Δημήτρης Ραπίδης
Το αποτέλεσμα των εκλογών της 7ης Ιουλίου δίνει τη δυνατότητα για πολλές αναγνώσεις, για αυτοκριτική, παρέχοντας επίσης κι ένα σημαντικό, κρίσιμο περιθώριο για τις απαραίτητες αλλαγές και βελτιωτικές κινήσεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Το εκλογικό σώμα έδωσε μια καθαρή απάντηση στήριξης στην παράταξη, παρά τις απώλειες, και άφησε ένα ξεκάθαρο μήνυμα αναδιάταξης και διόρθωσης των παραλείψεων και αστοχιών σε αυτά τα 4,5 χρόνια.
Συνολικά, με αυτά που παρέλαβε η κυβέρνηση Τσίπρα κι αυτά που παρέδωσε, ο απολογισμός του κυβερνητικού έργου είναι αναμφίβολα θετικός. Ωστόσο, μπορεί να βελτιώθηκαν όλοι σχεδόν οι κοινωνικοί και οικονομικοί δείκτες, αλλά το κόμμα δεν κατάφερε να γίνει αυτός ο τροφοδοτικός μηχανισμός που θα διατηρούσε άρρηκτους τους δεσμούς με την κοινωνική βάση, τα συνδικάτα, τις επαγγελματικές ενώσεις, τις επιμέρους συλλογικότητες. Το παράδοξο της συντριβής στις αυτοδιοικητικές εκλογές, και της παράλληλης συσπείρωσης και ανταγωνιστικής εκλογικής απόδοσης στις εθνικές εκλογές δεν συναντάται εύκολα στη σύγχρονη ιστορία των πολιτικών και κομματικών συστημάτων στην ΕΕ. Αυτή η απόσταση μεταξύ κομματικής βάσης και εκλογικής απήχησης θα πρέπει να «γεμίσει» με το σταδιακό άνοιγμα και τη μαζικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, την καθημερινή επαφή με την κοινωνία, τις συναντήσεις, τις συνελεύσεις και τη διαρκή διάδραση με το κοινωνικό σώμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί σήμερα τον κεντρικό πυλώνα των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Καλείται να ισορροπήσει μεταξύ μιας φθίνουσας σε εκλογική απόδοση ευρωπαϊκής αριστεράς, που συνεχίζει να παραμένει εγκλωβισμένη στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων στην ΕΕ, και μιας ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που προσπαθεί να ξαναβρεί τα πατήματά της, πολλές φορές με επαναλαμβανόμενα λάθη, βερμπαλισμούς και περιδινήσεις, με φωτεινές εξαιρέσεις την κυβέρνηση του Πέδρο Σάντσεθ στην Ισπανία και την κυβέρνηση του Αντόνιο Κόστα στην Πορτογαλία. Αυτή ακριβώς η άσκηση εξισορρόπησης είναι εξαιρετικά δύσκολη και παρουσιάζει μια έντονη ρευστότητα όσο ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να δώσει το 100% της ενέργειάς του ούτε στη μία, ούτε στην άλλη πλευρά.
Προωθητική δύναμη όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά συνολικά για το πολιτικό μας σύστημα, είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ένας πολιτικός που μέσα σε πέντε περίπου χρόνια από πολιτικός ηγέτης ενός κόμματος της αριστεράς, έγινε ένας χαρισματικός και αποτελεσματικός Πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, ένας «statesman», αποτελώντας σήμερα τον φυσικό ηγέτη και της αριστεράς και της κεντροαριστεράς, αλλά και των δυνάμεων της οικολογίας.
Όσο σημαντικός και κρίσιμος κι εάν είναι ο ρόλος του πολιτικού αρχηγού, είναι απαραίτητο το ίδιο το πολιτικό υποκείμενο να είναι αντάξιο της ακτινοβολίας του επικεφαλής του. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλούτο ικανών ανθρώπων που είτε δεν αξιοποιούνται αποτελεσματικά, είτε χάθηκαν μέσα στις συμπληγάδες της διακυβέρνησης. Είναι εξέχουσας σημασίας να γίνει κατάλληλος επιμερισμός και ορθή αξιοποίηση του στελεχιακού δυναμικού, να εισαχθούν όροι μάνατζμεντ στην καθημερινή πολιτική διαχείριση και πρακτική. Να γίνει παράλληλα το άνοιγμα στην κοινωνία με τρόπο συγκροτημένο και συστηματικό, με προγραμματική και ιδεολογική εμβάθυνση, όχι μόνο ποσοτική διεύρυνση, και βέβαια να δοθεί προτεραιότητα στην καταπολέμηση των οργανωτικών αδυναμιών του κόμματος.
Είναι πάντοτε εύκολο να ασκείται κανείς εκ των υστέρων σε ασφαλή κριτική για το τι δεν πήγε καλά αυτά τα χρόνια στο κόμμα. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, κι επειδή υπάρχει πλέον η συσσωρευμένη εμπειρία, όλοι όσοι περισσότερο ή λιγότερο συμμετέχουμε σε αυτό το μεγάλο εν εξελίξει πολιτικό και κοινωνικό «πείραμα», θα πρέπει να φέρουμε την πείρα μας, τις γνώσεις μας και να «κεφαλαιοποιήσουμε» με τρόπο εποικοδομητικό την ευρεία κοινωνική στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Αλέξη Τσίπρα, στήριξη που αποτυπώθηκε στις διπλές εκλογές του 2015 και στις πρόωρες εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019.
Κλείνοντας, είναι πάντα απαραίτητο να γνωρίζουμε τι ζητάμε. Και από τους εαυτούς μας, και από τους πολίτες. Ζητάμε «επανίδρυση»; Ζητάμε «μετασχηματισμό»; Ζητάμε μετακίνηση προς την κεντροαριστερά; Προσωπικά εκτιμώ ότι οι πηχυαίοι τίτλοι δεν βοηθούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και κοινωνικής εξαθλίωσης, ανδρώθηκε και άντεξε σε συνθήκες σφιχτής δημοσιονομικής επιτροπείας, σε καθημερινό πόλεμο λάσπης και παραπληροφόρησης.
Σήμερα καλούμαστε όλοι οι προοδευτικοί πολίτες να στηρίξουμε το πέρασμα σε μια νέα εποχή, και γιατί οι συνθήκες για ένα τέτοιο πέρασμα φαίνεται να έχουν ωριμάσει, αλλά κυρίως γιατί ένα πολύ μεγάλο τμήμα της κοινωνίας βρίσκει πολιτικό καταφύγιο και αναφορά στο ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή η διαπίστωση μπορεί να αποτελέσει για όλους μας στοιχείο εκκίνησης για την επόμενη μέρα και παράλληλα οδηγό επιβίωσης, διεύρυνσης και εμβάθυνσης μέσα σε σύνθετες και ευμετάβλητες πολιτικά συνθήκες.
*Ο Δημήτρης Ραπίδης είναι συντονιστής του Ευρωπαϊκού Προοδευτικού Φόρουμ, μέλος της γραμματείας Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Διεθνών Σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
