αλλά και με πορτρέτα -διθυραμβικά και μελανά- των δύο πρωταγωνιστών, του Προέδρου Νικολάς Μαδούρο και του αυτοανακυρηχθέντος μεταβατικού προέδρου Χουάν Γκουαϊδό.
Ωστόσο, ξέρουμε ελάχιστα για το τι συμβαίνει μέσα στη Βενεζουέλα. Ελάχιστα είναι τα μη ισπανόφωνα μέσα ενημέρωσης που έχουν μόνιμους ανταποκριτές εκεί, καθώς η χώρα αυτή καθαυτή δεν αποτελεί προτεραιότητά τους. Κι από τα όσα διαβάζει κανείς στον διεθνή Τύπο, γίνεται εμφανές ότι σπάνια οι απεσταλμένοι δημοσιογράφοι σ’ αυτή τη βαθιά διχασμένη χώρα καταφέρνουν να μιλήσουν και με τις δύο πλευρές. Ίσως να μην το προσπαθούν καν.
Η “Α” επιλέγει σήμερα να παρουσιάσει ένα απόσπασμα από το ρεπορτάζ του απεσταλμένου του “Spiegel” στο Καράκας Κλάους Έρινγκφελντ, ο οποίος παραβρέθηκε στις παράλληλες διαδηλώσεις των οπαδών του Προέδρου Μαδούρο και των οπαδών της αντιπολίτευσης πριν από οκτώ μέρες, όταν συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια από την ημέρα που κέρδισε για πρώτη φορά τις εκλογές στη Βενεζουέλα ο Ούγκο Τσάβες. Και μίλησε με διαδηλωτές και των δύο πλευρών. Προφανώς το δείγμα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αντιπροσωπευτικό, αλλά τα λεγόμενά τους δίνουν μια εικόνα για το τι τους κινητοποιεί.
“Το σημαντικό είναι να παραμείνουν όλα ειρηνικά”
Η Κάρμεν Εσκαλόνα, 42 χρόνων, μιλάει για αξιοπρέπεια: “Κατέβηκα με όλη μου την οικογένεια στη διαδήλωση για τον Μαδούρο. Πρέπει να υπερασπιστούμε την επανάσταση. Η επανάσταση μας έδωσε τα πάντα. Η επανάσταση μας δίνει τρόφιμα, αλλά μας δίνει και αξιοπρέπεια. Εγώ δουλεύω καθαρίστρια σε ένα σχολείο και τώρα με αντιμετωπίζουν οι άλλοι ως ισότιμη. Πριν δεν ήταν έτσι. Πριν από την επανάσταση, οι άλλοι μας κοιτούσαν σαν να είμαστε κατώτεροι. Αυτή τη στιγμή ζούμε στην πιο κρίσιμη φάση από τότε που ο κομαντάντε Τσάβες κέρδισε τις εκλογές. Πρέπει να υπερασπιστούμε τα όσα πέτυχε η επανάσταση, αλλά ειρηνικά και πάντοτε σύμφωνα με το σύνταγμα. Αυτόν τον Γκουαϊδό, που τον φύτεψαν οι Αμερικανοί, δεν θα τον αναγνωρίσουμε ποτέ. Το σημαντικό είναι όμως να παραμείνουν όλα ειρηνικά”.
“Το πρόβλημα πρέπει να λυθεί με σφαίρες”
Στον αντίποδα, ο οργισμένος Οτονιέλ Σάντσες, 48 χρόνων, υποστηρίζει: “Το πρόβλημα πρέπει να λυθεί με σφαίρες. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν μπορούμε αλλιώς να ξεφορτωθούμε αυτό τον τύπο. Η κατάσταση στη χώρα μας είναι ανυπόφορη. Τα παιδιά πεθαίνουν από την πείνα, η μητέρα μου και τα εγγόνια μου είναι στο εξωτερικό. Αν τους συμβεί κάτι, δεν θα μπορώ ούτε να τους επισκεφτώ. Βγάζω κάτι παραπάνω από τον κατώτατο μισθό των 18.000 μπολιβάρες. Μια πίτα ή ένας καφές κοστίζουν 2.500, συνεπώς ο μισθός μου δεν φτάνει για τίποτε. Εδώ στη Βενεζουέλα πρέπει να αποφασίσεις εάν θα αγοράσεις τρόφιμα ή εάν θα αγοράσεις ρούχα. Και τα δύο δεν γίνεται. Κάποτε μπορούσα από τον μισθό μου να κάνω και αποταμίευση. Τώρα τα τρώει όλα ο πληθωρισμός. Κι όταν βλέπεις τα μεγάλα αυτοκίνητα της κυβέρνησης κι αυτούς χοντρούς και ευχαριστημένους, τότε νιώθεις μόνο οργή”.
