Της Ελένης Μωραΐτη*
Πολιτικάντης είναι ο πολιτικός που μεταχειρίζεται ευτελή μέσα προκειμένου να εκλεγεί ή να ανέλθει σε αξίωμα. Έτσι ορίζει το λεξικό τον όρο «πολιτικάντης». Έχω να συμπληρώσω λίγα ακόμη:
Πολιτικάντης είναι αυτός που χωρίς αξίες και ιδεολογία ενδιαφέρεται μόνο για την προσωπική του ανέλιξη και την ικανοποίηση των συμφερόντων των δικών του, των φίλων και των συγγενών του.
Είναι αυτός που δουλειά του είναι να ρουσφετολογεί και να δημιουργεί ένα συρφετό ευνοουμένων που ανάλογα με την περίσταση τούς χρησιμοποιεί, ως μετακινούμενη άμμο, για να επιτύχει τους μικροκομματικούς στόχους του και να ιδιοποιηθεί τα πάντα.
Είναι αυτός που, ενώ δεν δούλεψε ποτέ του, μεταπηδάει από κομματικό γραφείο σε κομματικό γραφείο, αλλά σηκώνει το δάχτυλο και κατηγορεί τους κομματικούς του αντιπάλους θεωρώντας τον εαυτό του αυθεντικό εκπρόσωπο της κοινωνίας.
Είναι αυτός που ποτέ δεν χώνεψε τις συλλογικές διαδικασίες και όσες φορές σύρεται σε αυτές προσπαθεί να τις σαμποτάρει. Που κρατάει μακριά από αυτές τις διαδικασίες όλους τους «φίλους του» έτσι ώστε να έχει πάντα τη δυνατότητα να τους χρησιμοποιεί ως προσωπικό στρατό.
Είναι αυτός που προδίδει αυτούς που τον στήριξαν χωρίς να έχει το θάρρος να τους μιλήσει και να τους κοιτάξει κατάματα. Ψευδολογώντας με περισσό θράσος και αχαριστία κάνει πολιτική μέσω διαδικτύου, γνωρίζοντας ότι οι αντίπαλοί του δεν θα πέσουν ποτέ τόσο χαμηλά και δεν θα απαντήσουν με τον ίδιο τρόπο.
Πολιτικάντης είναι αυτός που απογοητεύει τους σοβαρούς ανθρώπους που δεν πολυασχολούνται με την πολιτική κάνοντάς τους να μονολογούν: «Όλα τα γουρούνια ίδια μούρη έχουν». Αλλά και όσους ασχολούνται με την πολιτική και ταυτίζονται με τη δική του τακτική, να επιχειρηματολογούν λέγοντας: «Δεν περισσεύει κανείς».
Αυτά και άλλα πολλά θα πρόσθετα στο λεξικό για τον όρο πολιτικάντης και στα συνώνυμα θα πρόσθετα: πολιτικά ανέντιμος, συμφεροντολόγος, ανήθικος.
Αλλά δεν είμαι γλωσσολόγος, ούτε γράφω λεξικά. Μια απλή δημοτική σύμβουλος είμαι, που με πάθος προσπαθώ να γράψω και να πω τη δική μου αλήθεια όπως την έζησα και τη ζω όλα αυτά τα χρόνια που μάχομαι υπηρετώντας πάντα τις συλλογικότητες που εκπροσωπώ και αποφεύγοντας τις προσωπικές αντιπαραθέσεις και το «ξεκατίνιασμα» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο λαός μας λέει «ο ψεύτης χαίρεται μόνο τον πρώτο χρόνο». Το ελπίζω και ρωτώ, είναι ποτέ δυνατόν να προχωρήσουμε με τέτοιους ανθρώπους; Η απάντηση είναι δεδομένη, αλλά μαζί με το «όχι» συμπληρώνω:
Έχουμε χρέος να τους απομονώνουμε, να τους υποδεικνύουμε, να τους στηλιτεύουμε, γιατί δεν πρέπει μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά. Γιατί η ηθική είναι πολιτική. Ειδικά στη δική μας Αριστερά, πρέπει να κρατήσουμε ως κόρη οφθαλμού αυτά που πάντα μας έκαναν και μας κάνουν περήφανους, το ηθικό πλεονέκτημα και τις αξίες μας. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.
ΥΓ.: Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική.
* Η Ελένη Μωραΐτη είναι δασκάλα, δημοτική σύμβουλος Μοσχάτου - Ταύρου «Πολίτες σε Δράση για την Ανατροπή»
