του Φώτη Νεκτάριου Σαγώνα*
(Μέρος Α': Οικονομικός Πόλεμος - Εισβολή)
Βασικός στόχος κάθε πολέμου είναι η υποταγή του αντιπάλου στη θέληση του νικητή. Η κυριαρχία με εργαλεία τον φόβο και τον θάνατο. Αναλλοίωτη η καταστροφική ορμή του πολέμου: Από τις άγριες φυλές κυνηγών, που συνέθλιβαν τα κεφάλια των εχθρών τους, μέχρι σήμερα, όπου ζωές χάνονται με το πάτημα πλήκτρων μπροστά σε μια οθόνη.
Κάθε νικητής σε πόλεμο αποκτά και την ευθύνη της «διαχείρισης» του ηττημένου. Κάθε νικητής, στο μέτρο που επιθυμεί να κυριαρχήσει στον ηττημένο, είναι υποχρεωμένος να επιβάλει κατοχή. Στη χώρα, στον πλούτο της, στις συνειδήσεις των ηττημένων.
Μιλώντας για κατοχή, αξίζει να αναρωτηθούμε τι ακριβώς μπορεί να κατέχει ένας κατακτητής σε μια ηττημένη χώρα. Το έδαφος, τη θάλασσα; Ναι, εάν έχει τις αναγκαίες δυνάμεις κατοχής. Πλουτοπαραγωγικές πηγές; Πόλεις, χωριά, λιμάνια, αεροδρόμια, οδικούς και σιδηροδρομικούς άξονες; Μήπως τράπεζες; ΜΚΟ, Ιδρύματα Πολιτικής Σκέψης, ΜΜΕ, πολιτικά κόμματα; Υπάρχουν διακριτές κόκκινες γραμμές που ορίζουν πότε ένας τόπος, χώρος, θεσμός, βρίσκεται στην κατοχή του εχθρού μας;
Όσο προσεγγίσουμε την έννοια της κατοχής με όρους υλικούς, τα πράγματα είναι απλά: Όποιος ελέγχει βάσει νόμου μια περιοχή, είναι αυτός που την κατέχει, επίσης όποιος έχει τη δύναμη των όπλων για να την επιβάλει. Αλλά ακόμη και η στρατιωτική κατοχή έχει νομοθεσία που την ορίζει. (Ας θυμηθούμε το κατοχικό αναγκαστικό δάνειο που πήρε η Γερμανία από την Ελλάδα και που ακόμη οφείλει στη χώρα μας.) Αφού ο πολιτισμός μας δεν αναγνωρίζει, επίσημα, τον νόμο της ζούγκλας, κάθε κατακτητής υπόκειται σε όρους και κανόνες. Εάν δεν τους εφαρμόζει, θα υποστεί τις συνέπειες και, ίσως, συρθεί σε διεθνή δικαστήρια, κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου.
Τι συμβαίνει όμως στις περιπτώσεις ενός ακήρυχτου οικονομικού πολέμου, όπως αυτού που βιώνουμε σε Ελλάδα και Κύπρο; Πώς ορίζονται οι κατακτητές μας και σε ποιο Δίκαιο Πολέμου υπόκεινται; Προφανώς σε κανένα, αφού οι νέοι, τέτοιου τύπου, πόλεμοι δεν έχουν οριστεί με διεθνείς συμβάσεις!