“Θέλω να υπερασπιστώ την επανάσταση”
Για τον Αντρές Ασόλα, 56 χρόνων, προτεραιότητα έχει να αποκρουστεί η έξωθεν απειλή: “Ξεκίνησα πολύ νωρίς το Σάββατο για να συμμετάσχω στη διαδήλωση για τα είκοσι χρόνια της επανάστασης. Εγώ μένω στο Κάτια, ένα από τα μεγαλύτερα προάστια του Καράκας. Κανείς δεν με ανάγκασε να έρθω. Είμαι εδώ επειδή θέλω να υπερασπιστώ την επανάσταση. Πριν από είκοσι χρόνια είχα ψηφίσει τον Τσάβες και πιστεύω και σήμερα ότι πρέπει να υπερασπιστούμε την επανάσταση. Σήμερα αυτή απειλείται περισσότερο παρά ποτέ από εκείνες τις χώρες που έχουν βάλει στο μάτι τον πλούτο μας. Οι ΗΠΑ και άλλες χώρες θέλουν πολύ το πετρέλαιο και τον χρυσό μας. Και μας μποϊκοτάρουν επειδή θέλουν να ξεφορτωθούν τον Νικολάς Μαδούρο. Προφανώς η οικονομική κατάσταση στη χώρα είναι κακή, αλλά γι’ αυτό φταίνε οι κυρώσεις που μας έχουν επιβάλει από έξω. Εγώ στηρίζω τον Πρόεδρό μας και θα τον υπερασπιστώ”.
“Να μας βοηθήσουν να διώξουμε τον Μαδούρο”
Για τη Λουισάνα Σανταμαρία, 35 χρόνων, η έξωθεν παρέμβαση είναι καλοδεχούμενη: “Χρειαζόμαστε κάθε βοήθεια για να ξεμπερδέψουμε με αυτό τον δικτάτορα. Όλος ο κόσμος πρέπει να μας βοηθήσει. Και οι ΗΠΑ. Πρέπει να φροντίσουν να ξεφορτωθούμε τον Μαδούρο και μετά θα φροντίσουμε εμείς να ξεφορτωθούμε τους Αμερικανούς. Η χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια εξελίχθηκε αργά, αλλά σταθερά σε μια δικτατορία. Γι’ αυτό ευθυνόμαστε κι εμείς, επειδή το επιτρέψαμε. Αλλά τώρα χρειαζόμαστε όλες τις δυνάμεις. Μια δικτατορία δεν μπορείς να την ξεφορτωθείς μέσα σε μια νύχτα, χρειάζεται πολλή δουλειά. Αυτοί οι τύποι δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν εύκολα την εξουσία”.
“Μια αλλαγή θα έκανε καλό στη χώρα”
Τέλος, ο Ντανιέλ Μορένα, 19 χρόνων, λέει: “Γεννήθηκα έναν χρόνο μετά την εκλογική νίκη του Τσάβες. Δεν ξέρω άλλη κυβέρνηση από αυτή που είναι και σήμερα στην εξουσία. Πρώτα ο Τσάβες, μετά ο Μαδούρο. Μια αλλαγή θα έκανε καλό στη χώρα. Οι γονείς μου έχουν γεννηθεί στην Κολομβία κι ένα μέρος της οικογένειάς μου ζει στο εξωτερικό. Πολλές φορές σκέφτομαι κι εγώ να φύγω, όπως έχουν κάνει πολλοί φίλοι μου. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, εδώ έχω πολλά που δεν θα είχα στην Μπογκοτά. Για παράδειγμα, εδώ το πανεπιστήμιο κοστίζει το ένα δέκατο από όσο κοστίζει στην Κολομβία. Πάντως, ένα πρόβλημα στο Καράκας είναι η νυχτερινή ζωή. Αφενός δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα, αφετέρου τη νύχτα είναι πολύ επικίνδυνο να κυκλοφορείς έξω”.
