Ελένη Ζωγραφάκη*
Το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου καταγράφηκε ήδη ως μια σημαντική ιστορική τομή για τη χώρα μας, όπως και για το συνδικαλιστικό κίνημα. Ταυτόχρονα, σηματοδότησε την έναρξη μιας νέας περιόδου, που χαρακτηρίζεται από διευρυμένες δυνατότητες, αλλά και αυξημένες απαιτήσεις και μεγαλύτερες ευθύνες. Στο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται μετεκλογικά συνυφαίνονται και εναλλάσσονται η προσδοκία και η αισιοδοξία με την αστάθεια και την αβεβαιότητα. Οι αφόρητες πιέσεις και οι αλλεπάλληλοι εκβιασμοί της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας στοχεύουν ευθέως στον εκφοβισμό και στην κάμψη της αγωνιστικότητας των εργαζομένων και τελικά στην παραίτησή τους από τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
Όμως ο κόσμος της εργασίας δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχτεί μια τέτοια εξέλιξη, που δεν θα σημάνει μόνο την αμετάκλητη επιστροφή στην καταστροφική πολιτική των μνημονίων, αλλά και την περαιτέρω επέκτασή της ως τα όρια της άκρας εξαθλίωσης. Οι εργαζόμενοι βλέπουν πλέον στην πράξη τις δυνατότητες για τον οριστικό τερματισμό των πολιτικών της λιτότητας και την έναρξη μας άλλης, ριζικά διαφορετικής πορείας της χώρας.
Στη συγκεκριμένη συγκυρία πρωταρχική επιδίωξη του συνδικαλιστικού κινήματος είναι η επαναφορά των πιο στοιχειωδών μισθολογικών, ασφαλιστικών, συνταξιοδοτικών και άλλων συλλογικών εργασιακών δικαιωμάτων που ανατράπηκαν βίαια κατά τη μνημονιακή περίοδο. Η συμφωνία-πλαίσιο με το Eurogroup της 20ής Φλεβάρη είναι αντικειμενικά ένας ετεροβαρής πολιτικός συμβιβασμός, που αντανακλά τον υφιστάμενο αρνητικό συσχετισμό των αντιπαρατιθέμενων δυνάμεων. Ταυτόχρονα μεταθέτει τη διευθέτηση των βασικών διαφορών στο μέλλον, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα προετοιμασίας για την άσκηση μιας πολιτικής που θα αμφισβητήσει έμπρακτα τη λιτότητα και θα ανακουφίσει τους εργαζόμενους, παρά το ασφυκτικό οικονομικό πλαίσιο που επιχειρεί με κάθε τρόπο να επιβάλει η διεθνής ολιγαρχία.
Στο φως αυτών των εξελίξεων, τα επικείμενα συνέδρια των δύο μεγάλων εκπαιδευτικών ομοσπονδιών, της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ, αποκτούν μια καθοριστική σημασία. Είναι αδήριτη ανάγκη να συμβάλουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό στη δημιουργία των προϋποθέσεων που είναι αναγκαίες για την ολοκληρωτική ανατροπή των πολιτικών της λιτότητας που επιβλήθηκαν και για την αποκατάσταση των κατακτήσεων που αμφισβητήθηκαν και ακυρώθηκαν στα μαύρα χρόνια των μνημονίων. Μόνο έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για μια ακόμα πιο δημοκρατική κοινωνία, δεσμευμένη στην ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Ο δρόμος αυτός δεν είναι καθόλου εύκολος. Όμως η ενιαία, αγωνιστική, μαχητική συσπείρωση των εργαζομένων, με βάση τις άμεσες ανάγκες και τους στόχους πάλης που διαμορφώθηκαν τελευταία, μπορεί να διασφαλίσει μια τέτοια πορεία, συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας νέας, απρόβλεπτης δυναμικής ανατροπών και ρήξεων προς όφελος του λαού. Οι πρώτοι καρποί αυτής της αγωνιστικής συσπείρωσης είναι ήδη ορατοί. Η επικείμενη, άμεση αποκατάσταση των εκπαιδευτικών που είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα ή και απολυθεί από την τελευταία συγκυβέρνηση δείχνει πως τίποτε δεν είναι ανέφικτο, σε πείσμα των θεωριών της αναποτελεσματικότητας των συνδικαλιστικών αγώνων, τις οποίες επιχειρούσαν να επιβάλουν οι εθελόδουλες κυβερνήσεις και οι ακόλουθοί τους τα τελευταία χρόνια.
