Ανάμεσα σε όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ, λίγες θα ήταν λιγότερο ύποπτες από τη Μινεσότα για να γίνουν το κέντρο της μεγαλύτερης μητροπολιτικής εξέγερσης του 21ου αιώνα -στην πραγματικότητα της μεγαλύτερης από το 1992 και την εξέγερση των γκέτο του Λος Άντζελες.
Ευρισκόμενη στα σύνορα με τον Καναδά, «almost Canada» («περίπου Καναδάς»), σύμφωνα με τους Αμερικανούς, με τον πληθυσμό της συγκεντρωμένο σχεδόν όλον σε δύο πόλεις, οι οποίες με τα χρόνια ενώθηκαν και έγιναν μία, τη Μινεάπολη και το Σεντ Πολ, ένα υπερσύγχρονο δίκτυο μετρό που εκμηδενίζει τις αποστάσεις και πολλά νερά, η περιοχή είναι από τις πιο ήσυχες της χώρας, από αυτές όπου κατά κανόνα δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα.
Οι εκβολές του Μισισιπή βρίσκονται εκεί, αλλά ενώνονται με τις 10.000 λίμνες της πολιτείας και δεν θυμίζουν σε τίποτα τις περιοχές που μετέτρεψαν αυτόν τον ποταμό που διασχίζει την παλιά ανατολική Αμερική από Βορρά προς Νότο σε «ποτάμι του ρατσισμού».
Η πόλη είναι γνωστή για την πολύ μεγάλη LGBT κοινότητα, που απολαμβάνει αναλογικά μεγάλες ελευθερίες και αποδοχή, οι Δημοκρατικοί κερδίζουν (συνήθως) εύκολα ή (σπανιότερα) δύσκολα όλες τις εκλογές της πολιτείας για τη Βουλή, τη Γερουσία, τον κυβερνήτη, τον Πρόεδρο -και μάλιστα με την τοπική ονομασία Εργατικοί Δημοκρατικοί.
Τα μεγάλα τέκνα της πολιτείας ανήκουν όλα στην παράδοση της φιλελεύθερης Αμερικής: ο συγγραφέας του "Μεγάλου Γκάτσμπι" και του "Τρυφερή είναι η νύχτα" Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, ο δημιουργός του "Σνούπι" Τσαρλς Μ. Σουλτς, πάνω απ’ όλους ίσως το πιο διαχρονικό σύμβολο της αμερικανικής πολιτιστικής Αριστεράς, ο ποιητής και τραγουδοποιός Μπομπ Ντίλαν.
Κοινωνική και πολιτική πόλωση
Αν η Μινεάπολη έγινε το θέατρο ενός τόσο εντυπωσιακού ξεσπάσματος κοινωνικής βίας, που ακολούθησε τη στυγνή δολοφονία του Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ από τον αστυνομικό Ντέρεκ Σοβέν, είναι επειδή η κοινωνική και πολιτική πόλωση στις ΗΠΑ έχει φτάσει τα τελευταία χρόνια σε απροσμέτρητα μεγέθη, στα όρια ενός ακήρυχτου εμφυλίου. Και η μαύρη κοινότητα βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της πόλωσης.
Παρά τους εύλογους φραμπαλάδες που ακολούθησαν την εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα ως πρώτου μαύρου Προέδρου των ΗΠΑ το 2008, η αστυνομική και κρατική βία εναντίον τους αυξάνεται σταθερά τα τελευταία χρόνια (ακόμα και εν μέσω της θητείας του).
Η πολιτική πρόταση στην οποία βάσισε την εκλογή του ο Ντόναλντ Τραμπ το 2016 έκλεινε το μάτι στα ρατσιστικά ένστικτα της κοινωνίας παρουσιάζοντας -μεταξύ άλλων- τη λευκή εργατική τάξη ως το «θύμα» των μειονοτήτων, αφήγημα που του εξασφάλισε την υποστήριξη λευκών εργατών και τη νίκη σε παραδοσιακές λευκές εργατικές πολιτείες όπως το Μίσιγκαν και η Πενσυλβάνια.
