Αυτό το ευρηματικό, εύστοχο και εξαιρετικά παραστατικό μήνυμα, προτροπή και διαπίστωση συνάμα, διάλεξαν οι εργαζόμενοι στο Ε.Μ. Πολυτεχνείο ως σύνθημα της εκστρατείας τους ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές της διαθεσιμότητας και της απόλυσης. Το ερώτημα που θέτουν στο ξεκίνημα της βιντεοταινίας τους είναι πραγματικά αμείλικτο: «Έτσι, με δυο υπογραφές απολύομαι. Σου φαίνεται αξιοκρατικό; Σου φαίνεται νοικοκυρεμένο;». Και συνεχίζουν: «Πρέπει να σκύψω, να σωπάσω, να πω κι ευχαριστώ που γίνομαι περιττός». Με την ίδια απλότητα και αμεσότητα φτάνουν, στο σποτάκι που διακινούν, στη ρίζα του προβλήματος, στον αρνητικό κοινωνικό αυτοματισμό: «Και ο διχασμός μας σε δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, ΑΚΡΩΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΙΚΟΣ!» τονίζουν. Όπως, όμως, οι πάντες πλέον κατανοούν, η κατάσταση αυτή έχει φτάσει στο απροχώρητο. «Δεν θα μείνουμε αδρανείς! Δεν γυρίζουμε πίσω σε Μεσαίωνα εργασιακό!» είναι η απόφαση που διατρανώνουν στο τέλος του βιντεοσκοπημένου μηνύματός τους. Αλλά για επιτευχθεί ο στόχος τους, ένας δρόμος υπάρχει. Και τον διαμηνύουν καταληκτικά:
p Μπορούμε όλοι μαζί να κάνουμε κάτι γι' αυτό!
p Αλληλεγγύη!
p Λέμε όχι στο φόβο.
p Ακουμπάμε στον διπλανό μας!
(Το βίντεο μπορείτε να το αναζητήσετε στη διεύθυνση:
http://www.youtube.com/watch?v=bHswDjHKtWE#t=245 ).
Αργυρώνητα μεταπτυχιακά και δωρεάν παιδεία
Εντείνονται τελευταία από πολλές πλευρές οι πιέσεις για την καθιέρωση διδάκτρων στις μεταπτυχιακές σπουδές. Έτσι, σύμφωνα με δημοσίευμα της «Δημοκρατίας» (7-10), «στο Πάντειο Πανεπιστήμιο έχει ήδη ανοίξει η κουβέντα για το ενδεχόμενο επιβολής ‘δικαιώματος εγγραφής' στις μεταπτυχιακές σπουδές, οι οποίες μέχρι σήμερα προσφέρονταν δωρεάν». Προστίθεται μάλιστα με νόημα (και σκοπιμότητα;) στο σχετικό ρεπορτάζ ότι «το Πάντειο Πανεπιστήμιο δεν είναι το μόνο που σκέφτεται να βάλει ‘τέλος' στις δωρεάν μεταπτυχιακές σπουδές για οικονομικούς λόγους». Η αιτία που προβάλλεται είναι ευλογοφανής: η οικονομική καχεξία στην οποία έχουν καταδικάσει τα πανεπιστημιακά ιδρύματα οι μνημονιακές πολιτικές. Πού θα μπορούσε όμως να οδηγήσει μια τέτοια «λύση»; Δεδομένου ότι όλοι οι εκπαιδευτικοί θεσμοί βρίσκονται σε μια παρόμοια δυσχερή θέση, γιατί να μην επιδιώξει, φερ' ειπείν, και κάθε σχολική μονάδα, οποιασδήποτε βαθμίδας, να επιβάλει κάποιο επιπλέον «χαράτσι» στη δεινά χειμαζόμενη ελληνική οικογένεια; Γιατί να μην κάνουν το ίδιο και οι αντίστοιχες δημόσιες δομές υγείας, πρόνοιας κ.ο.κ.; Με αυτό τον τρόπο τι άλλο επιτυγχάνεται παρά να γίνει ακόμα πιο ταξική η κατανομή των υπηρεσιών της εκπαίδευσης, της υγείας και των άλλων δημόσιων παροχών; Ειδικά στον ευαίσθητο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που ήδη πλήττεται θανάσιμα από την πρακτική των διαθεσιμοτήτων και των απολύσεων, μια τέτοια εξέλιξη θα σηματοδοτήσει την περαιτέρω «αριστοκρατικοποίηση» των σπουδών σε μεταπτυχιακό επίπεδο. Ελπίζουμε ότι το σχετικό δημοσίευμα της «Δημοκρατίας» δεν είναι ακριβές. Ταυτόχρονα, επισημαίνουμε την αδήριτη ανάγκη οργάνωσης ενός παλλαϊκού μετώπου αντίστασης, ώστε να ανατραπεί η βασική πηγή όλων αυτών των δυσλειτουργιών: η πολιτική των ανισοτήτων και της οικονομικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Κύριε υπουργέ, τι λέτε γι' αυτό;
