[...] Να αρχίσουμε από την κλασική ερώτηση κάθε περιφερειακού ή και κεντρικού ΜΜΕ σε οποιαδήποτε υποψήφια: Πώς θα συνδυάσετε τις υποχρεώσεις σας στην πολιτική με τις υποχρεώσεις σας ως γυναίκας (ή συζύγου και μητέρας, ανάλογα με τις ιδιότητες της υποψήφιας), [...] ερώτηση η οποία όμως ποτέ δεν υποβάλλεται σε άντρα υποψήφιο, ακόμα κι αν είναι πολύτεκνος.
Εάν παρ' όλα αυτά η υποψήφια κατορθώσει να εκλεγεί -και το κατορθώνει πλέον σε σημαντικό ποσοστό, τόσο στο ελληνικό Κοινοβούλιο όσο και στους οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με την καθοριστική συμβολή της ποσόστωσης στις υποψηφιότητες, την οποία δεν πρέπει να υποτιμούμε καθόλου ούτε να ανεχθούμε οποιαδήποτε αμφισβήτησή της-, μπορεί να διαπιστώσει ότι της επιφυλάσσεται η παρουσίαση που έκαναν διάφορα ΜΜΕ στις γυναίκες της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές 2012. Πρόκειται για πραγματικό περιβόλι κακοήθων σχολίων, που αρχίζει από την εμφάνιση της καθεμιάς και φτάνει μέχρι την κοινωνική και κινηματική της δράση, της οποίας η απαξίωση δείχνει απλώς το ήθος των συντακτών. Ως προς την προέλευση των σχολίων σχετικά με την εμφάνιση γυναικών που συμμετέχουν στον δημόσιο βίο δεν υπάρχει κανένας περιορισμός και δυστυχώς επεκτείνονται μέσα στο Κοινοβούλιο, προερχόμενα ακόμη και από πρόσωπα με θεσμικό ρόλο.
Από την προσφώνηση της κ. Κατριβάνου ως η «κυρία με το παλτό», τα σχόλια του κυρίου Καλαντζή για το μπλουζάκι της κ. Μακρή και τις αναφορές των κοινοβουλευτικών συντακτών στη μίνι φούστα της κ. Παπακώστα μέχρι το αυθόρμητο ξέσπασμα του κ. Τραγάκη μπροστά στο ντεκολτέ της κ. Σόδη, που όμως έπρεπε την επόμενη μέρα να ισοφαριστεί από τα εντεταλμένα ΜΜΕ με τα αήθη σχόλια για την μπλούζα της κυρίας Παπαδημητρίου, το μήνυμα είναι ένα: σε παρακολουθούμε και σε κρίνουμε όχι κατά προτεραιότητα για την πολιτική σου παρουσία, όπως κάνουμε για τους άντρες, αλλά για την εμφάνισή σου, και μάλιστα για εκείνα τα στοιχεία της που σχετίζονται άμεσα με το γεγονός ότι είσαι γυναίκα. Αλλά και η πολιτική παρέμβαση μια γυναίκας θεωρούν κάποιοι ότι μπορεί να αντιμετωπίζεται με ενδυματολογικούς όρους, όπως έκανε ο κ. Κουκουλόπουλος με την κ. Τζάκρη - πόσο μάλλον όταν αυτή η πολιτική παρέμβαση έχει ενοχλητικό περιεχόμενο. Ο ατελείωτος κατάλογος των απαράδεκτων σχολίων και χαρακτηρισμών σε βάρος της Ζωής Κωνσταντοπούλου αποτελεί αδιάψευστη μαρτυρία. Ενώ ο κ. Στύλιος απέναντι στην κ. Κανέλλη ξεπέρασε ακόμα και το όριο που ο κ. Σαμαράς μπορεί να ανεχθεί. Και αν η παρέμβαση της πολιτικού αφορά άμεσα κυκλώματα του κοινού ποινικού δικαίου, αντίστοιχου επιπέδου με τον χώρο είναι και τα σχόλια, όπως αυτά σε βάρος της βουλεύτριας Ηλείας Έφης Γεωργοπούλου - Σαλτάρη.
