Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Και ξαφνικά όλοι κινούνται ταχύτερα: πολιτεία, κοινωνία, Δικαιοσύνη, αστυνομία, δημοσιογραφία. Ο θάνατος του παλικαριού στο Κερατσίνι, η δολοφονία του από άτομο που ειδοποιήθηκε να προστρέξει για να «καθαρίσει», παίρνοντας το ελεύθερο -όπως πολλά δείχνουν- από στελέχη της Χ.Α., λειτούργησε σαν πυροδότης σκέψεων, πολλαπλασιαστής αισθημάτων και εμβρυουλκός αποφάσεων. Δεν ήταν, πάντως, αυτό το «πρώτο αίμα» ούτε «το τέλος της αθωότητας» επήλθε μόλις τώρα. Μπορεί τα στερεότυπα αυτά να χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον μετά το φονικό, εντούτοις όσοι έχουν τα μάτια για να βλέπουν και τ' αυτιά για ν' ακούν, είχαν δει πολύ καιρό πριν το τέρας, είχαν ακούσει το τρομερό του σύνθημα «Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή!» και προειδοποιούσαν: Οταν οι νεοναζιστές κρώζουν «αίμα», δεν κόπτονται για την αιματολογική καθαρότητα της φυλής, αλλά διαδηλώνουν τη δίψα τους για αίμα. Γι' αυτό οργανώνουν στρατό. Δεν παίζουν. Δεν αρκούνται στη φαντασίωσή τους. Βγαίνουν παγανιά (τάχα σπαρτιατική «κρυπτεία»), όπου οι έμπειροι εκπαιδεύουν τους νεοπροσήλυτους στις επιθέσεις κατά «υπανθρώπων» απαιτώντας σκαλπ.
Ξαφνικά, λοιπόν, ανακαλύφθηκαν 32 αραχνιασμένοι φάκελοι συμβάντων με δράστες χρυσαυγίτες και δόθηκαν εντολές που θα έπρεπε να είχαν δοθεί με την πρώτη, έστω την τρίτη αιματηρή επίθεση σε ημεδαπούς ή αλλοδαπούς από αγήματα μιας οργάνωσης που καπηλεύεται τα πάντα· από τη Σημαία και τον Εθνικό Υμνο (έρμε Σολωμέ) έως την ανέχεια των ανθρώπων. Αφυπνισθείσα και η δημοσιογραφία (ακόμη και Μέσα που μέχρι τώρα εθελοτυφλούσαν, αν δεν πριμοδοτούσαν), έφερε στο φως ντοκουμέντα που διεύρυναν και φώτισαν την εικόνα και την έφεραν πια καθαρότατη (παρά τη μαυρίλα της) μπροστά στα μάτια όλων. Δηλαδή, μπροστά στα μάτια και των τελευταίων κατά φαντασίαν ή καθ' υπόκρισιν αθώων. Η δική τους στάση, άλλωστε, από 'δω και πέρα είναι το ζητούμενο· όχι το μικροκομματικό ζητούμενο, αλλά το εθνικό και πολιτισμικό. Οι πωρωμένοι θα συνεχίσουν να ανδραγαθούν. Και σαν οπαδοί της θρησκείας της βίας, δεν θα πάψουν να περηφανεύονται για την ιταμή τους δράση· ακόμη και για τα πέναλτι που χτυπούν χάριν παιδιάς, με μπάλα το κεφάλι ξυλοκοπημένου Πακιστανού.
Πλημμύρισε, λοιπόν, η μικρή οθόνη από τάγματα σε παρελάσεις ή εν δράσει, αρβύλες, σβάστικες που παριστάνουν τους μαιάνδρους, ναζιστικούς χαιρετισμούς. Πληγώθηκαν τα αυτιά όλων από μιχαλολάκειες υλακές για ξιφολόγχες που ακονίζονται στα πεζοδρόμια. Ακουσαν και ξανάκουσαν όλοι τις απειλές των μισαλλόδοξων υποφυρερίσκων και τα κηρύγματά τους ότι αυτοί δεν είναι κόμμα σαν τα υπόλοιπα, αλλά στρατιωτική οργάνωση. Ποιος ο στόχος της; Μα η Ελλάδα των τριών ηπείρων. Αλλα μέχρι τότε αρκούνται στην κατατρομοκράτηση του «εσωτερικού εχθρού». Με ρόπαλα και μαχαίρια. Με την εκπαίδευση που παρέχουν στα τάγματά τους ακόμα και εν ενεργεία αξιωματικοί του στρατού. Με την κάλυψη ή και την ενθουσιώδη συνεργασία αστυνομικών. Ολα τούτα τα γνώριζαν και όσοι δηλώνουν τώρα αιφνιδιασμένοι, άρα το «κάλλιο αργά παρά ποτέ» δεν στέκει. Πού το «κάλλιο» όταν σκοτώθηκαν άνθρωποι;
Άρθρο του Παντελή Μπουκάλα, 24/9/2013
