Στη δεκαετία του 1860 ο Ιούλιος Βερν συγγράφει το έργο «Από τη Γη στη Σελήνη», με το οποίο θα εντυπωσιάσει τους ανθρώπους της εποχής του και θα επηρεάσει τα πιο φωτισμένα ή ευφάνταστα μυαλά - τον Χέρμπερτ Τζων Γουέλς και τον Κονσταντίν Τσιολκόφσκυ. Ο πρώτος με τον «Πόλεμο των κόσμων» (1902) ελίσσεται στον χώρο της καθαρής φαντασίας, ο δεύτερος όμως παίρνει την προοπτική αυτού του ταξιδιού στα σοβαρά, γι’ αυτό και εξετάζει αναλυτικά τους όρους διεξαγωγής του. Στο έργο του για τα διαστημικά ταξίδια (1903) ο Τσιολκόφσκυ αντιτάσσεται στην ιδέα του Βερν για τη χρήση μικρού κανονιού στην εκτόξευση, λέγοντας πως ένα τέτοιο κανόνι θα υπέβαλλε τους αστροναύτες σε επιτάχυνση πολύ πάνω από τα θεωρούμενα όρια αντοχής. Κατά τα άλλα, ο Βερν θα δικαιωθεί σε πολλά πράγματα εκ των υστέρων: Η σκέψη του για εκτόξευση κοντά στον Ισημερινό επιβεβαιώθηκε, με τους Αμερικανούς του 1969 να χρησιμοποιούν το νοτιότερο σημείο της Βόρειας Αμερικής. Ανάλογη δικαίωση υπήρξε για τη χρήση των υλικών του βλήματος (ο Βερν πρότεινε ελαφρό αλουμίνιο αντί χάλυβα) όπως και για την ιδέα της προσθαλάσσωσης, που χαρακτήρισε και τις δύο εκτοξεύσεις, τόσο τη φανταστική όσο και την πραγματική.
Το 1955 ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ντουάιτ Αϊζενχάουερ ανακοίνωνε τα περί αμερικανικού προγράμματος εκτόξευσης τεχνητού δορυφόρου, ενώ τέσσερις ημέρες μετά επακολούθησε ανάλογη ανακοίνωση της Σοβιετικής Ένωσης. Παρά τις προβλέψεις ότι οι Σοβιετικοί ήταν αδύνατον να πραγματοποιήσουν τέτοια εκτόξευση πριν το 1958, στις 4 Οκτωβρίου 1957 η εκτόξευση του σοβιετικού δορυφόρου έγινε από το κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ του Καζακστάν. Ο ανταγωνισμός των δύο υπερδυνάμεων έβρισκε νέο πεδίο...
Το μεγάλο επίτευγμα των Αμερικανών με την προσελήνωση έκανε αίσθηση στο κόσμο: Αυτό που μέτραγε ήταν η αυτοπρόσωπη παρουσία στο Φεγγάρι, κι όχι η οποιαδήποτε προσομοίωσή του. Το επίτευγμα αμφισβητήθηκε από διάφορους, μέχρι ένα τελευταίο «εύρημα», όπου ο Άρμστρονγκ εμφανιζόταν να βαδίζει στο σκοτάδι οπότε άνοιγε μια πόρτα πίσω του, δείγμα ότι η προσελήνωση ήταν fake...
Μεταγενέστερα, ο Ρόναλντ Ρήγκαν απηχούσε κάποιους φόβους του Αϊζενχάουερ όταν ξεκινούσε τον «Πόλεμο των Άστρων», για τη στρατιωτικοποίηση του διαστήματος. Όμως, η «συνέχεια» αυτή δεν μπορούσε να αμαυρώσει την αίγλη της μεγάλης επιτυχίας, που ερχόταν μόλις δυο χρόνια μετά τη σύναψη μιας συνθήκης για την προστασία του εγγύς διαστήματος (1967): μιας συνθήκης που έβαζε φραγμό στην ιδιωτικοποίηση του διαστήματος και στη χρήση του για πολεμικούς σκοπούς...
