Με ειδική έκθεσή του, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις οικονομικές επιπτώσεις που επιφέρει το υπαρκτό πρόβλημα της γήρανσης του πληθυσμού στη Γηραιά Ήπειρο.
Τι επισημαίνουν οι ειδήμονες του Ταμείου; Κατ' αρχάς, ότι το ποσοστό των συνταξιούχων (από τα 65 έτη και πάνω) θα σημειώνει άνοδο με ρυθμό δυσανάλογα μεγαλύτερο από το ποσοστό του εργατικού δυναμικού (τις ηλικίες 15 - 64). Και κατά δεύτερον, ότι η μέση ηλικία του εργατικού δυναμικού θα αυξηθεί σημαντικά, καθώς το ποσοστό των εργαζόμενων ηλικίας 55 - 64 ετών εκτιμάται ότι θα διαμορφωθεί τα επόμενα 20 χρόνια στο 33% έναντι του 15% - 20% που είναι σήμερα. Μάλιστα, σε αυτό το πλαίσιο η έκθεση του ΔΝΤ, επικαλούμενη εμπειρικά δεδομένα, εκτιμά πως η αύξηση του ποσοστού των εργαζόμενων ηλικίας 55 - 64 κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες συνεπάγεται τη μείωση της εργατικής παραγωγικότητας κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες. Επομένως, συμπεραίνουν οι ειδήμονες του Ταμείου, η ηλικιακή αύξηση των εργαζομένων θα επιφέρει δυσμενείς επιπτώσεις στην παραγωγικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας γενικά και ακόμα περισσότερο στις οικονομίες των "αδύναμων" κρίκων, όπως χαρακτηρίζονται οι χώρες του Νότου, Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία.
Το εξωφρενικό είναι ότι το ίδιο το ΔΝΤ, που κάνει αυτές τις εκτιμήσεις, είναι αυτό που ταυτοχρόνως εισηγείται την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, την αύξηση, με άλλα λόγια, του ποσοστού εκείνης της ηλικιακής ομάδας εργαζομένων που εκτιμά πως όσο αυξάνεται οδηγεί σε μείωση της εργατικής παραγωγικότητας. Η κοινή λογική, κατά πως θα έλεγαν οι θιασώτες -ημέτεροι και ξένοι- του εκσυγχρονισμού, λέει πως αν ισχύει η πρώτη παραδοχή, δεν μπορεί να ισχύει η επιλογή που προκρίνεται ως λύση. Πλην όμως, κάτι τέτοιο δεν αποτυπώνεται στις λύσεις που προωθούν οι ιεροκήρυκες του νεοφιλελευθερισμού, οι οποίοι ούτε που θέλουν να δουν την άλλη επιλογή, αυτή της δραστικής μείωσης των ωρών εργασίας, ημερησίων και εβδομαδιαίων, που προωθεί η Σουηδία βάζοντας στο τραπέζι το 6ωρο. Αποδεικνύοντας έτσι, για άλλη μια φορά, ότι επείγει η πολιτική διεύθυνση της οικονομίας και μάλιστα προς προοδευτική κατεύθυνση, που να βάζει στο περιθώριο τις πολιτικές λιτότητας και άγριας εργασιακής εκμετάλλευσης.
