Δεν θυμάμαι ποτέ να ξέραμε το όνομα του προέδρου της Βουλής μιας ξένης χώρας. Μέχρι πρότινος, ο μόνος γνωστός στο ελληνικό κοινό ήταν ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, νυν πρόεδρος του γερμανικού Κοινοβουλίου, αλλά μόνο εξαιτίας της προηγούμενης ιδιότητάς του. Επειδή είχε πρωταγωνιστήσει επί σειράν ετών στα Eurogroup και στην εξέλιξη της ελληνικής κρίσης. Ωστόσο, από τότε που η διαδικασία του Brexit εξελίσσεται σε συγκλονιστικό θέαμα - ακρόαμα για όλη την ευρωπαϊκή οικογένεια, όλοι μάθαμε να χαμογελάμε όταν εμφανίζεται στις οθόνες ο πρόεδρος της βρετανικής Βουλής των Κοινοτήτων Τζον Σάιμον Μπέρκοου κραυγάζοντας “oooorder” και επαναφέροντας τους βουλευτές στην τάξη.
Αλλά και όσοι δεν παρακολούθησαν τις προηγούμενες εβδομάδες τις ταραχώδεις συνεδριάσεις στο Λονδίνο για το Brexit σίγουρα πήραν χαμπάρι την παρέμβαση του Μπέρκοου προχθές, όταν, επικαλούμενος μια διάταξη του 17ου αιώνα, ξεκαθάρισε ότι οι βουλευτές δεν μπορούν να ψηφίσουν για τρίτη φορά την ίδια πρόταση “διαζυγίου” με την Ε.Ε. που καταψήφισαν, παρά μόνον εάν η πρωθυπουργός της χώρας Τερέζα Μέι τη διαφοροποιήσει.
Με την παρέμβασή του αυτή ο Μπέρκοου τίναξε στον αέρα τον προγραμματισμό της Βρετανίδας πρωθυπουργού -αν και δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι θα της έβγαινε- και φιλοξενήθηκε στα μισά πρωτοσέλιδα της Ευρώπης. Επιπλέον, κατηγορήθηκε από έναν πρώην υπουργό ότι “είναι το τελευταίο πρόσωπο στη Βρετανία που δεν λογοδοτεί σε κανέναν”. Ο Μπέρκοου, πάντως, υπεραμύνθηκε της στάσης του, λέγοντας ότι είναι υποχρέωσή του να προστατεύσει τη φήμη του Κοινοβουλίου, η οποία διατηρείται ακέραιη εδώ και πάνω από 400 χρόνια - και τώρα πάει να καταστραφεί.
Από τη Θάτσερ στις ρήξεις
Ο συντηρητικός πολιτικός από το Βόρειο Λονδίνο, που κρατάει τα ηνία της Βουλής από το 2009, μπήκε στη νεολαία των Τόριδων στα 16 του χάρη στη συνάντησή του με τη Μάργκαρετ Θάτσερ. Γιος ταξιτζή, ο σήμερα 56χρονος Μπέρκοου, που ήθελε να γίνει επαγγελματίας παίκτης του τένις, ξεκίνησε την πολιτική πορεία του από... έξω δεξιά, από το περιβόητο Monday Club, που έκανε καμπάνια ενάντια στη μετανάστευση στη δεκαετία του '80, για να το εγκαταλείψει γρήγορα -“ήταν γεμάτο ρατσιστές”- και να ξεπεράσει από τα... αριστερά την πιο μετριοπαθή πτέρυγα των Τόρις. Στις αρχές του αιώνα πρωταγωνίστησε στον αγώνα για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, ενώ χαρακτήριζε “παράλογη” τη δίωξη των χρηστών κάνναβης.
Ο Μπέρκοου εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1997, μετά από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες, κι ενώ στο μεσοδιάστημα δούλευε στο Σίτι ως οικονομικός αναλυτής. Ήδη από το 1999 άρχισε να καλοβλέπει τη συνεργασία με τους Εργατικούς, γοητευμένος από τον Γκόρντον Μπράουν, αν και ποτέ δεν εγκατέλειψε το κόμμα του. Πάντως, χάρη κυρίως στις ψήφους των Εργατικών έγινε πρόεδρος της Βουλής και τα τελευταία εννέα χρόνια έχει αποδείξει ότι ξέρει να συγκρούεται με τους εκάστοτε πρωθυπουργούς -θρυλικές ήταν οι κόντρες του κυρίως με τον συμπαίκτη του στο τένις Ντέιβιντ Κάμερον-, ενώ τοποθετήθηκε επίσημα και ενάντια στον Αμερικανό Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.
Στην... αρένα του βρετανικού Κοινοβουλίου ο Μπέρκοου παίζει επιτυχώς τον ρόλο του θηριοδαμαστή. Και κατηγορείται συχνά για αυταρχισμό, με τον πρώην γραμματέα του να καταγγέλλει ότι δημιουργεί ένα κλίμα εκφοβισμού στο περιβάλλον του. Αυτό που δεν του συγχωρούν όμως οι υπέρμαχοι του Brexit ήταν ότι τοποθετήθηκε επίσημα υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ε.Ε., ενώ το αξίωμά του επιβάλλει να είναι πολιτικά ουδέτερος.
