«Μέσω της δημιουργίας ενός 'εσωτερικού εχθρού' -του άνομου βίαιου ακροαριστερού / αναρχικού ατόμου- η υπόλοιπη κοινωνία συσπειρώνεται γύρω από την εικόνα μιας κυβέρνησης προστατευτικής για τους νομοταγείς πολίτες χάρη στην αποφασιστική και αποτελεσματική δράση της» τονίζει.
* Τι έχει να κερδίσει η κυβέρνηση εφαρμόζοντας πολιτικές σκληρής καταστολής στα Εξάρχεια; Μήπως, στο όνομα της κάθαρσης και απελευθέρωσης της περιοχής, επιδιώκεται η περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών ευρύτερα για την κοινωνία;
Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει κατ' αυτό τον τρόπο ένα δυσεπίλυτο πολιτικό πρόβλημα νομιμοποίησης της ύπαρξής της. Όταν τα πεδία άσκησης οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής είναι ουσιαστικά εκτός της ακτίνας κυριαρχίας της, και αυτή η αδυναμία συμπαρασύρει σε μεγάλο βαθμό και την άσκηση κοινωνικής και περιβαλλοντικής πολιτικής, η εσωτερική ασφάλεια αναβαθμίζεται δυσανάλογα στην πολιτική ατζέντα ως ο μόνος χώρος ορατής κυβερνητικής δράσης. Η Ν.Δ. δεν έχει τίποτα άλλο να υποσχεθεί στους πολίτες προκειμένου να δικαιώσει την επιλογή των ψηφοφόρων της και να εξασφαλίσει μια μελλοντική εκλογική της νίκη. Θεωρώ, επομένως, ότι το πρώτο μέλημα της κυβέρνησης είναι η νομιμοποίηση της ύπαρξής της και όχι η συρρίκνωση των θεμελιωδών ελευθεριών μας. Χωρίς αμφιβολία, η περιστολή του δικαιωματικού πεδίου συνιστά έναν από τους στόχους της ακραίας πτέρυγας της Ν.Δ., αλλά για τους υπόλοιπους είναι μάλλον παράπλευρη απώλεια την οποία ωστόσο αποδέχονται εν δυνάμει.
* Πώς δομείται η εικόνα για τα Εξάρχεια στην κοινωνία από το κράτος; Σε ποια ανακλαστικά στοχεύει;
Τα τελευταία χρόνια καλλιεργείται συστηματικά από τη Ν.Δ., με την αμέριστη υποστήριξη της πλειοψηφίας των ΜΜΕ, η εικόνα ότι τα Εξάρχεια είναι σύμβολο ανεξέλεγκτης ανομίας και παραβατικότητας. Δεδομένου ότι τα Εξάρχεια είναι από παλιά η πλέον αστυνομοκρατούμενη περιοχή της χώρας -απλώς, οι αστυνομικοί που δρουν εκεί φορούν πολιτικά- η ιδέα ότι η γειτονιά αυτή είναι ανεξέλεγκτη είναι εξ ορισμού προβληματική, διότι, αν ίσχυε, θα σήμαινε ότι η ΕΛ.ΑΣ. είναι δομικά και διαχρονικά ανεπαρκέστατη. Στην πραγματικότητα, η προώθηση αυτού του αφηγήματος αντανακλά μεν τις ιδεολογικά ακραίες απόψεις πολλών στελεχών της κυβέρνησης, αλλά το διακύβευμα υπερβαίνει την παραδοσιακή ιδεολογική σύγκρουση μεταξύ Άκρας Δεξιάς και Άκρας Αριστεράς. Μέσω της δημιουργίας ενός «εσωτερικού εχθρού» -του άνομου βίαιου ακροαριστερού / αναρχικού ατόμου-, η υπόλοιπη κοινωνία συσπειρώνεται γύρω από την εικόνα μιας κυβέρνησης προστατευτικής για τους νομοταγείς πολίτες χάρη στην αποφασιστική και αποτελεσματική δράση της. Η προσοχή της κοινής γνώμης επικεντρώνεται σ’ αυτό το θέμα, υποβαθμίζοντας το γεγονός ότι η κυβέρνηση αυτή ουσιαστικά αδυνατεί να προστατεύσει τους πολίτες από ζωτικής σημασίας απειλές, οικονομικού ή περιβαλλοντικού τύπου λόγου χάρη.
* Ποια θα μπορούσε να είναι η πολιτική από τα πάνω, η οποία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει στον πυρήνα τους τα πραγματικά προβλήματα και να μην έρθει σε ρήξη με τη γειτονιά;
Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι τα Εξάρχεια ταλανίζονται από αλληλένδετα πολυεπίπεδα προβλήματα που, λόγω ακριβώς της πολυπλοκότητάς τους, δεν μπορούν να επιλυθούν με μονομερείς κυβερνητικές πολιτικές. Πέραν αυτού, το θέμα είναι να προσδιοριστεί το αιτούμενο της όποιας κυβερνητικής πολιτικής. Εάν το αιτούμενο είναι η τήρηση της έννομης τάξης, θα έπρεπε να αναρωτηθούμε γιατί ως φορολογούμενοι πολίτες πληρώνουμε εδώ και χρόνια το Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών που αποστρέφει το βλέμμα από τη μεγαλύτερη ίσως πιάτσα διακίνησης ναρκωτικών στην Αθήνα.
Εάν το αιτούμενο είναι η αποκατάσταση της κοινωνικής ειρήνης, θα έπρεπε να αναρωτηθούμε γιατί η κυβέρνηση απαιτεί ουσιαστικά από τους κατοίκους των Εξαρχείων να χάσουν την αξιοπρέπειά τους δεχόμενοι αδιαμαρτύρητα τα καθημερινά υβριστικά ή εξευτελιστικά σχόλια των ένστολων που αστυνομεύουν πλέον ασφυκτικά την περιοχή. Εάν το αιτούμενο είναι η εξάρθρωση ενός πολιτικού χώρου που θεωρείται εν δυνάμει επικίνδυνος για την ασφάλεια της χώρας, θα έπρεπε να αναρωτηθούμε γιατί δεν λαμβάνονται αντίστοιχα μέτρα ελέγχου και περιστολής του ακροδεξιού χώρου.
Εάν όμως το αιτούμενο είναι ανομολόγητο και εν πολλοίς άσχετο με τους φαινομενικούς στόχους της κυβερνητικής δράσης, είναι πολύ πιθανό η δράση να αποτύχει, προκαλώντας περαιτέρω ακόμα μεγαλύτερη κοινωνική και πολιτική αταξία.
