Της Διονυσίας Μπάκα, που λείπει
Αν το ραδιόφωνο είναι η συντροφιά των μοναχικών ανθρώπων, αν πληροφορεί έγκαιρα, αν είναι τάπια και μετερίζι αντιστεκόμενο στον σημερινό ζόφο, αν "ακούει" καθώς λέει, στιγματίζει και προτείνει τελικά το δυσεύρετο πολιτικόν ήθος, πιστεύω ότι βρίσκεται στον καλόν δρόμο επιβάλλεται αυτόνομα η παρουσία του, καθώς προσπαθεί ν' αγκαλιάσει με αλλεπάλληλα μηνύματα σημάδια καπνού και φωτιές που επικοινωνούν και προσδιορίζουν τους δρόμους φωτίζοντάς τους. Τι άλλο, σκέφτομαι, μπορεί να κάνει ένας παρόμοιος σταθμός σε χαλεπά ημερόνυχτα εν καιρώ ειρήνης - έστω συμβατικής; (Να 'ναι λέτε υποκειμενικές μεροληψίες ή διαπιστώσεις υπεραισιόδοξες;). Όλα μπορούν να συμβαίνουν στον κόσμο.
Το ραδιόφωνο λοιπόν στον χώρο του πληροφοριακού και ψυχαγωγικού περιθωρίου, το 105 και 5, το Κόκκινο εννοώ, μπήκε για τα καλά στο εδώ προσκήνιο προσεγγίζοντας τις αξίες της ζωής λίγον καιρόν πριν. Έγινε θέση αναγνωρίσιμη, ανάχωμα, κάστρο υπόγειο ατμοσφαιρικής εμβέλειας, τάπια όθεν εκπορεύονται πλείστα όσα του Συντάγματος και του καθημερινού Πολιτισμού του. Βήμα ταπεινό αν προτιμάτε, συντροφιά της σημερινής μοναξιάς και συντονιστής του όποιου μέλλοντος.
(Πριν μερικά χρόνια, προς την Αθήνα κατεβαίνοντας μέσα στο τρένο, έτυχε να συνταξιδεύω με τον Μανόλη Γλέζο και τη γυναίκα του. Μετά από κάποιες αναγνωρίσεις, του 'λεγα ότι λείπει από τη σημερινή Αριστερά κάποιο μέσο πλατύτερης επικοινωνίας, γιατί ο κόσμος δεν γνωρίζει σήμερα τι σημαίνει -επακριβώς- Αριστερά. Λείπει κάποια τηλεόραση που θα προβάλει -έστω λίγες ώρες- τα προβλήματα, τα αιτήματα και τα όνειρα του κοσμάκη.
Τι στην ευχή, συμπλήρωνα, το μεγάλο κόμμα έχει το δικό του "γυαλί", η Εκκλησία επίσης, διάφοροι "φιλοξενούμενοι" καθημερινά διαλαλούν την πραμάτεια τους, ο Συνασπισμός τι κάνει στον χώρο αυτόν, απόσωσα. Σα να μην υπάρχουμε μοιάζει - αυτά όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ως Συνασπισμός δεν είχε τα σημερινά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις.
Καλά θυμάμαι την απάντησή του:
"Σήμερα χρειαζόμαστε το 'γυαλί' δίκιο έχεις, μα κάναμε το πρώτο βήμα, το Κόκκινο ραδιόφωνο. Αυτό μπορούμε").
Τότε δεν το 'ξερα, δεν το 'χα ακούσει. Λίγο μετά το ανακάλυψα παρακολουθώντας το σε μόνιμη σχεδόν βάση πρωί - βράδυ, μια ανθρώπινη παρουσία, χρήσιμος φίλος και σύντροφος. Κοντά, θέλω να πιστεύω, στην αλήθεια, τιτιβίζοντας με νέα πρόσωπα, νέα ονόματα, λιγότερο γνωστά στις διαδρομές των ερτζιανών κυμάτων, ενημερώνουν, σχολιάζουν, στηλιτεύουν και σατιρίζουν, ενισχύουν το ανθρώπινο φρόνημα ξορκίζοντας τη βαρβαρότητα, κρίνουν και φυσικά κρίνονται.
Ο χώρος του Κόκκινου είναι απέραντος γι' αυτό επιδέχεται βελτιώσεις (ο κουμπαράς είναι γεμάτος). Θέλω να πω, και άλλα ικανά στελέχη μπορούν να προσθέσουν στο (προγραμματισμένο) αποτέλεσμα των εκπομπών του όταν δεν ξαφνιάζουν με την αυτονόητη ποιότητά τους και ανάλογη σοβαρότητα.
Γνωστόν είναι πως οι ώρες και τα μερόνυχτα αλέθοντας στον ζόφο της σημερινής καταστροφής μαζί και τις πράξεις των πολιτών, μαζί και τα όνειρά τους -κανείς δεν μένει στο απυρόβλητο. Κάτι ωστόσο θυμίζει τους όρους "δράση" - "αντίδραση" και τηρουμένων των αναλογιών την παλαιότερη "Επιθεώρηση Τέχνης", στον αγωνιστικόν κυρίως τομέα. Κάτι θυμίζει και από εκείνην.
Συνολικά, σήμερα το Κόκκινο ραδιόφωνο είναι μια αξιόλογη κίνηση, χρήσιμη οπωσδήποτε. Είναι αυτό που ακούγεται κι αυτό που ακούει πλατύτερα τις κακότητες και τις ευθύνες του καθενός μας. Ο τόπος των διορθωτικών (ριζικών) διεκδικήσεων και αλλαγών - ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν!
Με τη λογικήν αυτήν -με λογισμό και με όνειρο- το Κόκκινο μπορεί να 'ναι η εμπόλεμη εμπροσθοφυλακή εν καιρώ Ειρήνης του Κόσμου που πιστεύει στη φωνή του, που πιστεύει στην ανάσα του. Αρκεί να τηρήσει στο ακέραιο, η ψηλότερα ιστάμενη Επιτροπή, όσα υπόσχεται, όσα μπορεί και όσα δεν μπορεί να πραγματοποιήσει.
Κάθε αγώνας μάταιος δεν είναι.
Μάρκος Μέσκος, Απρίλης 2014
