσεις και τα φαστ τρακ, γιατί όλα αυτά τα πληρώσαμε πολύ ακριβά και εξακολουθούμε να τα πληρώνουμε.
