Αγαπητή Ευγενία,
Με ρωτάς τι κάνω. Φυλλομετρώ τις σελίδες του πολύτομου βιβλίου που έχει τον τίτλο «Διαφθορά και διαπλοκή στην Ελλάδα». Εγώ θα το έλεγα «επιχείρηση καθαρά χέρια». Όσο εμβαθύνω, τόσο μπερδεύομαι. Ένα αξεδιάλυτο κουβάρι έχουν γίνει όλα μέσα μου. Έπαθα κατάθλιψη. Μα καλά, τόση γενικευμένη σήψη και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι;
Έχουμε και λέμε. Βεβαίως είμαστε υπέρ της κάθαρσης και, επιτέλους, ύστερα από πολλά χρόνια ασυδοσίας και ατιμωρησίας βλέπουμε πίσω από την κουρτίνα. Και αυτό που βλέπουμε μας προκαλεί αποστροφή. Φοβάμαι, όμως, ότι μπορεί να μείνουμε στα όρια των σκανδάλων, χωρίς να δούμε βαθύτερα ποιες είναι οι αιτίες που εξέθρεψαν αυτά τα φαινόμενα. Το σπουδαιότερο, χωρίς να αντλήσουμε τα απαραίτητα διδάγματα και να τα μετουσιώσουμε σε θεσμούς διαφάνειας και ελέγχου. Χωρίς να θωρακίσουμε τη δημοκρατία.
Το φοβάμαι αυτό, γιατί βλέπω πώς συμπεριφέρεται το μιντιακό σύστημα που είναι στενά συνδεδεμένο με το πολιτικό. Διαχειρίζεται την κρίση εντελώς επιπόλαια, με σκοπό να προκαλέσει εντυπωσιασμό, επιστρατεύοντας τον λαϊκισμό και τον κιτρινισμό για να ψαρεύει πελατεία. Μόλις αντιληφθεί ότι δεν έχει πια να βγάλει κάτι από το θέμα, το εγκαταλείπει και σπεύδει σε άλλη περιοχή. Και αρχίζει νέα... σεντονιάδα. Ο κόσμος παρακολουθεί ενεός και φτύνει στον κόρφο του, ενώ αυξάνει κατακόρυφα η δυσπιστία, όχι μόνο στο πολιτικό σύστημα, αλλά σε κάθε θεσμό.
Το είπα και το επαναλαμβάνω. Τα επίπεδα του μηδενισμού ανεβαίνουν επικίνδυνα. Πού βαδίζουμε μέσα στη γενική ενοχοποίηση; Θέλει μεγάλη προσοχή, γιατί οι καιροί είναι περίεργοι. Στην κοντινή και ευρύτερη γειτονιά μας βλέπουμε εξεγέρσεις, που όμως δεν είναι κατά κανόνα προς την πλευρά της κατίσχυσης των δημοκρατικών θεσμών και της ενίσχυσης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Εθνικιστικές, ακροδεξιές, φασιστικές δυνάμεις, υπό τον αντισυστημικό μανδύα, πληγώνουν περαιτέρω την έτσι κι αλλιώς χωλαίνουσα, ατελή δημοκρατία. Φαίνεται πως είναι πολύ αποδοτικές πλέον οι κραυγές κατά πάντων και η γενική καταγγελία. Φαίνεται πως αποφέρει πολιτικά κέρδη το «γαία πυρί μιχθήτω». Τελευταίο παράδειγμα, τα γεγονότα του Κιέβου. Η πλατεία της Ανεξαρτησίας, παρασυρμένη από την εξαλλοσύνη του λεγόμενου «Πράβι Σέκτορ», των φασιστών και ακροδεξιών, τίναξε στον αέρα τη συμφωνία κυβέρνησης - διαδηλωτών, προκρίνοντας, αντί του συμβιβασμού, τον δρόμο της σύγκρουσης. Λύθηκε η κρίση; Μάλλον έγινε πιο βαθιά και σύνθετη.
Κραυγάζουν κι εδώ εναντίον του θεσμού του κόμματος, τώρα και κατά των ΜΚΟ, σκόπιμα μπερδεύοντας τις πραγματικές με τις απομιμήσεις τους, για να γίνει τι; Υπάρχει κοινοβουλευτική δημοκρατία χωρίς κόμματα; Ή δημοκρατία ή φασισμός-ολοκληρωτισμός, έτσι έχει το πράγμα. Η πολιτισμός της πολιτικής, η αυτοδικία και η αυθαιρεσία. Το θέμα είναι να ασχοληθεί ο κοινωνικός διάλογος με το πώς οικοδομούνται και πώς λειτουργούν τα κόμματα. Να αναπτύξει η κοινωνία αξιολογικά κριτήρια, χωρίς να φθάνει στην αφελή συνολική απόρριψή τους. Να τα υποχρεώνει σε συνεχή λογοδοσία. Να δίνει σημασία στις προγραμματικές θέσεις τους.
Τελευταία σχηματίστηκαν και σχηματίζονται κομματίδια που πλασάρονται ως σοβαροί κομματικοί οργανισμοί. Χρειάζεσαι τον μίτο της Αριάδνης για να μη χαθείς στους διαδρόμους της κομματικής γεωγραφίας. Απαξιώνουν έτι περισσότερο τον θεσμό, για να μην πω τον γελοιοποιούν. Αυτά είναι κόμματα - σύλλογοι, που πέραν της προβολής κάποιων προσώπων είναι αμφίβολο αν συνεισφέρουν στην πολιτική ζωή. Χρειάζεται ένα κόμμα μια κρίσιμη μάζα προϋποθέσεων. Ιδεολογία, ναι, ιδεολογία - πρόγραμμα, στελέχη και μέλη. Οργανώσεις και διακλάδωση σε όλη την Ελλάδα. Και τότε να μιλήσουμε.
ΜΕΛΙΝΑ ΒΟΛΙΩΤΗ