Ακόμα κι όταν το επίδικο ήταν απλώς μια αναβαθμισμένη θέση σε κάποια επιτροπή, το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε εναντίον της κυρίας Παπακώστα δεν αφορούσε τις ικανότητες και τις απόψεις της, ήταν απλώς η αποστροφή «δεν θα το κάνουμε πασαρέλα εδώ», συνδυασμένη με πρόταση για αυστηρότερο ενδυματολογικό κώδικα. Η προσπάθεια βουλευτριών της τότε συγκυβέρνησης να αντισταθούν σε αυτή την τακτική με βάση κείμενο της κυρίας Ρεπούση, που μπήκε για συζήτηση στην Επιτροπή Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, χαρακτηρίστηκε «Συνωμοσία των Ταγιέρ» και η διαφοροποίηση των βουλευτριών της αντιπολίτευσης, που ήταν όμως στο ίδιο πνεύμα και κάθε άλλο παρά απορριπτική, περιγράφτηκε ως «Τα σανέλ και τα ταγάρια γίνανε μαλλιά κουβάρια».
Σε προεκλογικές περιόδους η κατάσταση παροξύνεται, ανάλογα βέβαια και με τον χαρακτήρα του «δράστη». Κασιδιάρης εναντίον Δούρου και Κανέλλη πριν τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, Πάγκαλος εναντίον Δούρου, σε απίστευτο ρεκόρ χυδαιότητας πριν από τις τελευταίες περιφερειακές εκλογές. Οι περίοδοι ηρεμίας προσφέρονται για ενασχόληση με την νεολαία, καλά είναι από μικρές να ξέρουν τι τις περιμένει.
Ο κατάλογος θα μπορούσε να εμπλουτιστεί κι άλλο είτε με ευθείες επιθέσεις, και λυπάμαι για όσες παραλείπω, είτε με εκείνες τις αδιόρατες μορφές διάκρισης που μόνο με συστηματική έρευνα μπορούν να πιστοποιηθούν. Για παράδειγμα, το πόσο συχνά αρνείται το Προεδρείο τον λόγο επί προσωπικού σε άντρες και πόσο σε γυναίκες. Η επίκληση του κανονισμού της Βουλής και ιδιαίτερα του άρθρου 77 με τις αναφορές στην αντικοινοβουλευτική συμπεριφορά είναι ένα όπλο του οποίου η χρήση προϋποθέτει ότι η παραπονούμενη (βουλεύτρια) και ο κρίνων (πρόεδρος, σχεδόν πάντα άνδρας) έχουν κοινό κώδικα περί του τι είναι «απρεπής συμπεριφορά με λόγια και έργα» - κοινό κώδικα που η εμπειρία δείχνει ότι δεν υπάρχει και είναι θέμα διεκδίκησης να διαμορφωθεί, πράγμα που δεν σημαίνει ότι όπου ισχύουν κώδικες θεσμοθετημένοι σε διαφορετικό πλαίσιο, π.χ. δημοσιογραφική δεοντολογία, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Οι συντονισμένες παρεμβάσεις των παρουσών, από το ευρύτερο δυνατό πολιτικό φάσμα, κάθε φορά που εμφανίζεται το φαινόμενο του σεξιστικού λόγου και της απαξίωσης λόγω φύλου ή συμπεριφορές διάκρισης, αποτελούν αναγκαία προϋπόθεση της εφαρμογής οποιουδήποτε κώδικα ή κανονισμού με τρόπο που να προάγει την αντίληψη της ισότητας των φύλων και τον σεβασμό στα δικαιώματα των γυναικών (εκλεγμένων και εκπροσωπούμενων).
[Αποσπάσματα από την ομιλία της Αφροδίτης Σταμπουλή]