Υπάρχει δηλαδή σήμερα ένα συλλογικό, υπερεθνικό, υποκείμενο «Αγορών» που επιτίθεται, δίχως να κηρύττει πόλεμο, που καταστρέφει έθνη, δημιουργεί πρόσφυγες, έχει την ηθική -τουλάχιστον- αυτουργία για τον θάνατο χιλιάδων αμάχων σε αυτές τις χώρες και είναι υπεράνω νόμου; «Στρατιώτες» αυτού του εχθρού μπορούν να ασκούν εξουσία κατοχής στο «Όνομα των Αγορών» και να αποποιούνται τις ευθύνες των πράξεών τους; Υποτελείς κρατικοί λειτουργοί μπορούν να υπογράφουν κατοχικά διατάγματα και «θανατικές καταδίκες» των συμπολιτών τους (αυτούς που έχουν ορκιστεί να προστατεύουν) απαγορεύοντάς τους την πρόσβαση στην Υγεία, οδηγώντας τους κατά χιλιάδες στην αυτοχειρία;
Κανένας δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο. Κανένας άνθρωπος δεν έχει, ούτε επιτρέπεται να έχει, απόλυτη εξουσία στη ζωή, στην ψυχή και στο ελεύθερο πνεύμα των συνανθρώπων του. Κι αν αξιώνει τον εαυτό του σε τέτοιου είδους εξουσία, τότε κρίνεται ανάλογα! Αν δεν αντέχει την κρίση, παραιτείται... Αλλιώς υπόκειται στον νόμο. Με κατηγορίες, ίσως, προδοσίας, γενοκτονίας, εγκλημάτων πολέμου. Αυτόν ήταν, πάντα, το βάρος ενός «ναι» στις δυνάμεις κατοχής.
Απλοί συνάνθρωποί μας, με όνειρα και, ίσως, όμορφες οικογένειες, συνεργούν ενάντια στη χώρα τους ενόσω αυτή δέχεται σφοδρή επίθεση! Οι πιο αφελείς απ' αυτούς ίσως να πιστεύουν πως υπηρετούν ένα σύστημα ιδεών. Οι περισσότεροι γνωρίζουν ακριβώς τι κάνουν. Κι αυτό, συνήθως, υπαγορεύεται από ιδιοτελή συμφέροντα και δεσμεύσεις. Εξάλλου δεν νοείται άγνοια νόμου.
Κι εδώ φτάνουμε σ΄ ένα κρίσιμο σημείο: Πώς προσεγγίζεται η κατοχή με πνευματικούς όρους; Πότε ένας άνθρωπος κατέχει, ελέγχει τη βούληση των συνανθρώπων του; Πότε υπαγορεύει τη σκέψη τους; Πότε τους υποτάσσει, σε τέτοιο βαθμό ώστε να οδηγούν, με δική τους επιλογή, τη χώρα τους, τον λαό τους, τις οικογένειές τους στην καταστροφή;
-Ποτέ!
Αυτή η μονολεκτική απάντηση είναι η πικρή αλήθεια!
Κάθε άνθρωπος έχει ελευθερία σκέψης. Κάθε ενήλικας, με σώας τας φρένας, έχει την ευθύνη των πράξεών του. Όπως στη θαυμαστή κινηματογραφική ταινία «Matrix» ο ήρωας έφτανε σε ένα κομβικό σημείο επιλογής, να διαλέξει το χαπάκι που θα τον αφύπνιζε ή το χαπάκι που θα συντηρούσε την πλάνη ενός ψεύτικου κόσμου, έτσι κι εμείς, απ' τη στιγμή που έχουμε ενημερωθεί για όσα συμβαίνουν σε αυτόν τον πόλεμο, έχουμε επιλογές. Ακόμη και η εμμονή στην πλάνη είναι μια συνειδητή επιλογή - μη δράσης. Όσο συνειδητή ήταν μια πράξη πλυσίματος των χεριών πριν δυο χιλιετίες.
Σε έναν πόλεμο όπου ο αντίπαλος στοχεύει να καταβάλει και το πνεύμα μας, όσο δεν αφήνουμε κενά στη συνείδησή μας, όσο δεν υποτασσόμαστε στις καταστροφικές του αξίες, τόσο δεν υπάρχει τόπος κατοχής. Πρώτα μέσα μας.
* Ο Φώτης Νεκτάριος Σαγώνας είναι ιδρυτικό μέλος της Ελεύθερης Πολιτείας (συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ)
