Στις 15 Μαρτίου 2004, μία εβδομάδα μετά την εκλογική νίκη του Κώστα Καραμανλή, ο μακαρίτης Βασίλης Μουλόπουλος, κορυφαίος δημοσιογράφος και μετέπειτα βουλευτής της Αριστεράς, έγραφε στο «Βήμα της Κυριακής» (του Λαμπράκη, το κανονικό...) ένα κείμενο που φαινόταν «παραφωνία» στο κλίμα «εθνικής ομοψυχίας» που καλλιεργούσε η τότε νεοεκλεγείσα κυβέρνηση:
«Εγώ δεν θα ευχηθώ στην κυβέρνηση της Ν.Δ. 'καλή επιτυχία στο έργο της'. (...) Δεν θα ευχηθώ 'καλή επιτυχία' απλώς και μόνο γιατί είμαι 'πολιτικά απολίτιστος': πιστεύω ότι, αν η κυβέρνηση της Ν.Δ. 'πετύχει στο έργο της', οι συνθήκες στην αγορά εργασίας, στο κοινωνικό κράτος, στη δημόσια Υγεία και Παιδεία θα επιδεινωθούν εις βάρος των εργαζομένων και υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Όχι γιατί οι νέοι υπουργοί και ο νέος πρωθυπουργός είναι κακοί άνθρωποι, αλλά γιατί αυτή είναι η ιδεολογία τους και τα πολιτικά τους πιστεύω. Άλλωστε, οι νεοδημοκράτες δεν το έκρυψαν ποτέ ότι είναι νεοφιλελεύθεροι, οπαδοί της αγοράς και του καπιταλισμού. Το αντίθετο μάλιστα, το έγραψαν στο πρόγραμμά τους, το είπαν και το υποστήριξαν επανειλημμένα πριν και κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Αυτοί είναι, αυτό πιστεύουν, αυτό θα κάνουν και γι’ αυτό εγώ τους εύχομαι να αποτύχουν. (...)
Δυστυχώς για το συναινετικό κλίμα που φοριέται πολύ αυτή την πολιτική περίοδο, ο λαός της Αριστεράς παραμένει αθεράπευτα αιρετικός, αρνείται να ακολουθήσει τη μόδα του κοινού συμφέροντος και επιμένει στα παλιομοδίτικα ταξικά συμφέροντα. (...) Ο 'τόπος' πράγματι 'χρειάζεται πολιτική αλλαγή', όπως έλεγε προεκλογικά η Ν.Δ., αλλά ο όρος 'αλλαγή' είναι διφορούμενος και χρήζει διευκρινίσεως. [...] το να 'επενδύεις στις αγορές' τα αποθέματα των ταμείων είναι μια μεγάλη αλλαγή, που παραδίδει όμως τους κόπους ολόκληρης της εργασιακής ζωής στο μαύρο - κόκκινο του χρηματιστηριακού τζόγου.
Για όλα αυτά αρνούμαι να ευχηθώ 'καλή επιτυχία' στις αλλαγές που μας υπόσχεται η Δεξιά. Γιατί δεν πιστεύω στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό μοντέλο της Ν.Δ. Γιατί πιστεύω ότι η ανεργία δεν είναι απλώς ένα φαινόμενο οικονομικής συγκυρίας που θεραπεύεται με υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης. Γιατί πιστεύω ότι 'ο θαυμαστός κόσμος του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού' -στον οποίο πιστεύει η Ν.Δ.- σπρώχνει μοιραία στο περιθώριο του πολιτισμού εκατομμύρια ανθρώπους. Γιατί πιστεύω ότι η Αριστερά αρνείται να δεχθεί τον ντετερμινισμό του κοινωνικού δαρβινισμού, αρνείται να υποταγεί στο μοιραίο της εξαθλίωσης των ανθρώπων. Δεν πιστεύω στην επιτυχία της Δεξιάς, γιατί πιστεύω ότι ο λαός της Αριστεράς είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει».
[...] όσα γράφει ταιριάζουν απολύτως στο σήμερα - μένει μόνο να αλλάξουν τα ονόματα των πρωταγωνιστών. [...] Συνεπώς: ε, όχι και καλή επιτυχία!