Επίορκοι, κοπανατζήδες, τεμπέληδες κι αδιάφοροι είναι μερικοί μόνο από τους πιο ήπιους χαρακτηρισμούς με τους οποίους κοσμούν αφειδώλευτα τους/τις εκπαιδευτικούς της χώρας μας οι ταγοί του υπουργείου Παιδείας. Από κοντά και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης σπεύδουν να εμπεδώσουν στο κοινό τους παρόμοιες στερεοτυπικές αντιλήψεις. Άλλωστε, πώς αλλιώς θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν οι πολιτικές της διαθεσιμότητας και των απολύσεων, που προωθεί η κυβέρνηση; Έρχεται όμως μια διεθνής έρευνα να ανατρέψει αυτά τα αναιτιολόγητα κλισέ με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Η Ελλάδα καταλαμβάνει ανάμεσα σε 21 χώρες τη δεύτερη θέση (και μάλιστα την πρώτη στην Ευρώπη) σε ό,τι αφορά το κύρος των εκπαιδευτικών και την εμπιστοσύνη με την οποία τους/τις περιβάλλουν οι πολίτες, αφήνοντας πίσω της χώρες όπως Φιλανδία, Γερμανία, Ελβετία, Ολλανδία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία και Ηνωμένο Βασίλειο. Καλύτερη αναγνώριση δύσκολα θα μπορούσαν να βρουν οι Έλληνες εκπαιδευτικοί με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας των εκπαιδευτικών (5η Οκτωβρίου). Όταν όμως οι ερωτώμενοι πολίτες καλούνται να αξιολογήσουν το εκπαιδευτικό σύστημα, το βαθμολογούν με 4 στα 10, δηλαδή «κάτω από τη βάση». Πίσω από αυτή την έρευνα δεν βρίσκεται, όπως θα υπέθεταν οι κακόβουλοι, κάποιος Έλληνας ερευνητής, αλλά οι πανεπιστημιακοί καθηγητές Πέτερ Ντόλτον του Πανεπιστημίου του Σάσσεξ και Όσκαρ Μαρκενάρο Γκουτιέρεζ του Πανεπιστημίου της Μάλαγας. Γνωρίζουμε καλά τα προβλήματα που έχουν τέτοιες συγκριτικές έρευνες σε παγκόσμια κλίμακα καθώς και τη σχετικότητα των πορισμάτων τους. Ωστόσο, η εικόνα των Ελλήνων εκπαιδευτικών που αναδύεται από αυτή την έρευνα είναι ιδιαίτερα θετική, και προκύπτει παρά τον πόλεμο λάσπης που έχει ξεσπάσει εναντίον τους από την κυβέρνηση και τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης. Και αυτό πιστεύουμε ότι πρέπει να προβληματίσει σοβαρά τους κήνσορες της «Νερατζιώτισσας».
Αναιτιολόγητη δίωξη
Στη σκιά της άνανδρης δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από τη Χρυσή Αυγή τον περασμένο μήνα οι δυνάμεις καταστολής δημιούργησαν εκ του μη όντος ένα επιπλέον πρόβλημα. Ο καθηγητής πληροφορικής Παναγιώτης Φράγκος θεώρησε – και εύλογα- υποχρέωσή του να συμμετάσχει στην εκδήλωση διαμαρτυρίας που οργανώθηκε στο Κερατσίνι την επόμενη μέρα της δολοφονίας, όπως και χιλιάδες άλλοι πολίτες. Μετά την επίθεση των δυνάμεων καταστολής με χημικά εγκλωβίστηκε μαζί με άλλους 24 διαδηλωτές από τα ΜΑΤ χωρίς να έχει διαπράξει καμία αξιόποινη πράξη. Τελικά, του ασκήθηκε δίωξη μόνο για ένα πλημμέλημα, δηλαδή για διατάραξη της κοινής ειρήνης (!), και αυτό γιατί απλώς πήρε μέρος σε μια διαδήλωση κατά την οποία προκλήθηκαν επεισόδια, στα οποία, όμως, δεν είχε καμία συμμετοχή. Προφανέστατα, πρόκειται για μια εντελώς άδικη και αναιτιολόγητη δίωξη η οποία όμως έχει δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στον συνεπή και ευαίσθητο εκπαιδευτικό. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να μην ποινικοποιηθεί τελικά η ειρηνική ειρηνική συμμετοχή ενός δημοκρατικού πολίτη σε μια συλλογική εκδήλωση στην οποία κάθε πολίτης με δημοκρατικό ήθος και αντιρατσιστική ευαισθησία θα έπρεπε να συμμετάσχει.
Π.Χ.