Το συνέδριο της ΟΛΜΕ όμως έχει και ένα ακόμα ιδιαίτερο καθήκον. Χρειάζεται να συμβάλει, με τις αποφάσεις και τις επεξεργασίες του, στην ευρύτερη προσπάθεια για ένα δημόσιο σχολείο που θα συμπεριλαμβάνει όλα τα παιδιά χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς, με σύγχρονο πρόγραμμα σπουδών, που θα ανοίγει το δρόμο προς τη δημοκρατία, την ανάπτυξη και την κοινωνική δικαιοσύνη. Είναι γνωστό ότι οι αντιδραστικές αλλαγές στο Λύκειο την τελευταία διετία ενίσχυσαν τον ταξικό του χαρακτήρα και το μετέτρεψαν σε ένα διαρκές εξεταστικό κέντρο, που στόχευε να περιορίσει το μαθητικό πληθυσμό και να υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο το επίπεδο της παρεχόμενης μόρφωσης. Η τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση μετατράπηκε σε φτηνή, στενή και πρόωρη κατάρτιση και μαθητεία. Οι αλλεπάλληλες συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολικών μονάδων δημιούργησαν πρόσθετα εμπόδια στη φοίτηση πολλών παιδιών από τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα. Οι πιέσεις για ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης διαρκώς αυξάνονταν. Η διαρκής συρρίκνωση των πόρων για την παιδεία υπονόμευαν κάθε δυνατότητα βελτίωσης και αντιστάθμισης.
Η πορεία αυτή έχει ήδη αρχίσει να αναστρέφεται. Η «τράπεζα θεμάτων», η αξιολόγηση-χειραγώγηση, οι εισαγωγικές εξετάσεις στα πειραματικά είναι από τις πρώτες αντιδραστικές ρυθμίσεις που ανήκουν πλέον οριστικά στο παρελθόν. Μένει ασφαλώς να σχεδιαστούν και να θεσμοθετηθούν πολύ περισσότερα και πολύ πιο σημαντικά μέτρα. Και αυτό είναι ένα ακόμα μεγάλο στοίχημα που έχουμε αναλάβει ενόψει του 17ου Συνεδρίου της ΟΛΜΕ.
Σ' αυτήν ακριβώς τη φάση οι Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις, μέσα από τη συνεχή, ενωτική δράση τους, μπορούν και πρέπει να αναδειχτούν σε κύριο εκφραστή της συλλογικής βούλησης των εκπαιδευτικών για την προώθηση και επίλυση των προβλημάτων των εκπαιδευτικών και του δημόσιου σχολείου. Ο συλλογικός μας αγώνας σήμερα διεξάγεται αντικειμενικά κάτω από καλύτερες θέσεις. Σε καμιά περίπτωση όμως αυτό δεν σημαίνει επανάπαυση ή λογικές «ανάθεσης». Η ενότητα και η αποφασιστικότητα του κλάδου μας εξακολουθούν να είναι τα αναγκαία προαπαιτούμενα και σ' αυτή τη συγκυρία, αν θέλουμε να εδραιώσουμε και να διευρύνουμε τις συλλογικές μας κατακτήσεις.
* Η Ελένη Ζωγραφάκη είναι αντιπρόεδρος της ΟΛΜΕ