Φωτογραφίες του δολοφόνου αστυνομικού στα κοινωνικά δίκτυα τον δείχνουν να φορά ένα καπέλο με το σύνθημα "Make whites great again" (Κάντε ξανά τους λευκούς σπουδαίους), παραφθορά του βασικού προεκλογικού συνθήματος του Τραμπ "Make America great again" (Κάντε ξανά την Αμερική σπουδαία).
Η εκλογή Τραμπ, σε όλη την Αμερική, αποθράσυνε τη ρατσιστική βία ξαναζωντανεύοντας και δίνοντας χώρο σε ακροδεξιές και φασιστικές οργανώσεις που βρίσκονταν στα όρια της παρανομίας, όπως η διαβόητη Κου Κλουξ Κλαν στον Νότο. Οι οργανώσεις αυτές τροφοδοτήθηκαν και σταδιακά υπερκέρασαν το Tea Party, το κίνημα των υπερσυντηρητικών Ρεπουμπλικανών που γεννήθηκε ως αντίδραση στον νόμο του Ομπάμα για την κοινωνική ασφάλιση.
Η υπόθεση Έρικ Γκάρνερ
Η απεγνωσμένη κραυγή του Τζορτζ Φλόιντ "I can’t breath" («δεν μπορώ να αναπνεύσω»), πριν ο λαιμός του λιώσει από την μπότα του Σοβέν, επανέφερε αυτόματα στη μνήμη μία όχι τόσο παλιά ιστορία. Το 2014 ήταν o Έρικ Γκάρνερ, επίσης Αφροαμερικανός, ο οποίος είχε πει την ίδια φράση πριν πεθάνει δολοφονημένος από τον Ντάνιελ Πανταλέο, επίσης αστυνομικό, στη Νέα Υόρκη.
Τότε, η φράση αυτή είχε γίνει σύνθημα στα χείλη πολλών Αφροαμερικανών, αρκετοί εξ εκ των οποίων γνωστοί και πλούσιοι. Παίκτες του ΝΒΑ και του αμερικανικού ποδοσφαίρου (ένα είδος πιο βίαιου ράγκμπι) συμμετείχαν τότε στο κίνημα, το οποίο όμως είχε ελάχιστες βίαιες εκφάνσεις. Αυτή τη φορά η αφροαμερικανική κοινότητα έδειξε ελάχιστη πίστη ότι το ζήτημα μπορεί να λυθεί από πάνω.
Η Μινεάπολη τυλίχτηκε γρήγορα στις φλόγες με τα αστυνομικά τμήματα και τα εμπορικά κέντρα στο στόχαστρο, οι συγκρούσεις μεταφέρθηκαν και σε άλλες πόλεις, αλλά και στο πολιτικό σύστημα, όπου ο Τραμπ αλληλοκατηγορείται με τους Δημοκρατικούς τοπικούς άρχοντες σε ένα τραγικό σίκουελ του καβγά τους κατά τη διάρκεια της καραντίνας.
Η συνάντηση με τα κοινωνικά κινήματα
Το 2014 ο βετεράνος αστέρας του ΝΒΑ Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, Αφροαμερικανός επίσης, είχε γράψει ότι δεν υπάρχει έξοδος από την κοινωνική κρίση στις ΗΠΑ αν οι εξεγέρσεις των μαύρων δεν συναντηθούν με τα αριστερά κινήματα των αμερικανικών πανεπιστημίων και τα κινήματα της εργατικής τάξης. Η εξέγερση της Μινεάπολης δεν δείχνει ότι αυτή η τάφρος έχει καλυφθεί.
Στην Αμερική των 40.000.000 ανέργων σήμερα οι φυλετικές διακρίσεις αποτελούν την αιχμή του δόρατος για τη συγκράτηση των λευκών ανέργων στη δεξιά πτέρυγα του κοινωνικού εκκρεμούς. Αλλά η συνάντηση μαύρων και λευκών καταπιεσμένων παραμένει στις ΗΠΑ μια ανοιχτή εναλλακτική εδώ και περισσότερα από 150 χρόνια.
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
