Με σημειώματα κάτω από την πόρτα, ακόμη και γκράφιτι στον δρόμο, εκφράζουν την αγάπη τους τις δύσκολες αυτές ημέρες τα παιδιά στους γονείς και τα εγγόνια στον παππού και τη γιαγιά. Και αντίστροφα γονείς και παππούδες προσπαθούν επίσης να βρουν τρόπους που θα τους φέρνουν κοντά σε όσους αγαπούν, χωρίς όμως να παραβιάζουν τους κανόνες αυτοπροστασίας και να θέτουν την υγεία όλων σε κίνδυνο.
Ειδικά εκείνοι που δεν ξέρουν να χειρίζονται τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, με αποτέλεσμα να στερούνται ακόμη και την διά της οθόνης επαφή με τα αγαπημένα τους πρόσωπα αποδεικνύονται ιδιαίτερα συγκινητικοί.
Φαγητό έξω από την πόρτα
«Είναι γεγονός ότι η ζωή μας έγινε άνω - κάτω και είμαι σίγουρη ότι και μετά όλα θα είναι πολύ διαφορετικά. Ο εγκλεισμός μας και αυτή η απομόνωση, μαζί με τον φόβο, έχουν επηρεάσει πολύ τη σκέψη μας και τα θέλω μας» λέει στην «Αυγή» η Μαρία Μακρίδου περιγράφοντας τη νέα της καθημερινότητα.
Ζει με τον άντρα της στην Καλλιθέα, έχει δύο κόρες και τέσσερα εγγόνια από 7 έως 12 ετών. «Μέχρι πριν από λίγο καιρό ήμασταν καθημερινά μαζί με τα εγγόνια μας, γιατί οι κόρες μου δούλευαν. Διαβάζαμε μαζί και πηγαίναμε στις δραστηριότητές τους».
Σήμερα η επικοινωνία γίνεται με βιντεοκλήσεις. «Ωστόσο μας λείπει η αγκαλιά τους, τα παιχνίδια, ακόμα και η γκρίνια τους. Ελπίζω όλα να περάσουν και να ξαναβρεθούμε σύντομα». Αν και αποζητούν συχνά τη συντροφιά της γιαγιάς και του παππού, που τους έβλεπαν καθημερινά, τα παιδάκια δείχνουν κι αυτά από την πλευρά τους κατανόηση στην περίσταση.
«Καταλαβαίνουν ότι πρέπει να μας προστατέψουν και να προστατευτούν. Περιμένουν πώς και πώς την μέρα που όλα θα τελειώσουν». Τουλάχιστον απολαμβάνουν ακόμη τα φαγητά της γιαγιάς. «Πού και πού πάω και αφήνω έξω από την πόρτα. Ευτυχώς μένουμε πολύ κοντά».
H αγάπη έχει ουσία, δεν έχει ορθογραφία
Ένα από τα πρώτα σχετικά κείμενα που διαβάστηκαν πολύ στα social media ήταν αυτό της στιχουργού Όλγας Βλαχοπούλου. Μέσα από το συγκινητικό παράδειγμα του μπαμπά της, που της άφησε πίτα έξω από την πόρτα, θέλησε να δείξει ότι η φροντίδα για τον άλλο μπορεί να συνδυαστεί με την προσωπική ευθύνη, αλλά κι ότι η αληθινή αγάπη δεν έχει ανάγκη από τύπους.
«Ο μπαμπάς μου πήγε σχολείο μέχρι Τρίτη Δημοτικού. Έπρεπε να δουλέψει. Φτώχεια, βλέπετε. Μια ζωή τον θυμάμαι να δουλεύει. Μέχρι που πήρε σύνταξη. Δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα. Και πιο πολύ η αγάπη. Μένουμε πολύ κοντά. Σχεδόν δίπλα. Τις τελευταίες μέρες μιλάμε μόνο στο τηλέφωνο. Λόγω του ιού. Φοβάται για εμάς για την μαμά μου. Προσέχει.
Άφησε σήμερα έξω από την πόρτα μου την πίτα που έφτιαξε και ένα σημείωμα. Ο μπαμπάς μου έγραψε το 'πολύ' με γιώτα. Αλλά ήταν γεμάτο αγάπη. Και φροντίδα. Και προσωπική ευθύνη. Να μην με δει από κοντά, να με προφυλάξει. Ο μπαμπάς μου με γιώτα στο 'πολύ' είναι το παράδειγμα μου και το παράδειγμα για όλους στις δύσκολες μέρες που διανύουμε . Κι εγώ, μπαμπά. Με όλα τα γιώτα, ήτα και ύψιλον του κόσμου».
Γκράφιτι στον πεζόδρομο
Μια φωτογραφία μ’ ένα λευκό γκράφιτι στον πεζόδρομο που έγραφε «Όλα θα πάνε καλά μαμά» έλαβε χθες η σελίδα της καμπάνιας «Covid19: Κανένας Μόνος / Καμία Μόνη».
Στο μήνυμά της η φίλη της πρωτοβουλίας έγραφε σχετικά: "Πρώτη μέρα απαγόρευσης κυκλοφορίας, αλλά η μητέρα μου, που ανήκει σε πολύ ευπαθή ομάδα και δεν μπορεί να βγει καθόλου, όπως και καμία μας, δεν πρέπει να νιώθει μόνη. Δεν ήξερα πώς να της το δείξω και την ιδέα μου την έδωσε η ανάρτηση μίας φίλης στο Facebook.
Ελπίζω να κρατάει συντροφιά όχι μόνο στη δική μου μαμά, αλλά και στις γυναίκες όλων των διαμερισμάτων και των διπλανών πολυκατοικιών που έχουν κοινή θέα σ' αυτό το πεζοδρόμιο. Μέχρι να της ξαναπάω τα ψώνια και να τα πούμε ξανά από το μπαλκόνι. Να μην σταματήσουμε ούτε στιγμή να φροντίζουμε η μία την άλλη!"
Ζωή είναι να θες να φας κουλουράκια
Δυο λόγια για την επαφή που έχει με την ηλικιωμένη θεία του αυτές τις ημέρες έγραψε στο Facebook ο μπλόγκερ Κώστας Κωστάκος (old boy):
“H θεία μου είναι 78 χρόνων και νεφροπαθής. Κάνει τα τελευταία χρόνια τρεις φορές την εβδομάδα αιμοκάθαρση. Με ρώτησε αν μπορούσα να της πάω κουλουράκια για τον καφέ και παγωτό πύραυλο σοκολάτα.
Σκέφτηκα το ενδεχόμενο να την κολλήσω εγώ κάτι και να την ξεκάνω. Πήρα όσα περισσότερα μέτρα γινόταν και της τα πήγα. Όχι γιατί αποκλείω παρά τα μέτρα όντως να είμαι εγώ που θα την ξεκάνω. Αλλά επειδή πιστεύω ότι ζωή είναι να θες να φας κουλουράκια και παγωτό πύραυλο σοκολάτα. Το άλλο είναι επιβίωση.
Της τα άφησα στην πόρτα, μου λέει 'περίμενε'. Θέλει να μου δώσει λεφτά. Όχι για τα κουλουράκια. Περισσότερα. Της λέω όχι. Μου τα πετάει στα σκαλιά: 'Για να βολευόμαστε όλοι τώρα'. Θα πληρώσω μάλλον κι εγώ οφειλές που αλλιώς δεν θα πλήρωνα. Γιατί τελικά το τι είναι διασπορά ζωής και τι διασπορά θανάτου είναι πάρα πολύ σχετικό πράγμα. Και όχι αμιγώς υγειονομικό”.
