Με την τελευταία απειλή επιστράτευσης των καθηγητών Μ.Ε. η τρικομματική κυβέρνηση έδειξε το προσωπείο της και αποκάλυψε τις αυταρχικές διαθέσεις της για τη δημόσια εκπαίδευση και το δημόσιο σχολείο.
Η «δικτατορική» παρεμπόδιση του τελευταίου καταφυγίου των εργαζομένων, του δικαιώματος της απεργίας, ήρθε ως επισφράγισμα στα αντιδραστικά μέτρα, που πήρε το τελευταίο διάστημα εναντίον του εκπαιδευτικού κόσμου, των μαθητών και της Παιδείας γενικότερα.
Η μείωση των δαπανών για την εκπαίδευση στο επονείδιστο 2,2%, το κατώτερο όλων των ευρωπαϊκών χωρών, συνεχίστηκε με τις συγχωνεύσεις σχολείων και την υπερπληθώρα μαθητών στα σχολικά τμήματα, μέχρι και άνω των 30 παιδιών, γυρνώντας μας πίσω στη δεκαετία του '60 και απέχοντας παρασάγγας από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Η αφαίμαξη του μισθού των εκπαιδευτικών, των χειρότερα αμειβομένων στη Ευρωζώνη, αφορά όχι μόνο στους ίδιους, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία, γιατί «ο φτωχός δάσκαλος σημαίνει αμόρφωτο λαό», όταν οι δυσκολίες βιοπορισμού του τον απομακρύνουν από την αυτομόρφωση και αυτοβελτίωσή του και η υποχρεωτική κρατική επιμόρφωση έχει πάψει προ πολλού να προσφέρεται.
Η αυταρχικού τύπου αξιολόγηση δυστυχώς δεν συνδέεται με την προσφορά καλύτερου εκπαιδευτικού έργου, αλλά με απολύσεις, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της τρόικας, με τρομοκρατία και πειθαναγκασμό, αφού οι «ημέτεροι» πάντα επιπλέουν στην ελληνική κοινωνία. Αλλά η ελευθερία του διδάσκοντος, μαζί με την εκπαιδευτική επάρκεια και την παιδαγωγική κατάρτιση, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη διδασκαλία.
Η αύξηση του ωραρίου του εκπαιδευτικού κόσμου και το αίτημά του για κατάργηση αυτού του μέτρου δεν είναι συντεχνιακό, αλλά αφορά στο σύνολο της κοινωνίας, εφόσον συνδέεται με τις 14.000 απολύσεις αναπληρωτών καθηγητών και τις 1.000 απολύσεις μονίμων, που με την αύξηση του ωραρίου θα είναι περιττοί. Και βέβαια το όνειρο διορισμού χιλιάδων νέων εκπαιδευτικών με αυξημένα προσόντα θα απομακρύνεται ακόμη περισσότερο και θα παραπέμπεται στο αβέβαιο μέλλον.
Τέλος, η παρεχόμενη διδασκαλία με τα απαρχαιωμένα και συντηρητικά βιβλία, με την αποστασιοποίηση από τους παιδαγωγικούς στόχους της μόρφωσης ως αυταξίας, του ανθρωπισμού, της ευρύτερης καλλιέργειας και της πολιτικοποίησης, με τις επαπειλούμενες συνεχείς εξετάσεις και τη φετιχοποίηση των πανελλαδικών εξετάσεων, αποστασιοποιείται διαρκώς από το πρότυπο του ολοκληρωμένου ανθρώπου, που απαιτεί η ελληνική κοινωνία και η σύγχρονη εποχή.
Σ' αυτή την τρικομματική πολιτική για την εκπαίδευση η μόνη απάντηση είναι η κατανόηση από όλη την κοινωνία ότι πρέπει να υπερασπιστεί τη δημόσια εκπαίδευση ως κοινωνικό αγαθό και κτήμα όλου του λαού, και κατ' επέκταση τον εκπαιδευτικό, που επάξια την υπηρετεί. Παράλληλα, να αναπτύξει αγώνες από κοινού με τον εκπαιδευτικό κόσμο για την αποτροπή αυτής της αντισυνταγματικής εκτροπής, αλλά και την ανατροπή της αυταρχικής κυβέρνησης που την μεθοδεύει.
* Η Μυρσίνη Αθανασιάδου είναι εκπαιδευτικός
